Duran Duran

Και την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουν - που είχαν δώσει από σκηνής στο ελληνικό κοινό κατά την προηγούμενη, πρώτη επίσκεψή τους στη χώρα μας - τήρησαν και στο ύψος των προσδοκιών στάθηκαν οι Duran Duran, χαρίζοντας σε όσους παραβρέθηκαν χθες βράδι στο Ελληνικό μια νύχτα που θα θυμούνται. Και ας ήταν οι τιμές των εισιτηρίων - για μία ακόμα φορά - αδικαιολόγητα ψηλές. Τα έχουν γράψει και άλλοι συνάδελφοι σε άλλες περιστάσεις, θα το επαναλάβω κι εγώ: δεν είναι δυνατόν το «πρωτοκλασάτο» εισιτήριο για τους Duran Duran να κοστίζει 60 ευρώ και το «δευτεροκλασάτο» 45. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για αυτό το θέμα από όλους τους ενδιαφερόμενους.

Για να επιστρέψουμε όμως στη συναυλία, οι Duran Duran παρουσίασαν κάτι σαν ένα greatest hits live, καθώς δεν επέμειναν ιδιαίτερα σε τραγούδια από τις δουλειές των τελευταίων χρόνων (τίμησαν μόνο το Astronaut), αλλά επέλεξαν να σταθούν στις πιο γνωστές και αγαπημένες τους στιγμές, για τις οποίες άλλωστε ήρθαν και οι περισσότεροι χθες να τους δουν. Από την ώρα που τα κινητά (αλλά και κάποιοι αναπτήρες) σηκώθηκαν όρθια στο “Come Undone” μέχρι το δυναμικό φινάλε του encore με το δημοφιλές “Wild Boys”, ο Simon LeBon και η παρέα του υπήρξαν πραγματικά υποδειγματικοί σε ό,τι διάλεξαν να μας πουν, είτε επρόκειτο για ρυθμικούς δυναμίτες σαν το “Electric Barbarella”, το “A View To A Kill” ή το “Hold Back The Rain”, είτε για αθάνατες μπαλάντες σαν το “Save A Prayer”, το “The Chauffer”, ή το “Ordinary World”.

Το πρόγραμμα που παρουσίασαν είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό, το οποίο ανταποκρίθηκε με μεγάλη θέρμη, τραγούδησε, χόρεψε και χειροκρότησε όσο του επέτρεπε ο συνωστισμός. Ίσως γιατί, σε αντίθεση με την πρώτη συναυλία όπου παραβρέθηκαν διάφοροι κοσμικοί και κάμποσοι περίεργοι πιτσιρικάδες, χθες ήρθε το πιο «δικό τους» κοινό, οι γύρω στα 30 δηλαδή που έχουν μια πιο βιωματική σχέση με τη μουσική τους. Και πραγματικά, ακούγοντας λ.χ. το “Save A Prayer” ή το “Electric Barbarella” δεν απολάμβανες απλά και μόνο δύο εξαιρετικά από κάθε άποψη τραγούδια, αλλά έβλεπες να περνάνε σαν σε φιλμ στιγμές από τα δικά σου σχολικά πάρτι, από τις δικές σου ατέλειωτες συζητήσεις για το πιο electro-pop σχήμα ήταν το πιο ουάου, από τα δικά σου εφηβικά καρδιοχτύπια. Πέρα δε από τους παραπάνω συναισθηματισμούς, οι Duran Duran μου θύμισαν συνάμα πόσα καλά και διαχρονικά τραγούδια έχουν οι άτιμοι και με έκαναν νοερά να αναρωτηθώ πού να έχουν πάει να κρυφτούν όλοι εκείνοι οι ξερόλες κλασικοροκάδες οι οποίοι λέγανε κάποτε με ύφος δεκαπέντε καρδιναλίων ότι κανείς δεν θα θυμόταν τις pop επιτυχίες τους μετά από 4-5 χρόνια…