Rockwave Festival: Οι εντυπώσεις...

Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος κάνει τον απολογισμό του festival...



Θα ξεκινήσω με τις overall εντυπώσεις μου από την διοργάνωση, αρχίζοντας από τα θετικά: η σκηνή του Rockwave ήταν εξαιρετική, ευρωπαϊκού επιπέδου, με 2 γιγαντοοθόνες εκατέρωθεν της σκηνής που μόνο σε μεγάλα φεστιβάλ συναντούμε, ο χώρος ήταν έτσι ακριβώς όπως τον φανταζόμουν, δηλαδή ανοιχτός, με το μάτι σου να χύνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα χωρίς να παρεμβάλλονται διάφορα (ενοχλητικά) αντικείμενα και πιστεύω ότι η Didi έκανε εξαιρετική δουλειά σε επίπεδο επιμέρους τομέων της διοργάνωσης (π.χ. οι καινούργιοι σεκιουριτάδες ήταν εξαιρετικά ευγενικοί, γεγονός που δείχνει ότι η διοργανώτρια αρχή έμαθε από τα περσινά της λάθη). Στα αρνητικά τώρα: είχαμε ακούσει (από πέρσι!) από ανθρώπους που εργάζονται σε επιτελικές θέσεις μέσα στην εταιρία για την δημιουργία ενός ειδικά διαμορφωμένου χώρου πάρκινγκ. Το πάρκινγκ ήταν πραγματικά εξαιρετικό, τόσο πολύ που από τη ‘χαρά’ τους οι θεατές πάρκαραν κατά μήκος της Εθνικής Οδού. Εγώ πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μέχρι να φτάσω στο χώρο έπρεπε να περπατήσω όσο δεν είχα περπατήσει κατά το μήνα της εκπαίδευσης μου στο Στρατό και γιατί γύρισα σπίτι με μερικές νέες φίλες μου, ονόματι ‘φουσκάλες στα πόδια’.

Ο χώρος μέσα επίσης αντί να είναι αμφιθεατρικός (ήταν μόνο στα πλάγια), ήταν ένα ίσιωμα, που ειδικά στη συναυλία-προσκύνημα των Black Sabbath, αυτοί που είχαν μείνει πίσω πίσω, αναγκάζονταν να χρησιμοποιήσουν τα κιάλια για να καταφέρουν να διακρίνουν τον Ozzy από τις γιγαντοοθόνες. Βρέθηκα πριν αρκετά χρόνια στο Ozzfest, όπου κι εκεί γινόταν το ‘έλα να δεις’, με πάνω από 30 χιλιάδες κόσμο, μόνο που εκεί υπήρχε η απαιτούμενη εκείνη κλίση που θα επέτρεπε στον θεατή που βρίσκεται μακριά (ή σε κάποιους ύψους 1,70 σαν εμένα, που έχουν εξαρχής handicap όταν μπροστά τους στέκεται κάποιος ψηλότερος) να παρακολουθήσει τα επί σκηνής τεκταινόμενα.

Επίσης φάνηκε ότι τα δρομολόγια δεν είχαν οργανωθεί έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν και τα παιδιά που είχαν κατεβεί από την επαρχία και που πιθανά να είχαν κανονίσει να φύγουν ξημερώματα με τρένα και ΚΤΕΛ στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Εκεί φάνηκε ότι είχε ληφθεί μέριμνα μόνο για τους Αθηναίους, που κουτσά στραβά θα έφταναν κάποια στιγμή σπίτι τους, είτε ακολουθώντας την Αττική Οδό, είτε την Εθνική Αθηνών-Λαμίας (πάλι έκαναν έργα ρε γαμώτο; Μα σε κακό το έχουν, ένα Rockwave να μην γίνει αν δεν διεξάγονται έργα στην Εθνική), είτε μέσω Μαρκοπούλου και Γραμματικού και διαμέσου της Λεωφόρου Μαραθώνος (όπως κι έκανε ο γράφων χθες βράδυ, οπότε και έκανε μια στάση σε ένα πανηγύρι γάμου που ο –θεος!- dj έπαιζε… Led Zeppelin!). Τα παράπονα που ακούστηκαν ήταν πολλά και ποικίλα: πολλοί μιλούσαν για έλλειψη επαρκών δρομολογίων των λεωφορείων που είχε μισθώσει η didi για την μεταφορά των θεατών, άλλοι για αργοπορία στις μεταφορές (μερικοί έμειναν στη Μαλακάσα μέχρι τις 4 το πρωί, περιμένοντας το λεωφορείο και γύρισαν στην Αθήνα κατά τις 5…), άλλοι ακόμη και για την μεταφορά προς το συναυλιακό χώρο, οπότε και περίμεναν παραπάνω από 1 ώρα μέσα στο λιοπύρι, στις 2 το μεσημέρι να ανοίξουν οι πόρτες...

