Φωτογραφίες: Balazs Glodi, Andras Muller, Θωμαή Σωτηρέλη
Η τέταρτη μέρα (πέμπτη για το φεστιβάλ) ξεκίνησε τη στιγμή που οι περιηγήσεις στην πόλη συνεχίζονταν. Σε έναν πολύ κεντρικό δρόμο της Βουδαπέστης (μπροστά από την όπερα) πετύχαμε τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Spielberg για τις δολοφονίες των Ισραηλινών αθλητών από Παλαιστίνιους τρομοκράτες στους Ολυμπιακούς του Μονάχου. Εξ’ αιτίας του απωλέσαμε την ευκαιρία να γίνουμε ένα μέρος της καρδιάς που σχηματίστηκε μπροστά απ’ τη Main Stage δημιουργώντας παγκόσμιο ρεκόρ. Αλλά και χωρίς εμάς η καρδιά λειτούργησε μια χαρά. Και όταν ξαναπεράσαμε τις πύλες του φεστιβάλ, η Juliette Lewis και οι Licks είχαν μόλις ξεκινήσει. 
Τη Juliette Lewis εκτός από τη φοβία που μου είχε δημιουργήσει μετά το «Natural Born Killers» τη θεωρούσα ψυχοπαθή γενικώς. Μετά την εμφάνιση της στο Sziget επιβεβαιώθηκα. Το μουσικό μέρος ήταν αξιοπρεπές με τον ωμό punk ήχο να επιβάλλεται χωρίς να έχει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Η εμφάνιση της μπάντας ήταν ενδιαφέρουσα με όλους τους άντρες γύρω από τη Juliette να παραπέμπουν σε ανώμαλες σκέψεις. Η δε Juliette φορώντας υποτυπώδη ρούχα αναλώθηκε σε άσκησεις ροκ ύφους και στο τέλος επιφύλασσε μια σπάνια έκπληξη, προϊόν της αλλοφροσύνης που την διακατέχει: έκανε ένα μακροσκελέστατο stage diving (υπό τους ήχους του «Search and Destroy» του Iggy) μέσα σε χιλιάδες κόσμο με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στο πρόσωπο. Οι άνθρωποι της ασφάλειας βρέθηκαν απροετοίμαστοι αλλά μετά από στροβιλισμούς περίπου δυο λεπτών την άρπαξαν και την ανέβασαν πάλι στη σκηνή. Το «δεκαπεντάλεπτο» της δόξας σίγουρα το κέρδισε αλλά μάλλον θα το επαναλάβει.
Οι Ούγγροι Kispál és a Borz ακολούθησαν και όντας πολύ δημοφιλείς χειροκροτήθηκαν και τραγουδήθηκαν από πολλές χιλιάδες κόσμου. Ο τραγουδιστής τους θύμιζε το Θανάση Παπακωνσταντίνου και στην εμφάνιση αλλά και στην παρουσία, αφού ήταν ομιλητικότατος και χαμογελαστός, απολαμβάνοντας προφανώς τις στιγμές εκείνες.
Ο κόσμος λοιπόν στα μεγάλα φεστιβάλ είναι θαυμαστά ανομοιογενής. Ενώ αποθεώνει μια μπάντα, μετά το πέρας της συναυλίας αποχωρεί κατευχαριστημένος και όλος ο χώρος αδειάζει για να γεμίσει μετά από λίγο από φρέσκο κοινό. Έτσι, με ψύχραιμες και χωρίς άγχος επιλογές μπορείς να παρακολουθήσεις αβίαστα την αγαπημένη σου μπάντα.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε εν μέσω πολέμου σε πολύ προνομιακή θέση στη συναυλία των Franz Ferdinand, οι οποίοι δεν είναι αγαπημένη μπάντα αλλά έχουν δημιουργήσει ένα σύνολο αγαπημένων τραγουδιών. Οι Σκοτσέζοι αυτό εκμεταλεύτηκαν, την ποιότητα των τραγουδιών τους για να δώσουν μια συναυλία στην οποία δεν ήταν αυτοί πρωταγωνιστές, ήταν απλώς το μέσο για τον πόλεμο, ένα πρωτοφανές πανδαιμόνιο που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Ο κόσμος ήταν αφηνιασμένος και αν πούμε πως Χ ήταν το σύνολο του κοινού τότε τα Χ/3 έκαναν crowd surfing. Ο παλμός ήταν απίστευτος... Οι ανασφάλειές τους για τα καινούργια τραγούδια ασφαλώς ήταν μεγάλες μετά τη διαφήμιση που τους έχει γίνει στο παρελθόν γι’ αυτό και ρωτούσαν συχνά «do you like the new songs?». Η πρώτη φορά σε συναυλία τους είναι πάρα πολύ ωραία αλλά μέχρι εκεί.
Ωδεύσαμε εξουθενωμένοι προς το Magic Mirror γιατί είχαμε διαβάσει πως ήταν μέρος που έδιναν παραστάσεις ομοφυλοφιλικές ομάδες. Η περιέργεια μας ανταμοίφθηκε. Το στρόγγυλο θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο και ήδη η φιλαρμονική 26 ομοφυλοφίλων του Μονάχου είχε ξεκινήσει το gay pride show της. Ντυμένοι θεματικά χόρευαν, τραγουδούσαν και υποκρίνονταν και πάντα διευθύνονταν από τον αρχι-γκέυ μαέστρο. 
Η τραβεστί παρουσιάστρια τους ευχαρίστησε και έφερε στη σκηνή τον ζογκλέρ Victor Rubilar και ύστερα τον Andrey Pyros με κορίνες. Και οι δυο ήταν αφοπλιστικά καλοί. Αμέσως μετά ακολούθησε ένα πολύ αστείο drag show με τις Matthias, Betty Blue, Jessica. Άσχετο, αλλά το ξέρετε πως ο Jonsi των Sigur Ros είναι ομοφυλόφιλος;
Τις προηγούμενες νύχτες δεν περάσαμε από την Party Arena διότι και πολύ κουρασμένοι ήμασταν και είχαμε δει παλαιότερα τους Speedy J, Dj Rush, Ltj Bukem, Luke Slater (και ήταν όλοι καταπληκτικοί). Ο Timo Maas όμως ήταν για μας πρωτοεμφανιζόμενος επομένως είχαμε μια πολύ καλή ευκαιρία να τον δούμε. Ο ενθουσιασμός όμως έγινε μικρή απογοήτευση διότι ο χώρος δεν ενδείκνυτο για ένα τόσο μεγάλο φεστιβαλικό πάρτυ. Σκοτεινός, σχετικά μικρός και με πολλά λέιζερ ταίριαζε περισσότερο στους κατόχους Ecstasy και αυτοί ήταν πολλοί. Αφού ακούσαμε τον Chriss καθισμένοι σε παγκάκια έξω από το χώρο, μπήκαμε μέσα όταν ο Γερμανός ξεκινούσε το πολύ δυνατό set του αποτελούμενο από βαριά επαναλαμβανόμενα beats. Old school techno και acid house συνεχίστηκαν για μια ώρα. Κάπου εκεί χαλάρωσε ο ήχος και έγινε λίγο πιο εμπορικός, αλλά πάντα πολύ ενδιαφέρων. Την ώρα που ο Timo Maas αγέλαστος διεκπεραίωνε το έργο του με πλήρη επαγγελματισμό, εγκαταλείψαμε διότι πρώτες μας εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μας.
