Μέγα πλήθος, μέγα πάθος το Σάββατο στη Μαλακάσα! Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε όταν για πρώτη φορά πατάει το πόδι της στην Ελλάδα (με τη γνήσια σύνθεση) η μπάντα που δημιούργησε, μορφοποίησε και καθόρισε τον ήχο ενός ολόκληρου μουσικού είδους που σήμερα ονομάζεται heavy metal; Με δεδομένο ότι η προπώληση μόνο πλησίαζε το αστρονομικό νούμερο των 19.000 εισιτηρίων, μιλάμε για έναν τεράστιο αριθμό θεατών για τα ελληνικά δεδομένα που για να συναντήσουμε όμοιο του (αν εξαιρέσουμε τους Rolling Stones το 1998 και τους U2 το 1997) θα πρέπει να ανατρέξουμε στο μακρινό 1989 και τους Pink Floyd ή το project της Διεθνούς Αμνηστίας με Bruce Springsteen, Peter Gabriel, Sting, Tracy Chapman κλπ στο Ολυμπιακό Στάδιο την ίδια εποχή.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά βέβαια. Οι Sabbath γαλούχησαν ολόκληρες γενεές με τον τραχύ πρωτοποριακό, για το 1969, ήχο τους. Οι rockers της δεκαετίας του ’70 τους είχαν πάντα ψηλά στις προτιμήσεις τους, οι μεταλλάδες της δεκαετίας του ’80 τους είχαν θεοποιήσει και οι πολύ νεότεροι των τελευταίων δυο δεκαετιών απλά ακούνε από τους παλαιότερους, μαθαίνουν, αγοράζουν ακόμα τους δίσκους τους και δηλώνουν τον σεβασμό τους στους Tony Iommi, Ozzy Osbourne, Geezer Butler και Bill Ward ακόμα και τώρα. Όλες αυτές οι γενιές λοιπόν βρέθηκαν η μια δίπλα στην άλλη, στο Terra Vibe και γέμισαν κάθε σπιθαμή του χώρου όπου θα μπορούσαν να πατήσουν δυο ανθρώπινα πόδια. Μιλάμε για μια ασφυκτική κατάσταση, όχι μόνο στις μπροστινές σειρές αλλά σε όλη την έκταση του χώρου. Δε υπήρχε σημείο όπου κυριολεκτικά να μην βρίσκεται ο ένας πάνω στον άλλο. Και μιλάμε για ένα πλήθος, όχι απλά πακτωμένο, αλλά απόλυτα ενεργό και συντονισμένο στις αντιδράσεις του. Πράγμα, όχι μόνο πολύ δύσκολο, αλλά απίθανο στις μέρες μας.
Wastefall και Black Label Society άνοιξαν, όμως εμείς επιλέξαμε να κρατήσουμε δυνάμεις για αργότερα και απείχαμε. Όλες οι προηγούμενες (συναυλιακές) μέρες άλλωστε ήταν εξαντλητικές, προσθέστε και το περπάτημα που είσαι αναγκασμένος να κάνεις ακόμα και για απόσταση 5-6 χιλιομέτρων αν είσαι από τους τελευταίους αφιχθέντες. Οι Velvet Revolver ήταν δυνατοί αλλά αυτό ήταν όλο. Όπως ακριβώς και στο album τους, καλοί αλλά δεν κάνουν την διαφορά. Οι συνθέσεις τους όλες σε ένα καλό επίπεδο αλλά δεν μπορούν να κάνουν το μπάμ και να σε απογειώσουν. Κινητικότητα από τον Weiland, σταθερή απόδοση από Slash και Duff αλλά έως εκεί. Ακούσαμε μάλιστα και So Easy και Mr.Brownstone από Guns.
Είχε έρθει η ώρα των Sabbath και το πλήθος, που αδημονούσε ήδη από τα τελευταία κομμάτια των Velvet Revolver, πίεζε όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα οι γιγαντο-οθόνες να αναγράφουν ‘’Μην σπρώχνεστε- Stay Back!’’ με κατακόκκινα γράμματα. Πίσω από τη σκηνή ακούγεται η φωνή του Ozzy που ξεσηκώνει τον κόσμο, ακολουθεί ένα playback medley με τα θρυλικά riffs από τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας και η τετράδα από το Birmingham βγαίνει επιτέλους μπροστά στο ελληνικό κοινό. N.I.B και πανζουρλισμός! War Pigs και ντελίριο! 22.000 χιλιάδες στόματα να τραγουδάνε σαν ένα. Σίγουρα όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή σας, θα έχετε παρακολουθήσει κάποιο βίντεο από live του Ozzy και θα έχετε αναρωτηθεί: ‘’είναι δυνατόν να φέρεται σαν παράφρων καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας;’’. Το Σάββατο διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι ότι είναι. Κοντά στα 60 και ο madman, όπως δικαίως τελικά αποκαλείται, συμπεριφέρεται σαν παρανοϊκός πάνω στη σκηνή. Ναι, η εικόνα του καμπουριασμένου Ozzy μπροστά από το μικρόφωνο με τα χέρια ανοιχτά, λουσμένος με το νερό από τους κουβάδες που πετάει στο κοινό, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ναι, πηδάει άχαρα σαν το κατσίκι και φωνάζει ‘’go crazy!’’ με τον κόσμο από κάτω να ακολουθεί πιστά και να παραφρονεί κι αυτός. Ναι, είναι τρελός... Παρουσιάζει την μπάντα και πεσμένος στα γόνατα προσκυνάει τον Tony Iommi, έχοντας ξεχάσει τις ατελείωτες διαμάχες τους στο παρελθόν (τα λεφτά είναι πολλά), όπως θα προσκυνήσει αργότερα και το ελληνικό κοινό που δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Τέτοια πυκνότητα, τόση φωνή, τόσα χέρια στον αέρα...
Και τι κομμάτια, τι setlist! Iron Man, Electric Funeral, After Forever, Into The Void, Fairies Wear Boots, Dirty Women, φυσαρμόνικα και The Wizard, ήχος βροχής, σήμαντρα, αναμένοι αναπτήρες παντού (μα παντού) και η κατάρα του Black Sabbath, σκόρπιο το riff του Sweat Leaf μέσα σε κάποιο κομμάτι, οι πρώτες νότες του (προσωπικού fav), Sabbath Bloody Sabbath που απρόσμενα εξελίσσεται στο απόλυτο Paranoid και τον κόσμο να ξεφεύγει σε μια ολοκληρωτική παράκρουση! Ένα Terra Vibe να πηγαίνει πάνω κάτω απ’ άκρη σ’ άκρη, φωτισμένο από τα καπνογόνα και πνιγμένο από τον αχό και τη σκόνη που σηκώνουν τα χιλιάδες πόδια! Encore με το Children Of The Grave και επίλογος με τον Ozzy να μη μπορεί σχεδόν να μιλήσει από τις κραυγές καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης σχεδόν 1.30 ώρας. ‘’Thank you, goodnight we love you all’’. Συγκλονιστική εμπειρία...
Δεν επετράπη η φωτογράφιση στους Black Sabbath, από το ίδιο το group.
