Τους λόγους που βρέθηκαν ξανά μαζί οι Wedding Present τους διαβάσατε στην πρόσφατη παρουσίασή μας του νέου τους άλμπουμ “Take Fountain”. Εμάς μας αρκεί που πέρασαν από τα μέρη μας, πραγματοποιώντας ένα ακόμη όνειρο εφηβικό, να τους δούμε ζωντανά μπροστά μας. 
Ο David Gedge φαινόταν φορμαρισμένος και υπέγραφε αυτόγραφα δίπλα στον πάγκο με το merchandise – αν φέρναμε ό,τι είχαμε στη δισκοθήκη μας για υπογραφεί, θα αργούσε σημαντικά η συναυλία και κρατηθήκαμε…
Φορμαρισμένος ήταν κι επί σκηνής - μ’ αυτή τη φωνή και την κιθάρα – πολυβόλο που τον έκανε ανέκαθεν να ξεχωρίζει – το ίδιο ήταν κι ολόκληρη η νέα του μπάντα. 
Δεν απογοήτευσαν κανέναν απ’ όσους επέλεξαν να τους τιμήσουν εκείνη τη σημαντική για την Ελλάδα βραδιά – λόγω Eurovision ντε! – και μας κάλυψαν έξυπνα με το ρεπερτόριο που είχαν διαλέξει να ερμηνεύσουν. Φυσικά και ακούστηκαν πολλά κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ, ξεκίνησαν όπως και ο δίσκος με το “Interstate 5”, θυμόμαστε ακόμη και τα “Always The Quiet One”, “Ringway 
To Seatac” και “Queen Anne”, το φοβερό όμως ήταν που κάλυψαν ικανοποιητικά ολόκληρη τη μέχρι σήμερα δισκογραφία τους. Από το “Once More” μέσα από το πρώτο τους δωδεκάιντσο μέχρι το “My Favourite Dress” από το κλασικό ντεμπούτο τους “George Best”, μέχρι το “Venus” από το τελευταίο τους μέχρι την επανασύνδεση lp “Saturnalia”, και ακόμα τα “The Queen Of Outer Space”, “Spangle” από το άλμπουμ τους που είχε περάσει απαρατήρητο “Watusi”, “Dalliance” και “Dare” μαζί, όπως ακριβώς ανοίγει το “Seamonsters”, “Kennedy” μα και “What Have I Said Now?” από το “Bizarro”, με το οποίο και έκλεισαν μία μεθυστική βραδιά.
«Δεν παίζουμε ποτέ encore», δηλώνει ο Gedge απ’ τη σκηνή, κι όσο κι αν σε στεναχωρεί αυτό του το ξεκαθάρισμα του τέλους της συναυλίας, δεν μπορείς παρά να του το συγχωρέσεις. 
Ήταν εξαιρετικοί, η έννοια «αρπαχτή» δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο απ’ το μυαλό κανενός, και το μόνο που ευχόμαστε είναι να έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε σύντομα από τα μέρη μας. Τη βραδιά άνοιξαν οι The Callas, ένα ντουέτο που κατά τα πρότυπα των White Stripes έπαιζαν μόνο κιθάρα και τραγούδι (ο ένας) και τα τύμπανα του γιου μου (ο άλλος). 
Είχαν στολίσει το χώρο που έπαιξαν (δεν ανέβηκαν στη σκηνή του κλαμπ) με λάμπες από εξοχική ταβέρνα και ήταν ντυμένοι μασκαράδες με στολές ενός Superman που δεν έχει σκάσει ακόμη στον πλανήτη. Δεν ήταν κακοί, έπαιζαν παραδοσιακά ριφάκια που όλοι ξέρουμε και αγαπούμε, και έδειχναν να προχωρούν κανονικά στα μαθήματα εκμάθησης της αλφαβήτου του ροκ εν ρολ. Μέχρι να φτάσουν στη μέση της, μπορείτε να τους καλείτε να παίζουν να δίνουν ζωή στα πάρτυ που κάνετε κάθε χρόνο στα γενέθλιά σας.
