Ήταν, μιά ομολογουμένως, πάρα πολύ όμορφη βραδιά. Μόλις είχα γυρίσει από το ethnic festival στην Σαμοθράκη και είχα βγεί από την ιδιότυπη λυρικότητα και την ευαισθησία της προηγούμενης βραδιάς με την συναυλία των Thievery Corporation όταν μια απόλυτα ευαίσθητη στιγμή με οδήγησε στον γυμναστικό σύλλογο και στα μινιμαλιστικά αλλά γεμάτα ρομαντισμό περάσματα του παλιού καλού γνώριμου, Wim Mertens.
Μπορώ να πω πως δεν διαψεύστηκα καθόλου. Αυτός ο άνθρωπος, μοιάζει σαν το παλιό καλό κρασί και, πράγματι, οι στιγμές που η νιότη μας χάθηκε μέσα στις μελωδίες ενός “Struggle for pleasure” ή ενός “Belly of an architect”, μοιάζουν να μην είναι καθόλου, μα καθόλου, μακριά. Ο Mertens επέστρεψε, με την ευκαιρία των 25 ετών από την πρώτη του κυκλοφορία, στο σύνολο των καλύτερων στιγμών του παρελθόντος του, έχοντας ηχογραφήσει πλέον το έκτο solo άλμπουμ του. Τίποτα στην συναυλία, παράλληλα με την μουσική αναδρομή, δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο να έχει χάσει κάτι από την αρχική του ένταση αλλά και φρεσκάδα. Warm as one another, un respire, essence of a knot, the belly of an architect, φάντασμα του encore, αλλά και μιά μοναδική φωνή έτοιμη να συνδυάσει το καλεσμα προς άλλους κόσμους, αυτούς που δομούνται από μουσική και αρμονία, με την παθιασμένη ένταση της επαναφοράς. Με το απαυγασμα, καλλιτεχνικής ζωής, μέσα σε μιά διαδοχή στιγμών και επεμβάσεων στην μνήμη.
“Warm as one another”,αλλά πόσο ακόμα μπορείς με την δύναμη της κάθε νότας, να βυθιστείς όλο και πιό βαθιά, καταλήγοντας -που αλλού;- στό αναπόφευκτο άνοιγμα πρός τον ΑΛΛΟΝ; Αυτόν που κρύβεται στην καθημερινότητα, μέσα στις ίδιες τις αντανακλάσεις σου πάνω στους άλλους; “Motives for writing”, “stuggle for pleasure”, τίτλοι και λέξεις που τόσο μέ στιγμάτισαν και που κομμάτια τους αφήνονται να στροβιλίζονται μέσα στην γεμάτη προσήλωση θέαση των μελωδιών αυτου΄του μεγάλου δημιουργού.
Και ξέρετε κάτι; Αυτή είναι και η κύρια διαφορά από τον άλλο μεγάλο “αντίπαλο” του, στη σύγχρονη μινιμαλιστική μουσική, τον Michael Nyman. Εκεί που ο Nyman είναι ένας απαράμιλλος, γεωμέτρης της ανθρώπινης φύσης, o Mertens, μέσα και από αυτήν την solo ερμηνεία με την συνοδεία μόνο του πιάνου του, σε κάνει να αφήσεις τα σχήματα πίσω σου και να τρέξεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα πρός αυτό το κέντρο, τον ίδιο τον πυρήνα θα έλεγα της ανθρώπινης «παραξενιάς», διαπερνώντας τα πάντα μέσα στην καθαρή φύση αυτου΄που ονομάζεται συναίσθημα! Και, ναι, όταν μετά από περίπου μιάμιση ώρα καθαρής απόλαυσης, τα encore τελείωσαν και τα φώτα άναψαν, δεν έμενε τίποτε άλλο, παρά η γυμνή ανάγκη του να μοιραστείς με το εσωτερικό τοπίο, αυτού που λέγεται κείμενο, τις σκέψεις και τις εικόνες, που θα έρχονται, ξανά και ξανά, μέσα στη νύχτα.
