Οι Depeche Mode είναι ένα από το δυο-τρία τελευταία super groups αυτού του πλανήτη... Και το απέδειξαν με κάθε δυνατό τρόπο: απόδοση επί σκηνής, δυσθεώρητη τιμή εισιτηρίου, ασύλληπτο νούμερο θεατών (ειδικά για 1η Αυγούστου), πρωτοφανής ανταπόκριση του κοινού, εξάντληση του merchandise. Στο μόνο που δεν τα κατάφεραν ήταν να πουλήσουν και τα 5.000 χιλιάδες κουπόνια για την αγορά της ηχογράφησης της χθεσινής συναυλίας. Κορόιδα μπορεί να είμαστε, όχι όμως τόσο ώστε δίνουμε 30 ευρώ για ένα cd. 
Πριν ξεκινήσουμε απαριθμώντας τα θετικά, ας ρίξουμε μια ματιά και στα παρακάτω. Όταν γνωρίζεις πως ένας αξιόλογος (για τα ελληνικά δεδομένα) συναυλιακός χώρος δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει ένα γιγαντιαίο νούμερο θεατών της τάξης των 20-30 χιλιάδων, ίσως είναι καλύτερα να προτιμάς κάποιον άλλο χώρο με την υποδομή να δεχθεί έναν τέτοιο αριθμό επισκεπτών. Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις 30 με 40 λεπτά της ώρας σε διάφορες ουρές για ένα ποτήρι μπύρα. Δεν είναι δυνατόν να περπατάς χιλιόμετρα μέσα στη νύχτα και τελικά να φτάνεις στο σπίτι σου 3 ώρες μετά το πέρας της συναυλίας. Αφήστε δε το θέμα της ορατότητας σε συνάρτηση με την κλίση του εδάφους. Όταν ο κόσμος είναι κοντά στις 3-4 χιλιάδες, τότε ο καθένας έχει τη δυνατότητα να σταθεί σε κάποιο σημείο έτσι ώστε κουτσά-στραβά να βλέπει. Όταν όμως υπάρχει ένα πακτωμένο πλήθος σαν το χθεσινό, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά...
Το πράγμα έδειχνε από νωρίς: συνωστισμένος κόσμος έξω από τις πόρτες πριν αυτές ακόμα ανοίξουν στις 5.30. Πολλοί έσπευσαν νωρίς, ίσως για να πιάσουν μια θέση μπροστά στη σκηνή, κάτι που όμως δεν έμοιαζε και πολύ εφικτό όταν πλησίαζες, εκτός και αν ήσουν «Σημαίνον Πρόσωπο», είχες δηλαδή να διαθέσεις 100 ψωροευρώ για να μπεις στο «χρυσό κλουβί».
Η μουσική ακολουθία ξεκίνησε με τους Schiller να παίζουν την καταπληκτικά χαλαρωτική μουσική τους μπροστά σ’ ένα ήδη μεγάλο πλήθος, που ολοένα αύξανε. Καλοί και χρυσοί αλλά η (αναμενόμενη) διαπίστωση ήταν πως η μουσική του είδους δεν ενδείκνυται για live. Είναι σαφώς καλύτερα να τους ακούς σε κάποιο μαγαζί συνοδεία ποτού ή στο σπίτι σου.
Από την άλλη, οι Δανοί Raveonettes γράφουν –ως γνωστόν- φοβερά garage κομμάτια αλλά χθες δεν ήταν η μέρα τους. Προβλήματα στον ήχο, η αμηχανία και η ακινησία τους δεν επέτρεψαν να μεταδώσουν το τρομερό feeling της μουσικής τους. Μας έμεινε η εικόνα της θεάς Sharin.
Και είχε πια φτάσει η ώρα για τους τρεις τύπους από το Basildon να ξαναπατήσουν σε ελληνικό έδαφος για τρίτη φορά μετά το 1985 (στο αλήστου μνήμης Rock In Athens στο Καλλιμάρμαρο) και το 2001 στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Η κατάσταση στο Terra Vibe ήταν πλέον ασφυκτική με τους πάντες να αδημονούν και να σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους για να δουν αυτόν τον απίστευτο performer που ακούει στο όνομα Dave Gahan, να τραγουδά του πρώτους στίχους από το φρέσκο “A Pain That I’m Used To” . Συνέχεια με το θρυλικό “A Question Of Time”, διάλειμμα με τα καινούργια “Suffer Well” και “Precious” από το περσινό (αδύναμο κατά την ταπεινή μου άποψη άλμπουμ) και επιστροφή στις κομματάρες του παρελθόντος με μόνη σφήνα το καταπληκτικό “John The Revelator”. Σετ ιδανικά διαλεγμένο (αν και έλειπαν τα προσωπικά favs “Stranglelove” και “Everything Counts”) με τραγούδια που να σου ηλεκτρίζουν τη σπονδυλική στήλη –σαν το σπάνια παιγμένο Photographic- και να σκορπίζουν ενθουσιασμό και ρίγη στους χιλιάδες παρευρισκόμενους. Ήταν καταπληκτικό (και συνάμα σπάνιο) το να γυρνάς το βλέμμα σου δεξιά κι αριστερά και να βλέπεις παντού στόματα να τραγουδούν όλους τους στίχους, απόδειξη της τεράστιας επιρροής της μπάντας σε ένα μεγάλο crossover κοινό. Δεν υπήρχε συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα του χθεσινού πλήθους, δεν μπορούσες να διακρίνεις εύκολα τις μουσικές «φυλές». 
Άψογη κι επαγγελματική διεκπεραίωση των κομματιών από την κιθάρα (κυρίως) του Martin Gore (που τραγούδησε στα “Home”, “It Doesn’t Matter Two” και στο ακουστικά παιγμένο “Shake The Disease”), διακοσμητική εν πολλοίς η παρουσία του Andy Fletcher πίσω από το διαστημικό μανιτάρι-keyboard όπως και του έτερου κημπορντίστα, αναζωογονητικός ο ρυθμός του drummer και μαγευτική η παρουσία του Dave Gahan που έτρεχε, ίδρωνε, χόρευε, ούρλιαζε κι επικοινωνούσε με τον κόσμο θυμίζοντας τον frontman που γνωρίσαμε μέσα από τα αξέχαστα videos του 101. 
Στα συν της βραδιάς, η άψογη παραγωγή, τα εμπνευσμένα projections και η σκηνοθετική κάλυψη στις οθόνες. Στη μια περίπου ώρα και σαράντα πέντε λεπτά που κράτησε το τελευταίο live αυτής της περιοδείας, οι Depeche κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον, μας ταξίδεψαν αλλά και μας προβλημάτισαν για το αν πλέον ζουν πραγματικά αυτό που κάνουν πάνω στη σκηνή ή απλά συνεχίζουν με αυτόματο πιλότο...
Setlist
1. A Pain That I’m Used To
2. A Question Of Time
3. Suffer Well
4. Precious
5. Walking In My Shoes
6. Stripped
7. Home
8. It Doesn’t Matter Two
9. In Your Room
10. John The Revelator
11. I Feel You
12. Behind The Wheel
13. World In My Eyes
14. Personal Jesus
15. Enjoy The Silence
encore
16. Shake The Disease
17. Photographic
18. Never Let me Down Again
