Δεν είναι λίγες οι φορές που πάω «αδιάβαστη» σε μια συναυλία και ανακαλύπτω συνήθως ενδιαφέροντες μπάντες και μουσικές. Κάπως έτσι έγινε και με τους Nada Surf, όταν μου ζητήθηκε να τους καλύψω όχι από ένα, αλλά από δύο περιοδικά εναλλακτικής μουσικής της περιοχής. ‘Πρέπει να είναι καλοί’ σκέφτηκα και ανηφόρησα προς North Beach.
Δεν θέλω ειρωνικά σχόλια και γελάκια για το όνομα του συναυλιακού χώρου, ο οποίος είναι ένας από τους παλιότερους και ομορφότερους της πόλης. Παλιό θέατρο, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του το 1931 στην οδό Μάρκετ, για να μετακομίσει δυο δεκαετίες αργότερα στην παρούσα τοποθεσία του στη North Beach, την ιταλική συνοικία του Σαν Φρανσίσκο. Ξεκίνησε με διάφορα βαριετέ σόου, ζογκλέρ και stand-up κωμικούς, για να καταλήξει σε λαιβάδικο. Αυτό τον καιρό είναι το μέρος που μπορείς να δεις -με σχετικά φτηνό εισιτήριο- από την Lisa Marie Presley και τη Macy Gray, μέχρι τον Devendra Banhart και την μπάντα της διπλανής πόρτας.
Κλασσικά αργοπορημένη, πρόλαβα λίγο από το σετ των Νεοϋορκέζων Say Hi To Your Mom, οι οποίοι φαίνονταν λίγο τρακαρισμένοι, άσε που είχαν προβλήματα με τον ήχο. Μελαγχολικά στοιχειωμένες ποπ μελωδίες, πολύ κοντά στους Death Cab For Cutie. Οι Nada Surf πραγματικά με εξέπληξαν, όχι μόνο γιατί φαίνονταν τρομερά επαγγελματίες, αλλά γιατί είχαν μια τρομερή αύρα και σκηνική παρουσία. Άρτιες εκτελέσεις των κομματιών, δεμένοι τόσο μουσικά όσο και σαν άτομα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα ‘Blizzard of 77’, ’80 Windows’ και ‘Killian’s Red’.
Σας είπα ότι ερωτεύτηκα τον Daniel; Σας το λέω τώρα. Πρώτη φορά στην ζωή μου είδα άτομο να παίζει μπάσο, να τραγουδάει και να καπνίζει ταυτόχρονα (δύσκολος ομολογουμένως συνδυασμός). Είναι τυχαίο άραγε ότι πάντα οι μπασίστες είναι οι τυπάδες ενός γκρουπ; Σε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με ένα μπασίστα επί του θέματος, μου εξήγησε ότι επειδή είναι πιο «πίσω» στον ήχο, το αντισταθμίζουν με τις πόζες και το attitude. Εγώ πάλι έχω την εντύπωση ότι είναι έμφυτο. Αν εσείς έχετε κάποια άλλη εξήγηση, θα χαρώ πολύ να την ακούσω. 
Το κορυφαίο της υπόθεσης ήταν ότι ο Ira (ο οποίος δεν είχα ιδέα ότι προέρχεται από τους κόλπους των Fuzztones) είχε δυο στρογγυλούς καθρέφτες πίσω από τα ντραμς του (ξέρετε αυτούς τους κυκλικούς που βλέπεις την κίνηση σε σημεία με δύσκολη ορατότητα), που έκανε το όλο παίξιμό του άκρως ψυχεδελικό. Παραβλέπω το γεγονός ότι έκανε διάφορα εντελώς άκυρα αστεία (καθένας στον κλάδο του).
Το σετ τελείωσε με μια μίξη ‘Stalemate’ και ‘Love Will Tear Us Apart’ και την γράφουσα να είναι έτοιμη να ανέβει στη σκηνή να αγκαλιάσει τον Daniel (τελικά αποφάσισα να κρατήσω μούρη και αρκέστηκα σε ένα θερμότατο χειροκρότημα). Έμαθα πρόσφατα ότι παίζουν στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του KROQ στο Λος Άντζελες…λες;
