The Ex, Damo Suzuki Network & The Spaceheads

ORDER TO CHAOS- Bios, 25-26 Μαρτίου

Παρασκευή, 25 Μαρτίου, The Ex

Έχοντας ιδιαίτερη, μακρόχρονη ιστορία (ξεκίνησαν το 1979 ως αναρχο-punk κολεκτίβα), ενεργό και συνειδητοποιημένη στάση (το ενδιαφέρον των στίχων τους εστιάζεται στα κοινά και η κοινωνική δράση τους αποτελεί modus vivendi),οι ολλανδοί Ex συνεχίζουν να σοκάρουν το παγκόσμιο μουσικό τοπίο, δημιουργώντας ακατάπαυστα. Η σύμπραξή τους με πολύ σπουδαίους μουσικούς (Tom Cora, John Zorn,Tortoise, Fugazi, Sonic Youth κτλ) και η συνεργασία τους με τον Steve Albini (στην παραγωγή του “Dizzy Spells” το 2001,αλλά και επί σκηνής) βοήθησαν στο να γίνουν ευρύτερα γνωστοί, δεδομένου ότι κινούν μόνοι το υλικό τους και δεν έχουν άμεση πρόσβαση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσής.

Έπειτα από δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια, οι Ex έκαναν την τρίτη εμφάνισή τους στη χώρα μας, στο διήμερο που διοργάνωσαν η Clipart με το Bios. Οι ολλανδοί, αν και πολύ συμπαθείς, είναι ένας λαός φειδωλός σε κάθε είδους εκδήλωση. Από τα λόγια τους μέχρι τη σωματική έκφραση είναι πάντοτε μετρημένοι και προσεκτικοί, σε βαθμό που, ίσως, κουράζει. Οι Ex, όμως φρόντισαν να καταρρίψουν εκ θεμελίων αυτή τη θεωρία. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να έχουν τόση ενέργεια πάνω στη σκηνή!

Η συναυλία ξεκίνησε με ένα παραδοσιακό τραγούδι από την Αφρική (η αγάπη τους για τον παγκόσμιο μουσικό πλούτο είναι έντονη, καθώς αναμειγνύουν ethnic στοιχεία στα κομμάτια τους), το οποίο τραγούδησαν a capella. Έπειτα, ακολούθησε το κομμάτι “Huriyet”, που αναφέρεται στην πολιτική του Henry Kissinger. Το κύριο χαρακτηριστικό της βραδιάς ήταν ο δυναμισμός και η εκρηκτική σκηνική παρουσία του γκρουπ. Η Kathrina ήταν καταιγιστική στα drums, κινούμενη τόσο σε κλασικούς όσο και ethnic-jazz ρυθμούς, χαρίζοντας στο κοινό αξιομνημόνευτες σκηνές. Ο Andy και ο Terrie πειραματίστηκαν στις κιθάρες, χρησιμοποιώντας ποικίλα αντικείμενα (από σωλήνες και μακριές βίδες, μέχρι ραδιόφωνα, με τα οποία μίξαραν σε πραγματικό χρόνο τη φωνή της…Νατάσσας Θεοδωρίδου με τις συγχορδίες τους!) και δημιούργησαν σε ένα αφαιρετικό, όσο και εγκεφαλικό ηχητικό περιβάλλον, παραπέμποντας έντονα στους Fugazi και τους Sonic Youth της πειραματικής περιόδου. Ο νέος μπασίστας τους, ο Colin (γνώριμος του Andy από τους Dog Faced Hermans), αντικαθιστώντας τον προκάτοχό του Luc, έδωσε άλλη πνοή στη μπάντα.

Xρησιμοποιώντας μελωδικές γραμμές από το punk μέχρι τα jazz ακόρντα και παίζοντας με χτυπημένο δάχτυλο (!), κατάφερε να εντυπωσιάσει στην πρώτη επίσημη εμφάνισή του με τους The Ex . Ο G.W.Sok-στιχουργική και δημιουργική περσόνα του γκρουπ- συμπλήρωσε το ηχητικό ναρκοπέδιο με την ορμητική κινητικότητα, τους καυστικούς στίχους και τη φωνή του, που έφτανε στα όρια της κραυγής και του επιτηδευμένου φάλτσου. Δεδομένου, μάλιστα, του κακού ήχου, υπήρξαν στιγμές που δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε τι λόγια τραγουδούσε πίσω από το μικρόφωνο…

Το set αποτελείτο κυρίως από αυτοσχεδιασμούς, ηχοτοπία, αλλά και πολλά κομμάτια (όπως τα “Confusion Errorist”, “Henry K.”,“Okinawa”, “Dog Tree”, “3.45”, “Town of Stone” κτλ). Τελείωσαν με ένα κομμάτι αιθιοπικής προέλευσης και κατέβηκαν από τη σκηνή. Οι επευφημίες του κόσμου τους «ανάγκασαν» να ξανανέβουν για τρία encore και να μας αποτελειώσουν, υποσχόμενοι ότι δεν θα χρειαστεί να περάσουν άλλα δεκαπέντε χρόνια για να τους δούμε ξανά….Tankuwel voor een heel goed live-show, αγαπητοί Amsterdammers!

