Ήταν ένα ραντεβού που είχαμε με την εφηβεία μας (κλισέ, I know)... 
Εκτός από ένα συγκεκριμένο όνομα, που έχω (παρ)ακολουθήσει πάνω από 100 φορές σε ζωντανές τους εμφανίσεις, ο Κ. Βήτα είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που είχα την χαρά να παρακολουθήσω πλέον της μίας-δυο φορές ζωντανά, μέχρι τώρα. Ίσως να φτάνουν τις 5-6 οι φορές, συνολικά. Δείγμα αν μη τι άλλο της εκτίμησης που τρέφει ο υπογραφών σε ένας από τους εφηβικούς του –μουσικούς- έρωτες.
Anyway, το υπερδέλεαρ της βραδιάς ήταν σίγουρα το γιορτινό ύφος της. “15 χρόνια... ΚΟΜΜΑΤΙΑ” (τι τίτλος, ε; - τα αποσιωπητικά δικά μου-) με το δελτίο τύπου να υπόσχεται ένα σπάνιο flashback στην καριέρα του Κωνσταντίνου, σόλο ή με τους Στερεο Νόβα. Ε, δεν τα χάνεις αυτά...
Sold out ή έστω τελικά κοντά σε αυτό (ας όψονται κάποιες λανθασμένες ανακοινώσεις από ραδιοφωνικούς σταθμούς), με μερικά εξαιρετικής συναισθηματικής και ιστορικής αξίας video από προηγούμενες εμφανίσεις στο Ρόδον να μας «ζεσταίνουν» και να μας απαλύνουν την δυσφορία λόγω ζέστης και υπερ-traffic στο ενήλικο –πλέον και για λίγο μόνο ακόμα- Ρόδον. 
Το video τελικά δεν προλάβαμε να το δούμε και έπειτα από λίγα λεπτά περισσότερης υπομονής, το «Κλεμμένο Ποδήλατο» άρχισε να ακούγεται live. Μούδιασμα από τον κακό ήχο, αλλά ταυτόχρονα και ανατριχίλα. Διασκορπισμός της παρέας Sonik-Avopolis σε όλο το πλάτος και μήκος του club, ελπίδες για βελτίωση του ήχου και δεύτερα ποτά...
Ταξίδι της Φάλαινας, Κορίτσι, Δως μου αυτή τη γεύση, κ.ά... Ο ήχος βελτιώνεται πολύ, είμαι μακριά, οι αναμνήσεις σκάνε από το πουθενά, όπως και η απογοήτευση που ποτέ δεν είδα τους ΣΝ ζωντανά (κάθε φορά το ίδιο;). Εμπειρία θεραπευτική. Σκέφτομαι το πώς ήμουν σαν άνθρωπος 5 χρόνια πριν. 5 χρόνια μετά, αλήθεια τί; Αναφέρεται κάποια στιγμή το περίφημο σχόλιο του Κανελλόπουλου, στο προχθεσινό other side. Α, ρε Δημήτρη... Από μικρός (που λέει ο λόγος, γιατί και 5 χρόνια πριν κοτζάμ μαντράχαλος ήσουν) υπερβολικός. Ε, δεν μπορώ θα σχολιάσω... 
