The Eagles

Photos: Olga K.



«Τη χρονιά που γεννήθηκες μόλις είχε βγει το Hotel California και ακούγαμε πολύ το ‘New Kid In Town’…αυτό να ξέρεις θα είναι το τραγούδι σου». Τάδε έφη ο πατέρας μου όταν είχα αρχίσει κάπως να καταλαβαίνω τι πάει να πει μουσική (κοινώς, να ακούω και άλλα πλην των μεταλομπαλαντών της δεκαετίας του ’80 και των 60s/70s κομματιών που άκουγαν οι δικοί μου). Καταλαβαίνετε λοιπόν πως ένοιωσα όταν έμαθα ότι οι Eagles ετοιμάζονταν να βγουν στο δρόμο για μια περιορισμένη τουρνέ στην αγαπημένη τους (και εμού) Καλιφόρνια.

Ο δρόμος προς το Σαν Χοσέ (ή αλλιώς την Κοιλάδα της Σιλικόνης – της ιντερνετικής σιλικόνης πάντα) ήταν μακρύς, αλλά ευτυχώς χωρίς την κλασσική κίνηση που χαρακτηρίζει τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους της Αμερικής. Το HP Pavilion είναι ένας εντυπωσιακός χώρος, μεγάλος και με όλα τα κομφόρ: φαγητά, ποτά, merchandising, και (κρατηθείτε…) μπαλκόνια στο πάνω μέρος των διαζωμάτων. Συναυλία με θέα δηλαδή (πως λέμε οικόπεδα με θέα;). Όταν ρώτησα έναν σεκιούριτι, μου είπε ότι εκεί βάζουν τους preferred customers της MasterCard. Είπαμε, όλα έχουν την τιμή τους σε αυτή τη χώρα (και φυσικά, όσο πιο πολλά έχεις, τόσο πιο καλά σου φέρονται). Αιώνια καπιταλιστική κοινωνία.



Εκείνο πάντως που παραδέχομαι στο Αμερικάνικο μουσικόφιλο κοινό είναι ότι δε μασάει να πάει σε συναυλία με μπλουζάκι άλλης μπάντας ή καλλιτέχνη - συνήθως άσχετης μουσικά. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, στην μπροστινή σειρά από τη δικιά μου ήταν δύο θείτσες (μετά των τέκνων τους παρακαλώ) με μπλουζάκια Van Halen από την προηγούμενή τους περιοδεία. Δεν θέλω να αρχίσω να τα χώνω στους Έλληνες φαν, αλλά άντε ο μπλακμεταλάς να πάει σε συναυλία Burzum με μπλουζάκι Έλβις (λέμε τώρα…).

Περιττό να σας πω ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν χαλαρά τα δεύτερα και τρίτα –άντα, ευτυχώς δηλαδή που υπήρχαν μερικοί «πιτσιρικάδες» σαν κι εμένα να χαμηλώνουν τον μέσο όρο. Βγάζω πάντως το καπέλο στους παππούδες και τις γιαγιάδες (μέχρι και γιαγιά 70+ με δεκανίκια είδα) που αψήφησαν την ταλαιπωρία και ήρθαν να τιμήσουν την μπάντα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην Αμερική (σε περίπτωση που αγνοείτε το γεγονός, το ‘Greatest Hits’ των Eagles είναι ο all time best-selling δίσκος στην ιστορία της βιομηχανίας).

Το σετ ξεκίνησε ήρεμα με το ‘Take It Easy’, για να ακολουθήσουν τα ‘Witchy Woman’, ‘Peaceful Easy Feeling’ (με μια σολιά από τον Walsh που μας «έστειλε») και το ‘One of These Nights’. «Το επόμενο κομμάτι έχει την πιο ψηλή νότα που έχω τραγουδήσει ποτέ από το 1977…ελπίζω να μου βγει» είπε ο Frey και μπήκε η εισαγωγή του ‘New Kid In Town’. Όχι μόνο του βγήκε, αλλά έβγαλε κι εμάς νοκ-άουτ (εισάγετε εδώ την εικόνα μιας Όλγας να τραγουδάει με το δάκρυ κορόμηλο). Ο Schmidt (ο οποίος φαίνεται σαν να μην έχει γεράσει καθόλου) και το ‘I Can't Tell You Why’ δεν βοήθησε την κατάσταση, αλλά ευτυχώς μπήκαν τα ‘Lyin’ Eyes’ και ‘One Day At A Time’ και με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ο Henley πήρε τα ηνία και με τα στοιχειωμένα φωνητικά του ‘Boys Of Summer’ ξεσήκωσε το κοινό, για να ακολουθήσει ένα διάλειμμα 20 λεπτών (μην ξεχνιόμαστε, τα παιδιά είναι και κάποιας ηλικίας βρε αδερφέ).



Τα ‘Seven Bridges Road’ και ‘Tequila Sunrise’ άνοιξαν το δεύτερο μισό της συναυλίας, το οποίο βρήκε το κουιντέτο καθιστό σε μια σειρά. Πέντε εκπληκτικοί μουσικοί που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου, πέντε φωνές με ένα φοβερά αρμονικό συνδυασμό. Ένοιωθες πως αν έκλεινες τα μάτια η χρονιά ήταν 1977 και εσύ καθόσουν κάπου έξω, κάτω από τον ζεστό Καλιφορνέζικο ήλιο. Το ‘Love Will Keep Us Alive’ με τον Schmidt μας ζαχάρωσε για δεύτερη φορά και το πιο καινούργιο ‘Hole In The World’ (αφιερωμένο στα θύματα του κυκλώνα Κατρίνα) έδωσε ένα πιο ρεαλιστικό τόνο, επαναφέροντάς μας στην σημερινή (άσχημη) πραγματικότητα. Το ‘Take It To The Limit’ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ύμνο για τους κυρίους και τις κυρίες των μπαλκονιών της MasterCard που λέγαμε παραπάνω, αφού κι ο ίδιος ο Frey είπε ότι το κομμάτι θα μπορούσε να είχε γραφτεί για τις πιστωτικές κάρτες (ειρωνεία ε;).

Ακούστηκαν επίσης τα ‘In The City’, ‘The Long Run’, ‘No More Cloudy Days’, ‘Walk Away’, ‘Life's Been Good’, ‘Dirty Laundry’, ‘Funk #49’, ‘Sunset Grill’, ‘Heartache Tonight’ και ‘Life In The Fast Lane’, για να τελειώσουν με 3 (!) encore παρακαλώ και τα ‘Hotel California’ (πρώτο encore), ‘Rocky Mountain Way’, ‘All She Wants To Do Is Dance’ (δεύτερο encore), ‘Already Gone’ και ‘Desperado’ (τρίτο encore).

Φεύγοντας έριξα μια τελευταία ματιά στο φωτισμένο Παβίλιον. Αναβόσβηναν οι συναυλίες των επόμενων ημερών στην εξωτερική οθόνη. ‘Depeche Mode τον Νοέμβριο’ έλεγε η μια. Το ταξίδι στη χρονομηχανή μόλις είχε τελειώσει...