Είναι τουλάχιστον απογοητευτικό να πηγαίνεις σε μια από τις κορυφαίες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού για να ακούσεις ένα από τα καλύτερα σχήματα world-electro-lounge αυτή τη στιγμή στον κόσμο, κι αντί ν’αφεθείς στη μαγεία της μουσικής μ’ένα δροσιστικό ποτό στο χέρι... να προσπαθείς διαρκώς να μην ποδοπατηθείς από το πλήθος τριγύρω σου!!! Τέτοια φαινόμενα είναι απαράδεκτα…
Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή: οι χιλιάδες κόσμου που κατέφθαναν στο Λυκαβηττό για την πολυαναμενόμενη συναυλία των Thievery Corporation διαπίστωναν προς μεγάλη έκπληξή τους ότι οι πόρτες του θεάτρου ήταν κλειστές γύρω στις 9:30μμ, ώρα που –όπως αναγραφόταν στο εισιτήριο- ξεκινούσε η συναυλία!!! Όταν λίγο πριν τις 10μμ άνοιξαν οι πόρτες, η λαοθάλασσα κινήθηκε μαζικά προς την είσοδο, γεγονός που δημιούργησε δυσφορία σε πολύ κόσμο και (κατά τη γνώμη μου) πραγματικό κίνδυνο για την ασφάλεια του κοινού. Οι χιλιάδες κόσμου συνέχισαν να συρρέουν στο θέατρο για αρκετή ώρα, γεμίζοντας όλα τα καθίσματα στις κερκίδες και καλύπτοντας όλο τον χώρο μπροστά από τη σκηνή, καθώς και τα πλάγια μέχρι και πέρα από το κυλικείο!!! 
Οι Nightmares on Wax, οι DJs που άνοιξαν τη βραδιά, έπαιξαν για περίπου μία ώρα, όσο περίπου χρειάστηκε μέχρι να μπει όλος ο κόσμος μέσα στο θέατρο, και ήταν αρκετά καλοί, στο βαθμό που μπορέσαμε να τους ακούσουμε με δεδομένη την οχλοβοή από ένα πλήθος περίπου εφτά χιλιάδων ατόμων. Όσο για τους Scopitone, το ελληνικό σαπόρτ που ακολούθησε, ήταν απλά… για τα πανηγύρια: η επιλογή των κομματιών (έκπληκτοι ακούσαμε το ‘Si Me Dejas No Vale’, το οποίο οι παλιότεροι θα θυμούνται ως το ‘Αν Μια Μέρα σε Χάσω’ του Πασχάλη!!!), η ερμηνεία τους (πραγματικά αγνώριστο το ‘Iko-Iko’ του Doctor John…), αλλά και η επικοινωνία με τον κόσμο (το κοινό δε σήκωσε ψηλά τα χέρια του, παρόλες τις σχετικές προτροπές της τραγουδίστριας), μας έκαναν να αναρωτηθούμε -για ακόμη μια φορά- με ποια κριτήρια επιλέγονται τα σαπόρτ σ’αυτές τις μεγάλες συναυλίες. Κι εν τέλει, γιατί πρέπει σώνει και καλά να υπάρχει σαπόρτ σ’αυτές τις συναυλίες;
Η συνέχεια ήταν (αναπόφευκτα) πολύ καλύτερη, αφού τελικά ανέβηκαν στη σκηνή ο Rob Garza κι ο Eric Hilton με ένα πολυμελές σύνολο εξαιρετικών μουσικών και τραγουδιστών και παρουσίασαν ζωντανά μια πραγματική πανδαισία ήχων, καθώς και χρωμάτων μέσα από τεράστια video projections στη σκηνή και στο κοινό. Όπως μας έχουν συνηθίσει εδώ και αρκετά χρόνια, η πλούσια γκάμα φυσικών και ηλεκτρονικών ήχων των Thievery είχε μια υπέροχη cool lounge αισθητική με έντονες world αναφορές. Αυτή τη φορά όμως υπήρχε και μια ιδιαίτερη έμφαση στην ψυχεδέλεια και στο dub, στοιχεία που είναι άλλωστε εμφανή και στον τελευταίο τους δίσκο ‘Cosmic Game’. Αδιαμφισβήτητοι θεματικοί άξονες ήταν η Ινδία και η Βραζιλία, ενώ παράλληλα σημαντική ήταν η παρουσία διαφόρων ειδών μαύρης μουσικής και κυρίως R & B, hip hop και reggae. Η μετάβαση από τη μια γεωγραφική περιοχή στην άλλη γινόταν ακόμη πιο «ζωντανή» και με την εναλλαγή τραγουδιστών. Το κοινό αγάπησε ιδιαίτερα τη νεαρή Λατινοαμερικάνα που ερμήνευσε τραγούδια με πορτογαλικό στίχο χορεύοντας ξέγνοιαστα μπόσα νόβα και δίνοντας το ρυθμό στο κοινό που ανταποκρίθηκε άμεσα. Ενδιαφέρουσα έκπληξη ήταν και η dub και hip hop στροφή που έγινε στα μέσα περίπου της συναυλίας και η οποία άλλαξε την όλη ενέργεια της βραδιάς. Σ’αυτό συνέβαλαν κυρίως οι δύο μαύροι φρόντμεν που έδωσαν ένα εξαιρετικό περφόρμανς rap απευθύνοντας και διάφορα συνθήματα προς στο κοινό, όπως το ‘Respect Athens!’ Μάλιστα προς το τέλος της συναυλίας οι ράπερς ευχαρίστησαν το κοινό για τη συμμετοχή του και την υπομονή του.
Συνοψίζοντας τις εντυπώσεις μας, η συναυλία αυτή θα μπορούσε να μας είχε αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις από το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ, κι αυτό όχι λόγω των Thievery που ήταν εξαιρετικοί, αλλά λόγω της διοργάνωσης της συναυλίας. Θα μας επιτραπεί λοιπόν να απευθύνουμε με τη σειρά μας το σύνθημα των ράπερς ‘Respect Athens’ στη διοργανώτρια εταιρία…
