Pavlov's Dog

Οταν περιμένεις τρεις δεκαετίες και βάλε για να δεις ένα αγαπημένο συγκρότημα, ή θα εκστασιαστείς ή θα απογοητευτείς και τρίτη επιλογή δεν έχεις. Εκτός και εάν λέγονται Pavlov's Dog, βέβαια.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να ευχαριστήσουμε τον Simon Bloom και την παρέα του, με τις τρυφερές μελωδίες τους, μόνο τόσο υποτονικοί να μην ήταν θα εκτιμούσαμε περισσότερο και τα δικά τους τραγούδια και την αγάπη τους για τους Pink Floyd.

Από τους Pavlov's Dog, τώρα, έχουν μείνει ο τραγουδιστής και φωνάρα του group David Surkamp και ο αρχικός ντράμερ Mike Safron. Οι εκτελέσεις των κλασικών τους τραγουδιών πολύ καλές, με τους ενισχυτές δυνατά, πράγμα που καθόλου δεν μας ενόχλησε, όπως δεν μας χάλασε διόλου που ο Surkamp διατηρεί τη φωνή του. λέποντάς τους ζωντανά, όμως, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί δεν μπόρεσαν να βγούν από την αφάνεια. Ο Surkamp απλά δεν είναι showman και μέσα σε ένα Gagarin ασφυκτικά γεμάτο, με ένα κοινό ολότελα δικό του, κατανάλωνε το διάστημα ανάμεσα στα τραγούδια είτε σε ανούσιες και βαρετές παρλάτες, είτε σε ποιητικές απαγγελίες, αφαιρώντας από την συναυλία το χαρακτήρα της γιορτής που είχε όταν ξεκίνησε. Παρ’όλα αυτά το κοινό του, πιστό μέχρι το τέλος, αποθέωσε τους Pavlov's Dog φωνάζοντάς τους ξανά στη σκηνή. Και, ναι, δεν το χάλασε το “Julia”.