Eleventh Dream Day

Θα ήθελα πολύ να γκρινιάξω και πάλι, για το πώς ο κόσμος απέχει από τις καλές συναυλίες, αλλά δεν θα το κάνω… Τι νόημα έχει; Απλά διαπιστώνω ότι ακόμη και το «ακέραιο» indie ακροατήριο θέλει το hype του για να κινητοποιηθεί, θέλει να δει συγκροτήματα που έχει αποθεώσει το Pitchfork και έχουν ένα χιτάκι που παίζεται στα αντίστοιχα κλαμπάκια που συχνάζει. Ποιος έχει τώρα καιρό για ένα γκρουπ από το Σικάγο που δραστηριοποιείται εδώ και μία εικοσαετία και έχει βγάλει μια μεγάλη σειρά από πάντοτε καλούς δίσκους; Το ότι από εδώ πήραν ένα από τα μέλη τους οι Tortoise ίσως να μην λέει τίποτα σε κανέναν… τίποτα τουλάχιστον που να είναι αρκετό για να τον σηκώσει και να κατέβει να δει μια εξαιρετική μπάντα που έκανε τον κόπο να έρθει μέχρι τα μέρη μας. Το αποτέλεσμα; 60 περίπου άτομα μέσα στο κλαμπ…

Οι Eleventh Dream Day ήταν λοιπόν πολύ καλοί, ότι ακριβώς περιμένει κανείς από μια παρέα που παίζει τόσα πολλά χρόνια μαζί και βγάζει τους δίσκους που βγάζει. Η έκπληξη ήταν η ντράμερ τους που έπαιζε δυνατά και δεν λυπόταν να χτυπήσει λιγάκι παραπάνω τα πιατίνια της (το όνομά της είναι Janet Beveridge Bean και συμμετέχει σε ένα ακόμη εξαιρετικό γκρουπ, τις Freakwater), ο Douglas McCombs αποτελεί γνωστή σταθερή δύναμη στο μπάσο (έπαιξε και ηλεκτρική κιθάρα σε τρία αν δεν κάνω λάθος κομμάτια), ενώ ευχάριστη προσθήκη ήταν και ο Mark Greenberg στα πλήκτρα και το μπάσο, πρώην μέλος των περίφημων Coctails (στους οποίους έπαιζε και ο Archer Prewitt, που μετέπειτα έφτιαξε τους Sea And Cake μαζί με τον John McEntire, επίσης των Tortoise, τρελά διαπλεκόμενα στο Σικάγο σας λέω…).

Ανάμεσα στα δικά τους τραγούδια – παρμένα όπως είπε και ο κιθαρίστας Rick Rizzo από τους οκτώ τους δίσκους – έπαιξαν και μία καλή διασκευή στο “Isolation” των Joy Division, έκπληξη αφού το στυλ της δικής τους μουσικής δεν προσεγγίζει πολύ εκείνο των αγαπημένων Μανκουνιανών (από την άλλη, όπως είπαν και οι ίδιοι από μικροφώνου, όλοι θέλουν να ακούνε κάτι ευχάριστο και χαρούμενο από καιρό σε καιρό…). Το είπαν καλά, και με μία δική τους προσέγγιση, φέρνοντάς το στα μέτρα τους. Η δική τους μουσική ήταν ένα γεμάτο ενέργεια και μελωδία rock ‘n’ roll, στο ύφος του Steve Wynn ας πούμε. Έπαιξαν με πάθος και κέφι, και περάσαμε υπέροχα κι εσείς πάλι όχι. Τι να κάνουμε τώρα…

Μάθαμε κι ένα υπέροχο νέο (ή μάλλον, πολλά υπέροχα νέα) από τα flyers που υπήρχαν σκόρπια στα τραπέζια του Underworld. Μέσα στην επόμενη χρονιά θα δούμε ζωντανά από Durutti Column και Section 25 μέχρι A Certain Ratio και Isabelle Antena. Μια στιγμή να τσιμπηθώ να δω αν είμαι ξύπνιος…