Χιλιάδες χέρια ψηλά, μετέωρα σε χορευτικές ριπές, jazz αυτοσχεδιασμοί, αμηχανία σε μια κατάμεστη πλατεία μπρος στο χαλί του "θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα κι η καρδιά μου στο φως θα χυμήξει". Τρεις εικόνες, τόσο κοντά, σα να γέμισε όλη η πόλη μουσική. Χαμόγελα με μπύρες στο χέρι, βόλτες κι ένα κοινό, ανεξαρτήτως γούστων, που βρέθηκε όλο μαζί με κύριο -ενωτικό-χαρακτηριστικό την αγάπη για τη μουσική.
Αυτό που συνέβη φέτος στην Γιορτή της Μουσικής δεν έχει προηγούμενο. Μόνο την πρώτη μέρα πέρασαν 13.000 άτομα από την Πλατεία Κοτζιά... Η Πλατεία Κλαυθμώνος, υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια και οργάνωση του sonik, γέμισε ασφυκτικά. Όσοι ήσασταν εκεί, ξέρετε για τί πράγμα μιλάμε και (γιατί να μην το πούμε), ο κόσμος που βρέθηκε την ημέρα του stage sonik στην Κλαυθμώνος δεν επαναλήφθηκε σε ποσότητα τις επόμενες ημέρες... Κι αυτή η μαγνητική λαγνεία των διαφορετικών ήχων, από τα δύστροπα δοξάρια στη bossa nova, σε έκανε να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα φεστιβάλ που δεν περιορίζεται όμως σε μία έκταση, αλλά καλύπτει όλη την πόλη. Φίλοι μας έφευγαν από πλατεία σε πλατεία για να χαζέψουν τί γίνεται, ενώ άλλοι με βαση το πρόγραμμα κατάρτιζαν και τα δρομολόγια.
Οι τρεις ημέρες αυτές για μας ήταν αρκετά κουραστικές, τόσο που να χρειάζεται να περάσουν ορισμένες μέρες για να κατασταλλάξει όλο το πράγμα στο μυαλό μας (μην ξεχνάμε ότι και τις επόμενες πηγαίναμε ως τη Μαλακάσα), αλλά αυτό που εισπράξαμε και ως ακροατές και ως συμμετέχοντες με δύο περίπτερα - βιβλιοπωλεία, στις δύο πλατείες (Κοτζιά και Κλαυθμώνος), μας αποζημίωσε στο έπακρο. Πολλές γνωριμίες με ανθρώπους που διαβάζουν sonik, πολλά ευχαριστώ (μήπως όσα και τα 5.000 συνολικά δωρεάν sonik που δώσαμε και τις 3 ημέρες; χα!), συζητήσεις, χορός και πολλή μουσική. Γι' αυτό και τα review σ' αυτή την Γιορτή δεν έχουν -πιστεύουμε- κανένα νόημα. Άλλωστε κι εμείς νιώσαμε μέριος αυτού του μεγάλου δωρεάν event.
Η πρώτη μέρα ήταν για μας και η πιο σημαδιακή. Ο γράφων έκανε βόλτες από τη μία πλατεία στην άλλη, ουσιαστικά παίρνοντας τζούρες μουσικής και εικόνες. Μάζεψε και σχόλια πολύ εγκωμιαστικά για τις μπάντες της σκηνής μας (Mind Waltz με τον απίστευτο λυρισμό τους, Stereo Shortcuts με καντάρια ενέργειας, Expert Medicine με τόνους coolness και φυσικά η ομάδα κρουστών του Ε.Μ.Π. που έκανε τους περαστικούς το πρώι... φανατικό κοινό), πετάχτηκε μέχρι την Κοτζιά όπου συνάντησε έναν Αγγελάκα να επιθυμεί διακαώς να παρακολουθήσει τους Nouvelle Vague (αλλά να μην τα καταφέρνει) και στάθηκε να δει την πρώτη live ερμηνεία του project του πρώην frontman στις Τρύπες με το Νίκο Βελιώτη, "Οι Ανάσες των Λύκων", μετά τις δύο sold out εμφανίσεις στο Απο Μηχανής Θέατρο. Το νέο είχε κυκλοφορήσει, η αγωνία ήταν μεγάλη, η αμηχανία πολλών έκδηλη, οι αντιδράσεις σποραδικές, αλλά σημαντικές, ο ίδιος όμως ο Γιάννης Αγγελάκας (που συνοδευόταν από τη φοβερή μπάντα του, Μπασλάμ, Σιώτας κτλ.) στάθηκε σαν γνήσιος καλλιτέχνης απέναντι στο έργο του και τελικά ακόμα και οι δύστροποι ήχοι κέρδισαν καρδιές. Αυτή η τελετουργία, η διαδικασία δεν είναι και η χαρά του καλλιτέχνη. Και δεν μιλάμε για όλους, αυτό θα ήταν επιστημονική φαντασία, ούτε καν τους μισούς, αλλά κάποιους σκόρπιους που έγιναν ένα...
