Φωτογραφίες: Ice Cream Man crew
Η ζωή στο Los Angeles περιγράφεται πολύ εύστοχα μέσα από τις ταινίες ‘Crash’ και ‘Magnolia’. Η ανάβαση στο λόφο που βρίσκεται το Barnsdall Art Park στο Ανατολικό Hollywood / Los Feliz (μια πολύ όμορφη και art περιοχή με την gallery ‘La Luz De Jesuz’ να ξεχωρίζει) είναι σχεδόν μαγική, σαν ξαφνικά να μεταφέρεσαι σε άλλο χωροχρόνο μακριά από τα stress tests των Σαϊεντολόγων σε κάθε γωνιά και τα μέντιουμ της Sunset Blvd. Βέβαια όλα αυτά (ή ανάλογα) υπήρχαν και τότε στα 60’s και 70’s, όταν οι διάφοροι ‘Μεσσίες’ και σέκτες μάζευαν άπορους νέους από το δρόμο για μια άλλη ‘καριέρα΄ (σίγουρα όχι σε ταινίες, σε ‘σπιτικές’ ίσως ναι).
Η δωρεάν διμηνιαία εφημερίδα ‘ARTHUR’ του Jay Babcock είναι η καλύτερη αναβίωση (χωρίς το βαρετό) και μελέτη πάνω στη μουσική των 60’s και 70’s (με μεγάλη δόση χιούμορ και μυστικισμού) και όλων των συγχρόνων-αναχρονιστικών-αναβιωτικών ρευμάτων (free folk, noise, ψυχεδέλεια, pop). Για πολλούς ένα από τα σημαντικότερα μουσικά έντυπα του σήμερα και αυτό αποδεικνύεται και μέσα από τα ονόματα των συντακτών (Thurston Moore, John Lurie, Holly Golightly). Σχεδόν τρία χρόνια μετά και 18 τεύχη, ήρθε η ώρα για το πρώτο του φεστιβάλ σε ένα λόφο με θέα όλο το Los Angeles (και με μια προβλεπόμενη λιακάδα). Οι φήμες για ορδές από hippies και τύπων με μούσια επιβεβαιώθηκαν εν μέρει (όμως ακόμα και οι hippies χρειάζονταν ταυτότητα για να αγοράσουν ποτά). Δύο υπαίθριες σκηνές και ένα κλειστό θεατράκι ήταν οι χώροι των συναυλιών, ενώ παντού υπήρχαν τα κατάλληλα περίπτερα για φαγητό και χυμούς από μικρές επιχειρήσεις της περιοχής (μακριά από μεγάλες εταιρίες και σπόνσορες), merch tables συγκροτημάτων (τα πιο πολλά μου λεφτά πήγαν σε αυτό της Ecstatic Peace / Yod), vintage ρούχα, workshops για οικολογία και νέα ενέργεια (βασικά κάτι hippies ντυμένοι με άσπρες χλαμίδες που κάθονταν σε κάτι κρεβάτια και δεν έκαναν τίποτα!).
Το Insound από την άλλη έδινε λεμονάδες (25 cents έκαστη), το γιγαντιαίο behemoth δισκοπωλείο Amoeba της Sunset Blvd μοίραζε βεντάλιες και είχε ένα ‘τροχό της τύχης’ που κέρδιζες διάφορα δώρα, η κολεκτίβα Plastic Crimewave ήταν dj’s στα ενδιάμεσα των set, ενώ ένα μικρό φορτηγάκι σαν να είχε βγει από το ‘Ghost Dog’ του Jarmusch έδινε δωρεάν (!) παγωτά και γρανίτες (Ice Cream Man).
Η εμφάνιση της Yoko Ono κλείνοντας το φεστιβάλ ήταν σίγουρα ένα από τα πολλά highlights του διημέρου. Μοίρασε μικροσκοπικούς φακούς και μας προέτρεψε να επικοινωνήσουμε στη γλώσσα ‘Onochord’ (I LOVE YOU!). Με συνοδεία εξαιρετικών μουσικών (Sean Lennon, Money Mark κ.α.), το αποτέλεσμα ισορροπούσε ανάμεσα στο γελοίο και το συγκινητικό. O γιος της Sean πρέπει να τα έχει δει όλα, κάθε λίγο και λιγάκι του ζήταγε συμβουλές για τα μικρόφωνα και διάφορα τέτοια, λες και ήταν μόνοι τους!
