Προσκύνημα κανονικό την Παρασκευή και το Σάββατο στο Gagarin με τους Wailers να ηγούνται μιας ασφυκτικά γεμάτης τζαμαϊκανής τελετής, σε σημείο λιποθυμίας ή (ακόμα και μη επιλεγείσας) μαστούρας. Ήταν αδύνατο να μην αφεθεί κανείς στα μυοχαλαρωτικά και ταυτόχρονα πανηγυρικά τους εδέσματα, παραδομένος όμως και στην αδυναμία του να δει, καθώς τόσο κόσμο σε διήμερο δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πότε ξαναείδαμε (ίσως και 2500 άτομα συνολικά;).
Ομολογουμένως μεγάλες πιένες γνώρισε το club της ουδού Λιοσίων, με ατμόσφαιρα τρελαμένων ρασταφάρι, αλλά και κάθε μορφής χαλαρές φατσούλες που συμμετείχαν στο κοινό πάρτυ εντός κι εκτός σκηνής. Υπό αυτή την έννοια (και σίγουρα όχι κακή), τα live των Wailers δεν έχουν ουδεμία σχέση με την έννοια κριτική. Και γιατί ως μουσικοί (όσοι είναι, τέλος πάντων, ήτοι ο Aston Barrett, μαζί με τον Earl Lindo που είναι στη μπάντα από το 1973) δικαιούνται και κατακτούν απολύτως αυτή την -σχεδόν τρομακτική- αναπαραγωγή ήχων και συναισθημάτων (έπαιξαν όλα τα classics με ένα πολύ πιο δυναμικό reggae beat), και γιατί το τελικό αποτέλεσμα έκανε σύσσωμο το κοινό να αποχωρεί με χαμόγελα ευτυχίας, αγκαλιά με την ψευδαίσθηση, που δεν είχε καμία διαφορά με την (πραγματική) αίσθηση.
Θα συμφωνήσουν μαζί μας όσοι απλά άκουσαν το Gary 'Nesta' Pine με φωνή Bob Marley, αλλά και τη φανταστική horn section να συνοδεύει τους λαρυγγισμούς των γυναικείων φωνών...