Δηλαδή, θέλει κανείς να μου πει κανείς πως ο –κατά τα άλλα- ιδιαίτερα συμπαθής Μ. Δέλτα ήταν η πεμπτουσία της μουσικής των ΣΝ; Ήταν, τελικά, και δεν το πήρα χαμπάρι τόσο καινοτομική, ευφυής και τεχνικά άρτια η μουσική τους, που από μόνη της (βλέπε ορχηστρικές συνθέσεις) θα μπορούσε να σταθεί μόνη της; Αν οι Νόβα είχαν βγάλει πρώτο άλμπουμ το Τέλσον, θα έμεναν στην ιστορία; Επιτρέψτε μου να δηλώσω πως μάλλον όχι. Το μεγάλο στοίχημα που κατάφεραν οι Στέρεο Νόβα ήταν να κάνουν προσιτή την ηλεκτρονική μουσική στο ευρύ ελληνικό κοινό. Πώς; Ενσωματώνοντας στις φτωχές σε τεχνική υποστήριξη (στην αρχή) και σχετικά απλές –αλλά, όχι απλοϊκές- ηλεκτρονικές μελωδίες τους, μερικούς από τους καλύτερους ελληνικούς στίχους που γράφτηκαν ποτέ και σίγουρα τους πιο επιδραστικούς της γενιάς τους. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, σε συνδυασμό με την τόσο προσωπική και ιδιαίτερη ερμηνεία του Κωνσταντίνου που τους έκανε να ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα μακριά από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή (άσχετα, αν στην αρχή κάποιοι τους είχαν δίπλα δίπλα με ονόματα όπως οι Goin’ Through, κ.ά hip-hopάδες), οι Στέρεο Νόβα στην καλύτερη περίπτωση θα γίνονταν θρύλος στο κοινό που πήγαινε τότε στα Indie Free Festivals. Οι Στέρεο Νόβα ήταν –κατά κύριο λόγο- το συναίσθημα που έβγαζαν οι στίχοι του Βήτα, η απεικόνιση της γενιάς τους και η ταύτιση πολλών από εμάς με αυτούς τους «δικούς» μας καλλιτέχνες. Anyway, και πάλι... Θα έχουμε περισσότερους λόγους συζήτησης στο επόμενο meeting μας. Ο οπαδισμός και η απολυτότητα ίσως είναι απαραίτητο αλατοπίπερο στις ατέρμονες συζητήσεις μας. 
Back to the live, λοιπόν. Σίγουρα μας έλειψαν τα Εξώστης, Πορνοστάρ, Παζλ Στον Αέρα και μερικά ακόμα favorites. Ναι, υπήρχε ένα –τουλάχιστον από εμένα- έντονο déjà vu και η αίσθηση πως σε έναν άλλο, πιο μικρό, πιο «ζεστό» (μην σκέφτεστε το θερμόμετρο, ντε!) χώρο θα περνάγαμε πολύ πιο καλά με την τριμελή παρέα του Κωνσταντίνου. Ίσως, τελικά να φταίει η απόσταση που μας χώριζε και να υπήρχε ένα μούδιασμα ώρες ώρες.
Όμως, ακόμα κι έτσι, διαθέτοντας πλέον ένα τόσο πλούσιο υλικό, δεν έλειψαν οι στιγμές που δακρύσαμε, ενθουσιαστήκαμε και τραγουδήσαμε σαν άλλοι caraoke «μαθητές» (χι, χι!) του Fame Story. «Τυχερό Μου Αστέρι», με τον Γιάννη Παλαμίδα live on stage να μας εκπλήσσει με το πιο αγαπημένο τραγούδι από το Angel Baby και ουχί μόνον. «Προάστια», σε μία εκρηκτική εκτέλεση, «Σήμα» και medley με το «Κύμα», «Μιράντα» κ.ά. 3 encore, μόνος με ακουστική κιθάρα, ως συνήθως.
Ήταν μία ωραία βραδιά. Θα μπει στις πιο συγκινητικές και –σίγουρα- αναζωογονητικές. Από αυτές που χρειαζόμαστε από ανθρώπους που μπορούν να μας μιλούν «διαφορετικά». Περισσότερα λόγια για το live αυτό καθ’ εαυτό νομίζω περιττεύουν (ε, δείτε και το Playlist για να μπείτε εντελώς στο κλίμα).
Keep up the inspired (& inspiring) work Κωνσταντίνε και thanx για τα κατά καιρούς δωράκια (free mp3) προς εμάς και τους φίλους μας.
(Click στην εικόνα για εκτυπώσιμο μέγεθος)
