Deep Purple

Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση να γουστάρεις τρελά το ό,τι κάνεις…Αυτό απέδειξαν οι Deep Purple, με τους οποίους ροκάρανε και οι βράχοι ακόμα στον Βύρωνα. Τους υποδέχτηκε δε ένα κατάμεστο και πολύ ενθουσιώδες θέατρο, με ηλικίες κάθε είδους και πάμπολλα σχολιαρόπαιδα που μακραίνουν το μαλλί εδώ και κανά χρόνο να λανσάρουν τα μπλουζάκια με τους Whitesnake, Guns ‘n’ Roses, Iron Maiden κτλ.



Τη βραδιά άνοιξαν οι Έλληνες Engine-V με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η μπάντα αυτή ήταν φο-βε-ρή επί σκηνής, παρουσιάζοντας έναν καθαρόαιμο hard rock ήχο και δείχνοντας ότι είναι αριστούχοι μαθητές της σκληρής μουσικής των δεκαετιών του 1970 και 1980. Η ενέργειά τους και τα βροντερά τους σόλο σε συνδυασμό με το πάθος του τραγουδιστή τους με έκαναν σε κάποια σημεία να αναρωτηθώ μήπως έχω μπροστά μου τους Motörhead (όχι, δεν σας κάνω καμία πλάκα) και μπορεί και να το είχα πιστέψει αν δεν με προσγείωναν κάπως με το υλικό τους, που μου ακούστηκε μονότονο, σαν να ακούω το ίδιο πάνω-κάτω τραγούδι σε παραλλαγές.



Όσο για τους Deep Purple με ανάγκασαν να καταπιώ πολλά πράγματα που τους σέρνω τα τελευταία χρόνια, ότι γεράσανε, ότι ξοφλήσανε πια, ότι αμάν κάθε τρεις και λίγο νέα albums που δεν έχουν τίποτα να πουν και διάφορα τέτοια. Πράγματι γεράσανε και δεν άλλαξα καθόλου την άποψή μου για τα albums των τελευταίων είκοσι περίπου χρόνων. Αλλά τη λέξη ξοφλήσανε δεν θα την ξαναπώ πια. Γιατί εκεί πάνω στη σκηνή του Βύρωνα είδα μια σφιχτοδεμένη μπάντα που όχι μόνο το λέει ακόμα η καρδιά της, αλλά ζει και αναπνέει για τη συγκεκριμένη μουσική και την εμπειρία των lives. Και αν συνυπολογίσουμε δίπλα σε αυτό το attitude κάποια ομολογουμένως φοβερά τραγούδια που έχουν γράψει (που είναι φοβερά, όσο και αν τα έχουμε ίσως βαρεθεί να τα ακούμε κάθε τρεις και λίγο σε αυτόν τον τόπο) δεν γινόταν να λαθέψουν.



Ο Ian Gillan δεν έχει βέβαια πια τη φωνητική έκταση του παρελθόντος, βγήκε όμως στη σκηνή κομψότατος, με λευκό πουκάμισο (μετά φόρεσε και κάτι χαβανέζικα, έχει μια μανία με τα χαβανέζικα αυτός ο άνθρωπος) και, παρότι ζορίστηκε σε κάποια σημεία, τραγούδησε με την κλάση και τον αέρα ενός πραγματικού rock star. Υπήρξαν και στιγμές κάπως φλύαρες, με τον κατά τα άλλα εξαιρετικό Steve Morse να ρέπει επικίνδυνα προς την guitar-virtuoso rock υπνηλία σε κάποια σημεία και τον Don Airey να το παρακάνει, παίζοντας στα πλήκτρα του ακόμα και τον “Ζορμπά” και τα “Παιδιά του Πειραιά”. Κοντά σε αυτές όμως υπήρξανε και άλλες όπου το έβγαζες το καπέλο στους γερόλυκους. Το ξεσκίσανε το “Highway Star”, το έπαιξαν έξοχα το “Hush”, στάθηκαν στο απαιτούμενο ύψος στα “Smoke On The Water” και “Perfect Strangers”, ενώ εξέπληξαν και ευχάριστα με ένα νέο τραγούδι ονόματι “Rapture Of The Deep” και με τη μάλλον ξεχασμένη μπαλάντα τους “When A Blind Man Cries”.



Πράγματι, γεράσανε οι Deep Purple… Τους έμεινε όμως η ροκιά και είναι μεγάλο πράγμα τελικά αυτό μετά από τόσες δόξες, τόση φθορά και τόσα κέρδη...