• Να σημειωθεί ότι για την πρώτη νύχτα προγραμματιζόταν η συμμετοχή του πειραματιστή κορνετίστα Rob Mazurek(Chicago Underground Trio), η οποία ματαιώθηκε, λόγω προβλημάτων υγείας της γυναίκας του.

Σάββατο 26 Μαρτίου, Damo Suzuki Network+ The Spaceheads

Damo Suzuki, Κώστας Ανδρέου, Γιάννης Φέγγος

Το παρελθόν του Damo Suzuki δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περιγραφή. Η συμμετοχή του στη δεύτερη περίοδο των kraut-rock γερμανών Can έχει καταγραφεί με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια μουσική ιστορία. Ο Suzuki επανεμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στο μουσικό γίγνεσθαι, όχι τόσο ως τραγουδιστής, όσο ως δημιουργός.

Έχοντας πολυπληθή εμπειρία, αλλά και ακατάπαυστη αναζήτηση, ο Damo Suzuki κινείται πλέον στο χώρο του αυτοσχεδιασμού και του “instand composing”(όπως ο ίδιος το ονομάζει), φτιάχνοντας, γι’ αυτό το σκοπό, το Damo Suzuki Network. Πρόκειται για ένα project, το οποίο εστιάζει την προσοχή του στην αυτόματη δημιουργία ηχητικού περιβάλλοντος, μέσω του αυτοσχεδιασμού και της προσωπικής συμβολής των μουσικών που εκάστοτε συμμετέχουν στην ομάδα. Σε κάθε στάση του στην υδρόγειο, ο Suzuki επιλέγει ανθρώπους, οι οποίοι έχουν την ικανότητα να εκφράζονται σε πραγματικό χρόνο, επικοινωνώντας διαδραστικά, τόσο ως σύνολο, όσο και με το παρευρισκόμενο κοινό. Δεν προηγείται ποτέ πρόβα ή οποιαδήποτε προετοιμασία-κάτι ιδιαίτερα αγχώδες, ακόμη και για πολύ έμπειρους μουσικούς- αλλά επιλέγεται η ελεύθερη εκδήλωση του συναισθηματικού κόσμου των μουσικών. Το λάθος δεν υπάρχει ως έννοια. Αντιθέτως, αντιμετωπίζεται ως εκφραστικός δρόμος, που οδηγεί σε δυναμικές εκδηλώσεις μουσικών τόπων. Κάθε συναυλία, ως εκ τούτου, είναι ιδιαίτερη και δίνει την ευκαιρία στον ακροατή να γίνει κοινωνός ενός μοναδικού γεγονότος.

Στην στάση του στην Ελλάδα, ο ευρηματικός Damo επέλεξε να συμπράξει με δύο εξαίρετους μουσικούς. Ο Γιάννης Φέγγος (drums, percussion), χρησιμοποιώντας ποικίλες ηχοχρωματικές εκφράσεις -από το rock μέχρι τα funk,impro, jazz,ethnic και παραδοσιακά ιδιώματα-αξιοποίησε την πολυετή πείρα του (έχει συμπράξει με πληθώρα σχημάτων και μουσικών) δημιουργώντας ένα άκρως δυναμικό ρυθμικό πλαίσιο. Συνέδραμε ο μπασίστας Κώστας Ανδρέου (έχει συνεργαστεί στο παρελθόν ως μουσικός και συνθέτης, με ηθοποιούς, εικαστικούς, χορευτές και πολυάριθμα σχήματα, όπως οι Fits No More, Nudu, Pilot Fish αλλά και οι Paradox, στους οποίους συμμετείχε και ο Γιάννης Φέγγος). Το άταστο μπάσο, τα loops και τα ηλεκτρονικά του τελευταίου, σε συνδυασμό με τις ρυθμικές «πλάτες» του πρώτου, δημιούργησαν ένα πολύ ενδιαφέρον ηχητικό μωσαϊκό αυτοσχεδιασμού. Το δυναμικό rhythm section συμπλήρωσε φωνητικά ο Damo Suzuki, αυτοσχεδιάζοντας σε λεκτικό και εκτελεστικό επίπεδο. Η σκηνική παρουσία του ήταν συμπαθής, αν και πολύς κόσμος εξέφρασε ποικίλα παράπονα. Εντυπωσιακός, πάραυτα, ήταν ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποίησε τη φωνή του. Το στιχουργικό περιβάλλον δημιουργήθηκε επί σκηνής και η φωνή αντιμετωπίστηκε ως το τρίτο όργανο της ευρηματικής ομάδας. Το μελανό σημείο τούτης της βραδιάς ήταν ο ήχος, που δεν έδωσε την ευκαιρία στους παρευρισκομένους να διαπιστώσουν τι ακριβώς γινόταν επί σκηνής. Δυστυχώς, πολλές από τις μελωδίες χάθηκαν εξαιτίας της κακής ηχοληψίας, κάτι που κούρασε και απογοήτευσε ιδιαίτερα, καθώς αναμενόταν με πολύ ενδιαφέρον η εξέλιξή της βραδιάς. Δυσάρεστο ήταν το γεγονός ότι αρκετός κόσμος βγήκε από το χώρο, όπου εξελισσόταν η συναυλία. Εξαιρώντας αυτή την κακοτοπιά και το γεγονός ότι το set ήταν σχετικά μικρής διάρκειας, μπορώ να πω ότι η τριάδα παρουσιάστηκε πάρα πολύ δεμένη και ότι-παρά την έλλειψη πρόβας- οι τρεις μουσικοί έκαναν αισθητή τη δημιουργική ικανότητά τους. Παρά την όποια δυσθυμία για τον κάκιστο ήχο, ομολογώ ότι υπήρξα αποδέκτης ενός πολύ ενδιαφέροντος performance. Εύχομαι την επόμενη φορά να είναι καλύτερες οι συνθήκες…

