Οι Stranglers στην Πρέβεζα (23/7/2006)

ΟΙ STRANGLERS ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ
«No more heroes» και άλλες ιστορίες



«Ξέρετε τι έπαθε ο Λέον Τρότσκι; Τον βρήκαν με έναν παγοκόφτη στο κεφάλι που έκανε τα αυτιά του να καίνε». Έτσι κάπως ξεκινάει ένα από τα επιδραστικότερα τραγούδια του ροκ εν ρολ το οποίο τέσσερις μαυροντυμένοι και αρκετά φλεγματικοί Άγγλοι ανάκρουσαν στην Πρέβεζα την Κυριακή το βράδυ. Οι «meninblack» Stranglers έκλεισαν τη συναυλία τους στο Κηποθέατρο εν μέσω πανζουρλισμού και εκκωφαντικών πανκ συγχορδιών, με ένα από τα πέντε κορυφαία τραγούδια της δεκαετίας του ’80. Νωρίτερα, ο Ζαν Ζακ Μπαρνέλ, μπασίστας, χορευτής πόλκα, πρωταθλητής τζούντο και φυσικός αρχηγός του συγκροτήματος από όταν ο Κόρνουελ έφυγε, είχε πει το αμίμητο: «Είμαστε χαρούμενοι, γιατί μας φέρθηκαν καλύτερα και από ανθρώπινα όντα και στο κάτω-κάτω, πόσες φορές έχουν την ευκαιρία οι Stranglers να δουν την Πρέβεζα;». Οι Stranglers δεν ήταν ψωνισμένοι σταρ την Κυριακή το βράδυ, ήταν απλώς άγγλοι «νιουγουεβάδες» όπως ακριβώς ξεκίνησαν την πορεία τους 30 χρόνια πριν. Με ύφος, με συγκρατημένη (έως δυσκοίλια) πλάκα, αλλά με τα γκάζια στο τέρμα και τον κόσμο από κάτω (περί τα 1.500 άτομα) να συμμετέχει σε πολύ καλό βαθμό.

Οι τέσσερις Stranglers λοιπόν βρέθηκαν φέτος για άλλη μια φορά στην Ελλάδα, για έκτη μαζί με την συναυλία στο Rock In Athens το 1985, όταν τα νεράντζια στο Πεδίο του Άρεως φύτρωναν μαζί με τα ξυράφια. Η εμφάνισή τους στην Πρέβεζα καθώς ήταν η μοναδική φέτος στην Ελλάδα, ήταν γεγονός που από μόνο του είναι είδηση. Εκτός από την εμπορική τους διάσταση 15 χρόνια πριν, οι τύποι επέδρασαν μαζί με τους Joy Division σε όποιον «μη-χεβιμεταλά» έπιασε στα χέρια του μουσικό όργανο στην Ελλάδα, από το ’80 και μετά. Οι πενηντάρηδες πλέον μουσικοί (εκτός του ντράμερ Jet Black, ο οποίος φημολογείται ότι τον Αύγουστο κλείνει τα 119 του) εμφανίστηκαν με μια σχετική καθυστέρηση μετά τους Westcoast που άνοιξαν τη συναυλία με διασκευές, στο γεμάτο Κηποθέατρο, υπό πολύ υψηλές θερμοκρασίες.

Οι κύριοι προσκεκλημένοι του δήμου Πρέβεζας εμφανίστηκαν στη σκηνή υπό τους ήχους του Raven για να επιδοθούν αμέσως μετά σε μια καταιγιστική σειρά από τα Peaches, Big thing coming και All Day and all of the night, στο οποίο για πρώτη φορά ο κόσμος «ξύπνησε» στο σύνολό του. Το εντυπωσιακό είναι ότι το συγκρότημα δεν πήγε στην εύκολη λύση του «best of» συναυλιακού μοντέλου, αφού άφησε εκτός μερικές από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του, όπως το Big in America, Nice in Nice και το Nice ‘n’ sleazy. Αντίθετα, έπαιξε μερικά από τα λιγότερο γνωστά για τον πολύ κόσμο κομμάτια του, όπως το Long Black Veil, Dagenham Dave, Never to look back. Τα περισσότερα σε πάνκικους τόνους, οι οποίοι με τα πλήκτρα του Ντέιβ Γκρίνφιλντ έδωσαν την καλύτερη εξήγηση γιατί οι Stranglers δεν ήταν ακριβώς ένα πανκ συγκρότημα που ξεπήδησε από την «επανάσταση της παραμάνας» στην Αγγλία των τελών της δεκαετίας του ’70. Τα «άγνωστα» εναλλάσσονταν με γνωστά, ο κόσμος έπαιρνε τα πάνω του στο Golden Brown, το Always the sun και το Walk On By, ανταπέδωσε στο συγκρότημα, το οποίο με τη σειρά του βγήκε δύο φορές για ανκόρ, συμπληρώνοντας μιάμιση ώρα στη σκηνή. Την πρώτη φορά επιφυλάσσοντας το Hangin’ Around, τον απόλυτο ύμνο στο μηδέν και τη δεύτερη, αυτό που περίμεναν όλοι: Το No more heroes, δηλαδή η ιστοριούλα με τον Τρότσκι, τον Σάντσο Πάντσα και τον γερο-Λένι, η οποία κατέληξε με τον Μπαζ να ξελιγώνει την κιθάρα του πάνω από το κοινό που έφυγε ευχαριστημένο από το Κηποθέατρο.

* Ο Γιώργος Τσαντίκος είναι δημοσιογράφος στον "Ηπειρωτικό Αγώνα" των Ιωαννίνων, όπου και πρωτοδημοσιεύτηκε το παρόν κείμενο.