Ούτε και η διασκευή στο Χωρίς Κανόνα των Εν Πλω ήταν αρκετή, ούτε και το (αλά Manu Chao;) νέο κομμάτι μετρίασε τη δίψα του κοινού, ούτε και ένα α καπέλα ξέσπασμα από τα παλιά, έκανε τον κόσμο να φύγει. "Άντε, σπίτια σας τώρα", έκανε στο τέλος, προτρέποντας το κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά όλη την πλατεία μέχρι πίσω, να φύγει...
Την ίδια ώρα, το μεγάλο όνομα της ημέρας, οι Nouvelle Vague έδιναν την εμφάνιση του τριημέρου, με νέες διασκευές στο ρεπερτόριό τους και ένα κοινό να έχει υστερικές αντιδράσεις... Δεν ξέρουμε, μάλιστα, τί ώρα έλαβε τέλος η Γιορτή της Πλατείας Κοτζιά. Κόσμος χόρευε ως τις 3 και ανέμενε τους Way Out West, δεν μασούσε καθόλου μπροστά στα τεχνικά προβλήματα (άναψαν σε κάποια φάση τα φώτα χωρίς λόγο και αιτία, όχι πάντως από τη διοργάνωση) και έδειχνε ότι ήθελε να το ξημερώσει... Κάπου εκεί όμως εμείς αποχωρήσαμε, αφού με τα στησίματα των περιπτέρων και τις μεταφορές των βιβλίων από το πρωί, δεν μπορούσαμε ούτε να πατήσουμε στο έδαφος...
Τη δεύτερη μέρα, ο κόσμος είχε οργανωθεί περισσότερο. Από νωρίς στις πλατείες, έτοιμος για χορό στην Πλατεία Κοτζιά και για πιο ψαγμένα ακούσματα στην Κλαυμώνος, που πλέον είχε γίνει η σκηνή της Athens Voice. Παρόντες όμως ήμασταν και πάλι εκεί, με το περίπτερό μας, δίνοντας όλες τις πληροφορίες για το πρόγραμμα και τους καλλιτέχνες. Τα απίστευτα φωνητικά των Astyplaz, η σούπερ μπάντα του Blend, το world ξεσάλωμα των Pallyria και οι ήχοι της ερήμου των Earthbound μας κράτησαν εκεί, αν και δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον Σταμάτη Κραουνάκη με τους Σπείρα – Σπείρα, λόγω προβλήματος υγείας του πρώτου. Και αργά, για όποιον άντεξε... Mory Kante!
Την τρίτη μέρα, τα περισσότερα πόδια δεν ήταν σε θέση να αναλώσουν παρόμοιες δυνάμεις, αλλά μια οι χαουζιές των Silicone Soul, Mikael Delta, AMX vs Cleopatra και G Pal, μία η παρέλαση από ελληνικές μπάντες στην Κλαυθμώνος, με τελευταίους τους Ανοιχτή Θάλασσα (που μας κάνουν σε κλώνους των Κατσιμίχα) και τους Tsopana Rave (που φάνηκε να έχουν συμπαγές κοινό), μας έστειλαν σπίτι με πολλά χαμόγελα και ικανοποίηση γι' αυτό που παρακολουθήσαμε.
Όπως σε κάθε Γιορτή της Μουσικής, είναι αδύνατο να βρεθείς παντού... Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις και να πάρεις την απαραίτητη δόση... Μας κάνει δε εντύπωση το πόσο καλά κύλησαν τα πράγματα στη διοργάνωση, με δεδομένη τη δυσκολία ελέγχου όλων των διαφορετικών παραγωγών, αλλά και του κόσμου μιας ανοιχτής, δωρεάν πολυ-συναυλίας, λαμβάνοντας επιπροσθέτως υπόψη και το περιορισμένο μπάτζετ, αφού τα πάντα είναι αυτοχρηματοδοτούμενα (με εμπορικές χορηγίες) και όχι επιχορηγούμενα από το κράτος, όπως στις άλλες χώρες.
Τα λέμε λοιπόν του χρόνου!
