Sziget Festival: 6η μέρα

Φωτογραφίες: Balazs Glodi, Andras Muller, Θωμαή Σωτηρέλη

Τελευταία μέρα για μας, η πιο μουντή της συναυλιακής εβδομάδας με τα σύννεφα να στέκονται απειλητικά πάνω από όλη τη Βουδαπέστη και να μας θυμίζουν τη ματαίωση της συναυλίας του Nick Cave στο Rockwave πριν λίγα χρόνια. Οι διοργανωτές όμως ήταν ήσυχοι και απαντούσαν ρητά: οι συναυλίες θα γίνουν υπό οιεσδήποτε συνθήκες. Κι εμείς δεν είχαμε κανένα λόγο να μην τους πιστέψουμε, στο Exit Festival άλλωστε οι White Stripes έπαιζαν με καταρρακτώδη βροχή και όλα κύλησαν ομαλά!

Ξεκίνημα με Roots Manuva στη Main Stage. Ο Rodney Smith παρέα με κιθάρα, drums, μπάσο, samples και σκρατσαρίσματα έδωσε έναν καταιγιστικό ρυθμό, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φιλική και μεταδοτική και ένα από τα τελευταία πάρτυ του Sziget βρισκόταν σε συνεχή κορύφωση.



Από τους Βρετανούς ράπερς περπατήσαμε αρκετά μέχρι το Luminarium και το προλάβαμε λίγο πριν κλείσει, ήμασταν μάλιστα απ’ τους τελευταίους που μπήκαν σχεδόν παρακαλώντας, γιατί είχαμε διαβάσει πως πρόκειται για ένα αποκαλυπτικό ταξίδι. Το εσωτερικό ήταν ένας σύνδεσμος φουσκωτών θόλων και τα πάντα ήταν φτιαγμένα από μια ελαστική μεμβράνη.



Η εμπειρία δύσκολο να περιγραφεί γιατί το «ταξίδι» στα χρώματα και τους ήχους ήταν όντως μοναδικό. Ακουμπώντας ή ξαπλώνοντας στο μαλακό υλικό και κοιτώντας τα απαλά ή έντονα χρώματα βίωνες αυτό που ίσως να εξομοιώνεται με τους εννιά μήνες μέσα στη μήτρα. Όντας μέσα στο Luminarium ακούγαμε αμυδρά την απαισιόδοξη μουσική των Woven Hand. Βγαίνοντας απωλέσαμε την ηρεμία που μας περιέβαλλε και τρέξαμε προς τη World Music Stage. Ο πρώην frontman των 16 Horsepower, David Eugene Edwards εξέπλητε με τις σκοτεινές εμμονοληπτικές παρουσιάσεις των χριστιανικών του αρχών. Ήταν μετά το Luminarium μια ακόμα -άλλου τύπου- απόλυτα εξαγνιστική εμπειρία.



Το πιο μεγάλο δίλημμα του φεστιβάλ βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μας: Nick Cave ή Yann Tiersen; Την τελευταία στιγμή μάθαμε πως ο Tiersen θα εμφανιζόταν μόνος με ένα πιάνο, με διαφορά μιας ώρας από τον Cave στην Open Air Stage. Δεδομένου ότι ο Cave και οι Bad Seeds ξεκινούσαν νωρίτερα, αποφασίσαμε, λυπούμενοι για την απώλεια του Γάλλου. Ίσως τον προλαβαίναμε προς το τέλος.Τα διλήμματα έσβησαν μονομιάς με τους ήχους του Get Ready For Love και ύστερα του Red Right Hand. Έχετε ακούσει το Tupelo ζωντανά (όχι οι πολύ παλιοί...); Ήταν ένα τραγούδι «about a big rain».



Και αργότερα ακούστηκαν τραγούδια «about a big ship», «about a big whip», «about being breathless». Σε αντίθεση με τη χειμωνιάτικη παρουσία τους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, υπήρξε ανάμειξη παλιών και νέων τραγουδιών. Με πλήρη συνείδηδη σας λέω πως ο Cave γίνεται πιο αγαπητός όταν εμφανίζεται στη σκηνή «κόκκαλο», ο νοών νοείτο. Μπερδεύοντας τους τίτλους των τραγουδιών αυτοσαρκάστηκε λέγοντας «they gave me a wrong play list». Όλη η μπάντα παρέδωσε μαθήματα στυλ, μουσικού ταλέντου, επικοινωνίας και ο επινοητής της στην κορυφή απολάμβανε αλλά και πυροδοτούσε συνεχείς εκρήξεις αδρεναλίνης στον ίδιο, τους υπολοίπους και χιλιάδες χιλιάδων κόσμου. Είτε πρόκειται για φεστιβάλ, είτε για μικρό χώρο, είτε για μέγαρο μουσικής, ο Cave και οι Bad Seeds είναι υποδειγματικά και μυστηριωδώς συγκλονιστικοί.

Η κοινωνία της αφθονίας μας έκανε να τρέχουμε πανικόβλητοι στο τέλος ψάχνοντας για υπολείμματα από Yann Tiersen. Το νωχελικό περπάτημα και το χαμόγελο εκατοντάδων Γάλλων στο δρόμο προς την Open Air Stage υποδύκνειε πως ήταν πια αργά. Κάπου στο δρόμο παρουσιάστηκαν τέσσερις ακόμα Έλληνες, τι σπάνιο είδος για φεστιβάλ του εξωτερικού...



Λίγο πιο δίπλα από την Open Air, στη Theatre and Dance Acts Tent παίχτηκε η τελευταία πράξη της παρουσίας μας στο Sziget, πράξη πειραματική και δύστροπη. Στο φυλλάδιο που μοιράστηκε έγραφε «Η δουλειά της ομάδας βασίζεται στην αρχή ότι ούτε ένα άτομο της τέχνης δεν πρέπει να εξουσιάσει τη σκηνή με την παρουσία του. Το έργο είναι η ύπαρξη του κοινού και προστιθέμενου ταλέντου και δε δημιουργείται από ένα άτομο», θυμίζοντας «Δόγμα 95». Και πραγματικά όσο περίεργα ακούγονται αυτά, τόσο περίεργα φάνηκαν πάνω στη σκηνή, υπήρξαν βεβαίως και απλές στιγμές που φάνηκε το πηγαίο ταλέντο των ηθοποιών.Το φεστιβάλ είχε ακόμα μια μέρα ζωής, εμείς όμως αγωνιούσαμε για τον Kimi και το Grand Prix της Istanbul (Κωνσταντινούπολη, ποια Κωνσταντινούπολη;). Η εξάντληση και στίγματα συνείδησης μας οδήγησαν προς της έξοδο και όχι προς τους Tiga και Hacker στην Party Arena. Τους εξαντλήσαμε και αυτούς στο παρελθόν.Στις 10 Αυγούστου, στη γέφυρα εισόδου έγραφε σε διάφορες γλώσσες «καλώς ήρθατε». Στις 16 Αυγούστου, στη γέφυρα εξόδου έγραφε σε διάφορες γλώσσες «αντίο».