Απρόσμενη έκπληξη η εμφάνιση των Alphaville την Παρασκευή που μας πέρασε! Παρά τις εικασίες και τις δυσοίωνες προβλέψεις περί νεκρανάστασης αναξιοπαθούντων γεροντίων, αρπαχτής και λοιπών θετικών σχολίων, οι Γερμανοί κατάφεραν να διαψεύσουν ακόμα και τους πιο απαισιόδοξους των θεατών, στους οποίους πρέπει να ομολογήσει ότι συγκαταλεγόταν και ο γράφων.
Τεράστιο συγκρότημα οι Alphaville πίσω στα 80’s, από τα ηγετικά σχήματα της γερμανικής electropop, δεν φαίνονταν όμως να πείθουν 20 ολόκληρα χρόνια μετά την ακμή τους, έχοντας αφήσει τις καλύτερες τους συνθέσεις να αναπαύονται στο μακρινό παρελθόν. Αξέχαστα κομμάτια που συνδέθηκαν άρρηκτα με παιδικά και εφηβικά χρόνια πολλών εξ ημών και που μας προκαλούν ένα -έστω μικρό- σκίρτημα ακόμα και τώρα. Παρά τη σποραδική δισκογραφική τους παρουσία μέσα στα 90’s και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας που διανύουμε, είναι φανερό πως η δημιουργική φλόγα των Aplhaville είχε σβήσει με την δύση των 80’s.
Έτσι, στα πλαίσια των εκδηλώσεων Berlin In Athens, οι Alphaville επισκέφτηκαν για πρώτη φορά τη χώρα μας, εν όψει μάλιστα και του νέου δίσκου που ετοιμάζουν. Το club 22 είχε αρκετό κόσμο, ευτυχώς όμως η κατάσταση απείχε αρκετά από το να χαρακτηριστεί ασφυκτική. Με μια μικρή καθυστέρηση, ο προτζέκτορας καλωσόρισε τους πολίτες της Άλφα, οι κουρτίνες σηκώθηκαν, ο κιθαρίστας, ο drummer και ο κημπορντίστας είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους υπό τους ήχους του Hurricane περιμένοντας τον Marian Gold που ακολούθησε μετά από λίγο ξεκινώντας το show. Ένας Marian Gold πραγματικά αγνώριστος, με πολλά κιλά παραπάνω και μούσι που σε τίποτα δεν θύμιζε εκείνη την παράξενη φιγούρα του φιλήδονου frontman πίσω στο 1984. ‘’Ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα’’ όχι όμως και τις αναμνήσεις στις οποίες ο Gold, μαζί με τους υπόλοιπους, κατάφερε να δώσει πνοή και να φυσήξει ζωή μέσα τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έστω και για κάτι παραπάνω από μια ώρα.
Τα vibes που εξέπεμπαν οι Alphaville από σκηνής ξεχείλιζαν από θετική ενέργεια και παρέσυραν το κοινό να αρχίσει να τραγουδά, να χορεύει και να μπαίνει σιγά σιγά στο κλίμα μιας παλιάς, αθώας και λαμπερής εποχής. Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι άλλωστε ανήκαν στο ηλικιακό φάσμα των 30 something και σίγουρα αναπόλησαν με νοσταλγία εκείνα τα τόσο διαφορετικά χρόνια. Ο Gold –που αφιέρωσε το Jerusalem στον ψυχορραγούντα εκείνη τη μέρα Πάπα- έλαμπε πάνω στη σκηνή και έδινε τον καλύτερο εαυτό του παρ’ ότι η απόδοση κομματιών σαν το Sounds Like A Melody είναι δύσκολη υπόθεση (υποθέτω μάλιστα πως ούτε στα live εκείνων των χρόνων θα μπορούσε να αποδώσει το κομμάτι έτσι όπως ακούγεται στο studio).
Η μπάντα κατάφερνε να ξεσηκώνει τον κόσμο ολοένα και περισσότερο και είναι φαντάζομαι εύκολο να φανταστείτε τι κλίμα επικρατούσε κατά την εκτέλεση των Big In Japan (που έκλεισε το κανονικό τους set), μιας φανταστικής extended version του κορυφαίου Sounds Like A Melody ή του υπέροχου Forever Young που προκάλεσε ρίγη συγκίνησης σε όλους όσους βρίσκονταν εκεί...Οι Alphaville μας χάρισαν μια καταπληκτική βραδιά και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό.
