Tuxedomoon, drog_Α_tek

Τι κι αν ήταν Τρίτη βράδυ, τι κι αν έχουν παίξει πολλές φορές στην πόλη, οι Τuxedomoon γέμισαν χαλαρά το Gagarin.

Μπορεί να είμαστε ένα μάτσο χάλια σαν κοινό ώρες ώρες αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε τους αγαπημένους μας κι αυτοί οι γερόλυκοι δεν είναι απλά κόλλημα είναι ο ορισμός των ‘δικών’ μας ανθρώπων. Ακόμα και αυτό το βράδυ που το setlist ήταν γνωστό ότι δεν θα περιλάμβανε ούτε ‘In The Name Of Talent’, ούτε ‘L’etranger’ αλλά κυρίως υλικό από τις τελευταίες τους δουλείες και από αυτήν που θα κυκλοφορήσουν το φθινόπωρο, ο κόσμος τίμησε ξανά αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς. Όντας για μένα ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα των ‘80s ή ακόμα καλύτερα το συγκρότημα που με ανάγκασε να εξερευνήσω αυτό που, ατυχώς μερικές φορές, χαρακτηρίζουμε avant-guarde, πήγα στο Gagarin με την ασφάλεια της ποιότητας που είχαν οι δύο τελευταίοι τους δίσκοι, αλλά και λόγω του support.

Η κολεκτίβα των drog_Α_tek που άνοιξε την συναυλία υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια (δισκογραφεί από το 2002 αν δεν κάνω λάθος) και μακάρι να μην χρειάζονταν οι συστάσεις που ακολουθούν. Επειδή όμως άκουσα αρκετές παρέες να αναρωτιούνται ποιοι είναι αυτοί, ας σας τις παραθέσω εν συντομία. Είναι το πιο ενδιαφέρον αν όχι το καλύτερο εγχώριο ηλεκτρονικό σχήμα και η μουσική τους θα σας θυμίσει, εκτός από Autechre και Aphex Twin που είναι και οι προφανείς τους επιρροές, την αισθητική του Miles Davis και του Herbie Hancock. Ανταποκρίθηκαν 100% στο γεμάτο και όπως πάντα αφιλόξενο, απέναντι στα support, Gagarin και κέρδισαν πανάξια το ζεστό χειροκρότημα της πλειοψηφίας του κοινού. Μην τους σνομπάρετε. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι ανώτερες των στουντιακών τους πονημάτων, πράγμα σπάνιο σε αυτό το είδος της μουσικής.

Η παρέα των Tuxedomoon ανέβηκε στη σκηνή έχοντας μαζί τους τον Γιώργο Κακανάκη να αυτοσχεδιάζει με μοναδικό τρόπο στα visual που κοσμούν το background της σκηνής. Το τρίο των Reininger, Brown, Principle μαζί με τον Luc Van Lieshout στην τρομπέτα συμπλήρωνε την ομάδα που εν μέσω πανηγυρισμών ξεκίνησε παίζοντας κομμάτια από το ‘Bardo Hotel’ και το εξαιρετικό ‘Cabin In The Sky’ του 2004. Κάπου στο τέλος του ‘Dario di un egoista’ άρχισε και η παρουσίαση του καινούργιου τους υλικού. Ανάμεικτα είναι τα συναισθήματα από αυτά που άκουσα. Σίγουρα το τιτλοφορημένο ως ‘Big Olive’ που τραγουδάει ο Αθηναίος, εδώ και χρόνια, Blaine Reininger στα ελληνικά, δεν θα συμπεριληφθεί στα highlights της βραδιάς. Αν και έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς πως έχει απορροφήσει την ελληνική μουσική, το αποτέλεσμα μόνο ως αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί. Για την ιστορία, μέχρι και έντονα ‘έντεχνο’ ρεφρέν έχει φτιάξει: ‘Είμαι ευτυχισμένος, γιατί είμαι ο ξένος’. Τέλος πάντων, αυτό το τονίζω σαν το μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς.

Με την πολυσυλλεκτικότητα του υλικού τους, χωρίς πολλές εκπλήξεις, περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, ακούσαμε και το σπουδαίο ‘Some Guys’ στο τέλος, για να φύγουμε χαμογελαστοί και κεφάτοι για άλλη μια φορά μετά από live των ‘κολλητών’.