Ejekt Festival: Εισαγωγή και New Order.

Εισαγωγή: Τάσος Βογιατζής, New Order: Κωνσταντίνος Τσάβαλος



Αν εξαιρέσουμε τα πρωτοφανή παρατράγουδα με τις απαγορεύσεις των φωτογράφων (και την επέμβαση της Ένωσης Φωτορεπόρτερ ώστε να λυθεί το θέμα), το φετινό Ejekt Festival είναι ίσως από τα καλύτερα που έχουν γίνει στη χώρα μας. Ο χώρος -αν και μη αμιγώς φεστιβαλικός- με τα 2 stages (το κλειστό και το ανοιχτό), ο κόσμος (περίπου 6.000 υπολογίζουμε εμπειρικά), η ατμόσφαιρα, η μουσική (το βασικότερο) και τέλος η καλή οργάνωση, μας άφησαν γλυκιά γεύση στο στόμα, ως τις 5.30 το πρωί που αποχωρήσαμε εξαντλημένοι και με τόνους ιδρώτα από τους ήχους των Vitalic και Miss Kittin. Mπορεί μεν ο ήχος στο εξωτερικό stage (και λόγω ανέμου) να μην ήταν ο καλύτερος δυνατός, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας...

Τα reviews των υπόλοιπων group έρχονται οσονούπω, αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε τώρα με αυτό του Κωνσταντίνου Τσάβαλου για την εμφάνιση των New Order, του μεγαλύτερου ονόματος της βραδιάς.

New Order



Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους όσους πάτησα, ξενύχιασα ή στάθηκα αφορμή να χάσουν έστω για λίγο την συγκέντρωση τους στα επί σκηνής τεκταινόμενα. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον Άρη γιατί δεν τήρησα την υπόσχεση μου ότι και το Σάββατο το βράδυ θα είμαστε μπροστά, όπως ένα χρόνο πριν στη Βαρκελώνη. Από τον Ηλία που σίγουρα κάποια στιγμή έπεσα πάνω του την ώρα που χορεύαμε μανιασμένα το True Faith. Από τη Μαριλένα που κατά λάθος έχυσα το ποτό της. Από τον Τάσο που την ώρα του Shadowplay έφαγε ένα σπρωξίδι από την αφεντιά μου που όμοιο του δεν έχει ξαναζήσει. Από το Σταύρο που άργησα μια ώρα από αυτή που είχα υποσχεθεί. Από την Εύα που την παράτησα σε κάποιο σημείο μόνη. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη για τις υποσχέσεις που δεν τήρησα κι οι οποίες χάθηκαν μεταξύ μιας κάλτσας κι ενός πατώματος αυτοκινήτου (όσοι έζησαν τη στιγμή και με ξέρουν καλά, δεν θα με έχουν δει τόσο ντροπιασμένο). Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τα πόδια μου τα ίδια, που σίγουρα δεν έχουν υποστεί ξανά τέτοια κακομεταχείριση. Συγγνώμη αν το review που θα διαβάσετε παρακάτω δεν πληροί τις βασικές προϋποθέσεις ενός τυπικού συναυλιακού απολογισμού, αλλά, βλέπετε, αυτή η καταραμένη η βότκα ευθύνεται για όλα και η επιλεκτική μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτω. Και, τέλος, συγγνώμη από όλους όσοι με είδαν και προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί μου, αλλά κάθε απόπειρα τους θα έπεσε στο κενό ελέω της δικής μου σούρας.



Ανέλπιστα ανώτεροι από κάθε άλλη φορά (Primavera Sound και Finsbury Park), οι Order απέδειξαν για ακόμη μια φορά ότι είναι οι –τηρουμένων φυσικά των αναλογιών- Raining Pleasure της Αγγλίας (sic): μια μπάντα άρτια στουντιακά που χωλαίνει στα live της. Όλες τους οι συναυλίες διαθέτουν ρυθμό, παλμό, συνθήματα, αλλά πάντα κάτι λείπει για να ολοκληρωθεί το παζλ. Χθες λοιπόν το παζλ αυτό ήταν ένα Παζλ Στον Αέρα. Ωραίο αέρα βέβαια, όχι σαν εκείνο τον περσινό στους White Stripes. Κι ενώ τα ηλεκτρονικά τους κομμάτια αποδόθηκαν σχεδόν τέλεια (True Faith, Blue Monday, Perfect Kiss), τα λιγότερο dance και περισσότερο ροκίζοντα (άρα και τα Τζοιντιβιζιονικά) ακούγονταν σαν να τα διασκεύαζε ένα άλλο συγκρότημα που φορούσε τις στολές των Ορντερ. Η αρχή με Love Will Tear Us Apart και Crystal ήταν ιδανική, οι παρεμβολές από την πρώτη τους περίοδο -οι Ορντερ ΕΙΝΑΙ οι Τζοι Ντιβίζιον και δεν δέχομαι καμία αντίρρηση επ’ αυτού- δηλαδή τα Transmission και Ceremony ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες, όπως αντίστοιχα και το ξεχασμένο Your Silent Face (από το Power, Corruption And Lies LP), αλλά στα Regret, Waiting For The Sirens Call και Krafty ο ήχος δεν ήταν αυτός που τους άξιζε. Το Shadowplay στο ενκόρ ήρθε να μας ισοπεδώσει, αλλά κι εκεί το βουητό απ τα μεγάφωνα ήταν πολύ έντονα ενοχλητικό για να το απολαύσουμε στην πλήρη του μεγαλοπρέπεια. Προσωπικά περίμενα κι ένα World In Motion λόγω επικαιρότητας, όπως και το She’s Lost Control, το οποίο όλως παραδόξως παρέλειψαν, προς απογοήτευση απάντων των πιουριστών Τζοιντιβιζιονόφιλων, ενώ εντύπωση προξένησε το γεγονός ότι ο Sumner τραγουδούσε τα κομμάτια από auto cue (ενώ πρόκειται για συνήθη πρακτική που κάνει εδώ και είκοσι χρόνια –και μετά λέμε για τη δική μου μνήμη χρυσόψαρου!).



Έτσι όπως ήμουν χθες όμως, τελικά δεν πρέπει να έχω παράπονο από τίποτα. Άλλοι θα έπρεπε να έχουν. Αλλά, όπως είδατε στην πρώτη παράγραφο, οι συγγνώμες εκφράστηκαν και αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστίν αμαρτία. Οι Ορντερ όμως χθες κατάφεραν κάτι που λίγες μπάντες αυτή τη στιγμή μπορούν: να κάνουν τα κάτω άκρα να χορεύουν ανελέητα, αλλά ταυτόχρονα να μας ραγίσουν και την καρδιά από τη συγκίνηση.