Επίσης δεν καταλαβαίνω τι κόλλημα τρώνε οι διοργανωτές με τις φωτογραφικές μηχανές, όταν σε όλα τα φεστιβάλ του εξωτερικού επιτρέπονται κανονικά κι όταν πια με τα κινητά τηλέφωνα μπορεί ο καθένας να βγάλει μια φωτογραφία και να την στείλει κιόλας όπου θέλει. Την αγαπάμε την τεχνολογία, δεν την σνομπάρουμε. Προφανώς κι υπάρχει σοβαρός κι ευνόητος λόγος να μην επιτρέπεται η χρήση βιντεοκάμερας, αλλά αυτό με τις φωτογραφικές μηχανές δεν δικαιολογείται. Για τον φόβο των Ιουδαίων, είδα αρκετά παιδιά να στέκονται στην ουρά και να έχουν τις μηχανές κρυμμένες μέσα στις ίδιες τους τις κάλτσες ή τα εσώρουχα τους για να μην τις εντοπίσουν (που και πάλι θα το έκαναν με τα ειδικά μηχανήματα εντοπισμού που διέθεταν).

Στα περίπτερα που πουλούσαν μπύρες και φαγώσιμα τώρα, τα σουβλάκια που ήταν προς πώληση φυσικά και δεν έφτασαν (είμαστε που είμαστε φαγανός λαός, που να χορτάσεις με 3 καλαμάκια;), οι μπύρες σε ένα περίπτερο είχαν τελειώσει κι αισθανόσουν σαν να είχες πάει σε δημόσια υπηρεσία με το πέρα δώθε που σε ανάγκαζαν να υφίστασαι, ενώ αυτό το κόλπο με τις μάρκες, όσο χρηστικό κι αν είναι για τους διοργανωτές, προσωπικά άκουσα πολλά άτομα να λένε ‘’αντί να έχουμε να σταθούμε σε μια ουρά, τώρα έχουμε δυο ουρές;’’ κι απλά να προτιμάνε να μην πιούνε.

Μουσικά, το φεστιβάλ ήταν αρκετά καλό (και σε επιμέρους στιγμές εξαιρετικό), φυσικά οι Sabbath ήταν το κλου ίσως όλης της χρονιάς (ποτέ άλλοτε θα ξαναδείτε 22 χιλιάδες κόσμο με τα χέρια του σηκωμένα σε απόλυτη αρμονία να τραγουδάει κάθε στίχο τους; Με τους U2; Χλωμό…), τον Marilyn να δίνει ένα εκπληκτικής σκηνικής παρουσίας σώου, τους Secret Machines να επαληθεύουν τις φήμες που τους θέλουν να δίνουν εξαιρετικά live, τους Garbage να ξεπερνούν τις προσδοκίες και να κάνουν μια best-of εμφάνιση με έμφαση στα παλιά (καλά) κομμάτια τους, τους Sonic Youth για πρώτη φορά να κουράζουν τόσο το πιστό τους κοινό (Θεοδόση, τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία…) τους Velvet Revolver να παίζουν το Mr. Brownstone κι ο γράφων μαζί με άλλους 2-3 να είναι έτοιμοι να πηδήξουν από την press area στο κοινό. Η εμφάνιση των Sabbath αμαυρώθηκε από κάποια μεμονωμένα επεισόδια (όπως είθισται να συμβαίνει παραδοσιακά στις συναυλίες τους από αρχαιοτάτων χρόνων…) κι ένας κρετίνος στην press area, προφανώς υπό την επήρεια της ταραμοσαλάτας που κουβαλούσε στο κεφάλι του αντί για μυαλό, ήθελε να πετάξει μια πλαστική καρέκλα στο στοιβαγμένο κοινό από κάτω κι ευτυχώς που κάποιο παλικάρι τον εμπόδισε από το να το κάνει (και τα άκουσε κι από πάνω!). Ηγετική η παρουσία του Αγαμέμνονα από το Fame Story στην press area, ο οποίος πρέπει να φωτογραφήθηκε τουλάχιστον με 30 άτομα κι έδινε σώου με το air guitaring του. Είδαμε επίσης τον Γιώργο Γεωργίου (παλιός χαρντροκάς γαρ), τον Φώτη Σεργουλόπουλο, τον εξαιρετικά συμπαθή Δημήτρη Φραγκιόγλου – ή Χλαπάτσα, για όσους παρακολουθούσαν το Της Αμύνης Τα Παιδιά, καθώς κι έναν άλλο πρώην παίχτη του Fame Story (δεν θα πούμε ποιον) να τρώει μπροστά μας ‘χυλόπιτα’ από μια από τις ωραιότατες κοπέλες της Cuervo…

Υ.Γ: Κύριε Γεωργίου, μένετε μετεξεταστέος στα μαθηματικά: στους Sabbath ΔΕΝ ήταν 40 χιλιάδες κόσμος, όπως ισχυριστήκατε στην εκπομπή σας…