Alva Noto

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι γνώρισαν τον Alva Noto – η μαμά του τον φωνάζει Carsten Nicolai – όταν τον έβαλε στο εξώφυλλό του το Wire, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και την εταιρία του Raster Noton. Στους συνδρομητές έδινε τότε κι ένα cd με μουσική της εταιρίας αυτής, μέσα σε μία υπέροχη μεταλιζέ πλαστική συσκευασία (αργότερα το ίδιο cd έγινε ευρύτερα διαθέσιμο στο εμπόριο). Η παράξενα ελκυστική ηλεκτρονική μουσική του σε καλούσε να την ψάξεις βαθύτερα, κι αυτό έκαναν πολλοί, αναζητώντας τις περιορισμένες εκδόσεις και τις συνεργασίες με τον Ryuichi Sakamoto που ακολούθησαν. Θα πρέπει να ήταν οι ίδιοι που έσπευσαν να τον δουν ζωντανά εκείνο το βράδυ (ίσως πάλι και όχι, άβυσσος το ποιος πάει στην κάθε συναυλία και ποιοι απέχουν απ' αυτές ως γνωστόν…), σε μία μοναδική εμφάνιση που έγινε για 100 αριθμημένα άτομα, όπως διαφημίστηκε, αν και οπωσδήποτε ήταν περισσότεροι (όχι πολύ περισσότεροι βέβαια) όσοι βρέθηκαν στο συναυλιακό χώρο του Bios εκείνο το βράδυ της Πέμπτης.

Με μικρή καθυστέρηση (να μιλήσω για φαινόμενο για τα δεδομένα του χώρου;!) στάθηκε μπροστά σε δύο laptop ο Nicolai, και έπαιξε για περισσότερο από μία – μία ώρα και ένα τέταρτο, με ένα μικρό encore στο τέλος. Το τι έπαιξε, όπως και το τι είδους εμπειρία ήταν αυτή που μας προσέφερε, είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Ήταν κάτι που εξίσου δύσκολα θα μπορούσε να αντέξει κάποιος που δεν είχε ανάλογη εμπειρία, ή δεν είχε δοκιμάσει προηγούμενα αυτό που κάνει ο Alva Noto, δεν συζητάμε για έναν κοινό ακροατή. Όσοι όμως είναι τριμμένοι σε τέτοια ακούσματα, ή όσοι έστω έχουν ανοιχτές κεραίες για κάθε καλλιτεχνική πρόκληση που θα έρθει προς το μέρος τους, έζησαν ένα αδιάκοπο εναλλασσόμενο ανάμεσα στο θόρυβο και τη μελωδία ταξίδι, που σε κρατούσε διαρκώς σε ένα τεντωμένο σκοινί, απ' το οποίο δεν φοβόσουν ότι θα πέσεις ποτέ, αλλά που σε κρατούσε επάνω του σαν να το διέτρεχε μια μαγική δύναμη μαγνητισμού. Διαπεραστικές συχνότητες και στατικά ηχητικά κύματα έπαιζαν κρυφτό με υπόγειες μελωδίες που διαπραγματεύονταν στα ίσα τόσο το κλασικό όσο και το μοντέρνο, ενόσω στο πανί πίσω από τον μουσικό όλα όσα ακούγαμε μεταφράζονταν σε ασπρόμαυρα έργα τέχνης, σε fractals τόσο μινιμαλιστικά και συνάμα τόσο όμορφα, ώστε ένιωθες σαν να έβλεπες δεκάδες πίνακες ζωγραφικής ανά δευτερόλεπτο! Τα αυτιά μας δοκιμάστηκαν πλείστες φορές στη διάρκεια της συναυλίας, κανείς δεν έδειξε να παραπονιέται όμως και κανείς αν δεν κάνω λάθος δεν έφυγε από το καθηλωτικό θέαμα –ακρόαμα που προσέφερε ο Carsten Nicolai. Ήταν μια μοναδική εμπειρία αυτή που έζησαν οι λίγοι και καλοί που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Bios – και ευχαριστούμε τους ανθρώπους του που καλούν τέτοιου είδους καλλιτέχνες στην πόλη μας – που, ειλικρινά, μάλλον δεν έχουμε καταφέρει να περιγράψουμε επαρκώς παραπάνω, και δεν νοιώθουμε καθόλου άσχημα γι' αυτό!