Οι Sonic Youth ήταν μια από τα ίδια ικανοποιητικοί (πάλι χωρίς εκπλήξεις και εξάρσεις, τους προτιμώ μέσα από τα projects τους τα τελευταία χρόνια), πολύ καλοί όπως αναμενόταν οι Spoon και οι αναγεννημένοι (μέχρι να ξαναπεθάνουν μετά το All Tomorrow’s Parties του Δεκεμβρίου στην Αγγλία) Olivia Tremor Control, ενώ ακόμα καλύτερα τα set της Cat Power και του Devendra Banhart με συνοδεία των Vetiver (με πολύ κέφι, δεν δίστασε να ανεβάσει κόσμο στη σκηνή να τον συνοδέψουν σε ήχους tropicalia, hippy folk και pop / κρίμα που ο νέος δίσκος δεν είναι αντάξιος των προηγούμενών του). 
Ο Juan Maclean παρέδωσε μαθήματα electro, οι Αυστραλοί Wolfmother σαν άλλα εξώγαμα των Led Zepellin, οι Comets On Fire και Dead Meadow σε γεμάτη καπνό heavy rock ψυχεδέλεια. Η free folk κολεκτίβα Sunburned Hand of a Man σαν μόλις είχε βγει από κάποιο βαθύ δάσος (ο πιο πρόσφατος δίσκος τους είναι ζωντανή ηχογράφηση από το γάμο κάποιων εκ των μελών του συγκροτήματος και το γλέντι που ακολούθησε!).
Στο θεατράκι είδαμε και τρία σχεδόν αποκαλυπτικά shows, τα καλύτερα του φεστιβάλ. Η ψυχεδελική όπερα των Φιλανδών CIRCLE (οι Acid Mothers Temple της Ευρώπης;) , η βίαιη performance των Magik Markers (με την Elisa κυριολεκτικά πάνω στο κοινό και το συγκρότημα να αφήνει τα όργανά του σε όποιον ήθελε να παίξει!), η zen folk του Ben Chasny / Six Organs of Admittance με ηλεκτρική κιθάρα που από την ησυχία πήγαινε σε καταιγίδα και το αντίστροφο. ‘You’re a genious’ του φώναξαν κάποιοι και δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε (όχι επειδή το είπαν αυτοί).
Από την άλλη με ανάμικτα συναισθήματα η εμφάνιση των SUNN O))) με ένα φέρετρο επί σκηνής και την τάση του ρεύματος να πέφτει δύο φορές από την ένταση (κατά τα άλλα η όλη αυτή doom μόδα δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, πάντως ο Anderson και O’Malley τα τσάκισαν τα παγωτά στο φεστιβάλ, δες φωτογραφία), Merzbow (με μηδέν σκηνική παρουσία, καθόταν ακίνητος πίσω από τα δύο laptop, κάτι σε αντίθεση με τον ηλεκτρισμό και κίνηση του Keiji Haino) και των ιστορικών Earth (αρκετά καλό show, σαν τρίο πλέον με γυναίκα ντράμερ).
Δεν ξέρουμε αν θα γίνει και του χρόνου ή αν έχει συνέχεια (κάτι πολύ πιθανό πάντως), αλλά σαν πρώτη επαφή φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και το χαλαρό της όλης ατμόσφαιρας.
Ευχαριστούμε τον Matt Allen (Ice Cream Man) που μας παραχώρησε τις φωτογραφίες. Μια βόλτα από το website του θα σας εμπνεύσει για πολύ δωρεάν παγωτό: www.icecreamman.com
Επισκεφτείτε και το site της εφημερίδας Arthur: www.arthurmag.com.
