Όταν καταφτάσαμε στo χώρο του Eject (μετά από σχετική περιπλάνηση λόγω ελλιπούς σήμανσης) μόλις είχαν ξεκινήσει οι Film με την εναλλακτικά σκοτεινή άποψη τους για την ελληνική pop και την ωραία παρουσία της Ελένης να χάνεται πάνω στην τεράστια αυτή σκηνή. Οι Film, στα 6-7 κομμάτια που έπαιξαν, κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να ενεργοποιήσουν το κοινό, με κίνηση αρκετά θεατρική και με μια δόση συμβατικής εκκεντρικότητας, αλλά μόνο προς το τέλος κάποιοι φίλοι επευφήμησαν και ζήτησαν συνέχεια. 
Ύστερα ήρθαν οι Radio 4, αρκετά δυνατοί με περισσότερες κιθάρες και έντονα μπάσα, με τον κοφτό, ρυθμικό ήχο τους να κυριαρχεί. Ντυμένοι στα ολόμαυρα, υπό την συνοδεία κρουστών με το αυτιστικό dance rock τους, ξεκίνησαν να ζεσταίνουν τον κόσμο (πους όπως φάνηκε είχαν έρθει μόνο για τους Νew Order) με τα ‘Grass Is Greener’, ‘Dance to the underground’ και το ‘Enemies like this’ από τον πρόσφατο δίσκο τους.
Η Geike Arnaert εμφανίστηκε με κατακόκκινο φόρεμα, ενώ οι Hooverphonic ακούγονται το ίδιο κινηματογραφικοί όπως στους δίσκους τους, αν και όχι ιδιαίτερα συναυλιακοί (ειδικά για ανοικτό χώρο). Ισπανίζουσες κιθάρες με πολλές αργές στιγμές που μάλλον κούρασαν, μας έφεραν μέχρι το ‘Eden’ και το επιτέλους πιο ρυθμικό ‘Jackie Cane’ που έκανε τον κόσμο να κουνηθεί λίγο! Προλόγισαν το ‘World is Mine’ ως ένα κομμάτι που έπρεπε να είχε κερδίσει στην Eurovision, αλλά δεν τα κατάφερε, και συνέχισαν στο ίδιο ύφος μέχρι το ‘Μad Αbout you’, ελαφρώς διαφοροποιημένο με το βιολί να κυριαρχεί και μια μίξη από Portishead στους στίχους. 
Δυνάμωσαν λίγο τις εντάσεις για το φινάλε, ενώ έκαναν και encore που μάλλον δεν πρόσφερε κάτι ιδιαίτερο, εκτός από το να μεγαλώσει την ανυπομονησία του κόσμου για τους New Order...
