Ένα ιδανικό σκηνικό πρόσφερε χτές στην Ayo η υψηλή θερμοκρασία μιας και η τέχνη της είναι τόσο εναρμονισμένη με την καθημερινότητα της θερινής Αθήνας. Κάτι καθόλου παράξενο δηλαδή, με στίχους που μοιάζουν σαν να είναι κλεμμένοι από γυναίκειες κουβέντες και με μια λάγνα μουσική που σε στέλνει κατευθείαν σε αφρικανικά lodges η σε ταράτσες στο κέντρο με δροσερά ποτά και χαμηλόφωνους ήχους.
Τα τραγούδια της Ayo, αν και κρατούν επαφή με την αφρικάνικη παράδοση, δεν μένουν εκεί -αντίθετα είναι σύγχρονες δημιουργίες μιας και τα funk και τα afro beat ξεσπάσματα σε συνδυασμό με τις αστικές ιστορίες που διηγείται τις κρατεί στην εποχή μας. Με μια μπάντα που συνόδευσε ιδανικά (αλλά καθόλου δεν σχολίασε ηχητικά) και με μια τραγουδίστρια που έχει αρκετή εμπιστοσύνη στο υλικό της για να μην κάνει καμία διασκευή, για μια και κάτι ώρα ταξιδέψαμε κάπου μεταξύ Νιγηρίας, Παρισιού και Αθήνας, με κεντρικό θέμα ότι παντού τα γουρούνια έχουν το ίδιο πρόσωπο μιας και η κεντρική ιδέα ήταν η ασυνεννοησία (ξέρετε «δεν υπάρχουν άντρες», «γιατί δεν με πήρε τηλέφωνο» και άλλα εκπαιδευτικά) μαζί με μια τζούρα ευαισθησίας για τις κοινωνικές ανισότητες. Στο χαλαρό όμως πάντα.
Με την χθεσινή ζέστη δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο από αυτό που πήραμε: γλυκές μελωδίες, παραπονάκια, μια επικοινωνιακή performer, σαν να ήταν «φίλη» που γνώρισες στις γνωστές bar-o-πιάτσες και κάποιο funk ξέσπασμα στο φινάλε. Τέλος να σας ενημερώσω ότι οι κυρίες έχουν σκληρύνει, μιας και στο “Down On My Knees” πέρα από κάποιες φωτογραφικές δεν είδαμε τις αναμενόμενες αντιδράσεις (αναφιλητά, αυτοσχεδιες χορωδίες,επανασυνδέσεις) που αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καιρός για δάκρυα! Βέβαια μπορεί λόγω καύσωνα να έλειπαν αρκετές μιας και ένα beach bar είναι πιο δελεαστικό από την ανηφόρα του Αγ. Γεωργίου…
