Section 25

Μπορεί να καταντάει κουραστικό να το λέμε, αλλά μετρηθήκαμε για μια ακόμη φορά και βγήκαμε λίγοι… Και μιλάμε για όλους τους ανθρώπους που αποθεώνουν τα '80ς ως την κορυφαία μουσική δεκαετία, εκείνη που τους μεγάλωσε και τους χάρισε τις περισσότερες και μεγαλύτερες συγκινήσεις. Και δεν μιλάμε για όσες γενιές ακολούθησαν και τάχθηκαν στο πλευρό όλων των παραπάνω…

Ιστορικό συγκρότημα οι Section 25, φιλαράκια των Joy Division και καταδικασμένοι να ζουν πάντα στη σκιά τους. Ανέκαθεν οι ομοιότητες ήταν πάρα πολλές ανάμεσα στις δύο μπάντες, και το βράδυ που τους παρακολουθήσαμε καταλάβαμε αμέσως το γιατί οι μεν έγιναν θρύλοι και οι δε αποτελούν ένα μικρό σημάδι στις χρυσές σελίδες της ιστορίας του Manchester με κάποιους καλούς δίσκους και λίγα παραπάνω. Η μουσική τους δεν αποπνέει τον ίδιο μυστικισμό, κι ας μη μιλήσουμε για τον τραγουδιστή τους που και αδιάφορος ερμηνευτικά ήταν, και ελεγχόμενα «φευγάτος» παρέμεινε σ' όλη τη συναυλία (χώρια που εμφανισιακά σε παρέπεμπε στον μπαμπά σου, κι αυτό ήταν όπως και να το κάνεις μείον στην τελική εντύπωση). Παρότι λοιπόν ο ήχος τους ήταν 100% βγαλμένος από τις σκοτεινές ημέρες της δεκαετίας του '80 – ειδικά το μπάσο σ' έκανε να ανατριχιάζεις... – δεν έβγαζαν κανέναν ενθουσιασμό, και λογικό εδώ που τα λέμε αφού ποιος ξέρει πόσον καιρό είχαν να παίξουν. Βέβαια, κι άλλοι κάνουν συναυλίες αραιά και που, μα κάποτε καταφέρνουν να θυμίζουν τον παλιό καλό τους εαυτό. Οι αδελφοί Cassidy δεν ήταν κακοί, δεν μας μετέφεραν όμως σε καμία περίπτωση στις ημέρες που μεσουρανούσαν στο ακροατήριο που παρακολουθούσε αυτά τα πράγματα. Έπαιξαν το "Light Pours Out Of Me" των Magazine στο μέσο της εμφάνισής τους (απόλυτα δεκτό) και έκλεισαν με το "Shadowplay" των Joy Division, κατόπιν απαίτησης κάποιου θεατή, επιβεβαιώνοντας αυτό που πάντα υποψιαζόμασταν, ότι αποτελούσαν – εκούσια ή ακούσια, δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό – μία κόπια του γκρουπ του Ian Curtis.

Τη συναυλία άνοιξαν δύο ελληνικά σχήματα, το ντουέτο των Absent Without Leave πρώτα, με δύο κιθάρες και μπόλικα πετάλια με εφέ στα πόδια τους για να αγγίξουν το πολυπόθητο Έβερεστ του απόλυτου feedback αλά Sigur Ros και Mogwai . Ακολούθησαν οι Tilbury On Cloves, από τα σχήματα που τιμούν όσο λίγοι τον αυθεντικό νεοκυματικό ήχο, οι οποίοι αντιδρώντας στον κακό ήχο τους, έκαναν εκρηκτική έξοδο σπάζοντας με θυμό την κιθάρα τους. Είχαν μόνο δέκα λεπτά για να κάνουν sound check , όπως είπαν από σκηνής, και πραγματικά θα πρέπει να τυγχάνουν της ίδιας μεταχείρησης με τα ξένα συγκροτήματα που καλούνται να σαπορτάρουν.