Γιάννης Αγγελάκας & Επισκέπτες

Φωτογραφίες: Γιάννης Χοστελίδης



Η αρχή έγινε στραβά στις 22 Σεπτεμβρίου, στη Βαβυλωνία του Μύλου. Η ψιχάλα έγινε βροχή που κράτησε μισή ώρα, ήταν όμως η ικανή μισή ώρα ώστε να αναβληθεί η συναυλία. Και ενώ οι καιρικές συνθήκες προμήνυαν βροχή, δεν είχε προβλεφθεί μεταφορά της συναυλίας σε κλειστό χώρο. Τουλάχιστον επεστράφησαν τα χρήματα σε όσους το επιθυμούσαν, κάνοντας τις οργισμένες αναμνήσεις, από ανάλογες ακυρώσεις (κυρίως επί Αθηναϊκού εδάφους), να απομακρύνονται. Ο Αγγελάκας εμφανίστηκε εκείνη τη βραδιά και δήλωσε ότι ήθελαν πολύ να κλείσουν την καλοκαιρινή τους περιοδεία στην «πόλη τους». Η επιβεβαίωση των καλών προθέσεων έγινε 2 εβδομάδες αργότερα, στην Αποθήκη του Μύλου.



Τη συναυλία άνοιξε ο Βασίλης Γκουνταρούλης και έσπειρε για μισή ώρα θλίψη. Ο κόσμος, όμως, βρισκόταν εκεί για να γιορτάσει και όχι για κάποιου είδους μνημόσυνο. Η ιστορία του, αλλά κυρίως η ευγένεια και η ηρεμία του έσωσαν τα πράγματα, μαζί με τις σκοτεινές ηλεκτρονικές μουσικές που δε συναντάς συχνά στην Ελλάδα και είτε τις ακούς στο σπίτι σου είτε όχι, σου τραβούν προσωρινά το ενδιαφέρον.

Ο Ντίνος Σαδίκης συνέχισε με έκδηλο ενθουσιασμό και παρέμεινε στη σκηνή για τις επόμενες δυο ώρες ως «επίσημο» μέλος των Επισκεπτών. Και η ιαχή «ω είναι ωραία στον παράδεισο» επέστρεψε. Δεν είναι εύκολο να αποποιηθεί κανείς το παρελθόν του, αν τελικά αυτό επιθυμεί. 14 άτομα επί σκηνής, με κρουστά, πνευστά και έγχορδα, παρέπεμπαν σε μεγαλόπρεπη post-rock σύνθεση. Το μουσικό αποτέλεσμα δεν είναι μακριά απ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό. Όλοι λειτουργούσαν αυτόνομα, είτε μουσικά, είτε γεωγραφικά, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα και απόλυτα ενιαίο.



Σε δυο ώρες ακούστηκε σχεδόν όλος ο δίσκος των Επισκεπτών, με τις σαφέστατες αναφορές στο Μητροπολίτη, μερικές ενδιαφέρουσες διασκευές («η στιγμή που όλοι περιμέναμε: λαϊκό πρόγραμμα»), «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», αγγλόφωνη μπαλάντα απ’ τα χείλη του Αγγελάκα (με μόνο στίχο το ολοκληρωτικό «I love you») και φυσικά «Ακούω την αγάπη» και «Θ’ ανατέλλω», σε εκτελέσεις – ξεφάντωμα.



Η λέξη ξεφάντωμα παραπέμπει σε πανηγύρι και ίσως θεωρείται μη αρμόζουσα στην προκειμένη περίπτωση. Έρχεται όμως αβίαστα στο νου γιατί για πρώτη φορά μετά τις Τρύπες, αντικρίσαμε τον Αγγελάκα να βρίσκεται σε αποκορύφωμα καλής διάθεσης, δημιουργίας και ωρίμανσης. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις έναν άνθρωπο που κάποτε υπήρξε οργισμένος και αντισυμβατικός, να εξελίσσεται ως καλλιτέχνης. Πιστεύοντας ότι η νοσταλγία για τις συναυλίες του συγκροτήματος που είναι το κέντρο της ιστορίας του ελληνικού ροκ θα είναι παρούσα εκείνο το βράδυ, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι άσχημο να μεγαλώνεις. Ο Αγγελάκας εκτός από σημαντικός καλλιτέχνης είναι και έξυπνος άνθρωπος. Η αντίληψή του λειτουργεί μέχρι στιγμής άψογα ώστε να έχει συνείδηση του πότε τελειώνει μια εποχή για να αρχίσει μια άλλη. Αλλά εκτός από τη δική του ωρίμανση, έχει επιτευχθεί επιτέλους και η ωρίμανση του κοινού του, ηλικιακή και ιδεολογική. Και είναι καλύτερα πάντα η δήθεν επανάσταση ορισμένων (στο όνομα κάποιου που ποτέ δε θέλησε να γίνει επαναστάτης) να γίνεται ένα τρελό πάρτυ.