The Spaceheads

Το ντουέτο από την Αγγλία, έπειτα από δυο επιτυχημένες επισκέψεις στη χώρα μας (το 2002 και το 2004), φρόντισε να μας ξεσηκώσει και πάλι, μετά το Damo Suzuki Network. Ο τρομπετίστας Andy Diagram (γνωστός από τη συμμετοχή του στους James, αλλά και τους Two Pale Boys του ex-Pere Ubu, David Tomas) και ο ντράμερ Richard Harrison (που έχει συνεργαστεί με αξιολογότατους μουσικούς, μεταξύ των οποίων η Nico)είναι παλιοί γνώριμοι. Ζώντας ο ένας στο Λονδίνο και ο άλλος στο Μάντσεστερ, συνεννοούνται μέσω…ταχυδρομείου. Ανταλλάσσουν τις ιδέες τους με κασέτες και όταν βρίσκονται από κοντά, προβάρουν το ήδη υπάρχον υλικό. Αυτό σημαίνει στην πράξη, ότι στις συνθέσεις τους περιλαμβάνουν πολλές αναφορές στον αυτοσχεδιασμό. Η ιδέα του ντουέτου προέκυψε από διάφορα αντίστοιχα jazz σχήματα. Εκείνο που τους κάνει ξεχωριστούς έναντι άλλων παραδοσιακών jazzsters είναι το ότι χρησιμοποιούν προς όφελός τους την τεχνολογία. Ο Andy παίζει με ένα echo machine, μέσω του οποίου φιλτράρει τον ήχο της τρομπέτας. Παραλλήλως, επεξεργάζεται προηχογραφημένους ήχους και μέσω τεχνολογίας που συνήθως χρησιμοποιείται από κιθαρίστες, χτίζει τον ήχο του σε real time process. Ο Richard κινεί τους ρυθμούς του ντουέτου και μετατοπίζει το βάρος από τη jazz στο rock, φτάνοντας στα άκρα, μέχρι τα όρια του techno και της dance. Η μουσική τους, όσο αυτοσχεδιαστική και να είναι, δίνει τη δυνατότητα στον ακροατή να ακολουθήσει τον παλμό και να χορέψει!

Αυτό ήταν και το κεντρικό σημείο αναφοράς στην εμφάνισή τους στο Bios. Η νύχτα πέρασε με ιδιαίτερο κέφι και τους δυο εξαίρετους μουσικούς να το διασκεδάζουν δεόντως. Τα έξυπνα beats του Richard, σε συνδυασμό με τις ευέλικτες μελωδικές γραμμές του Andy, παρέσυραν σε ένα ξέφρενο ηχητικό πανηγύρι. Η σκηνική παρουσία τους ήταν λαμπερή, με τον Andy να επικοινωνεί καταπληκτικά με το κοινό. Ο ήχος ήταν εμφανώς καλύτερος από πριν. Σ’ αυτό ίσως συνεισέφερε το ότι πρόκειται για ντουέτο. Να αναφερθεί ότι αφιερώθηκε ένα κομμάτι τους στον σπουδαίο τρομπετίστα Lester Bowie και ότι η ανταπόκριση του κοινού σ’ αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή!

Μετά το set των Spaceheads,οDamo Suzuki έκανε και μια έκτακτη εμφάνιση-έκπληξη, συμπράττοντας με δύο έλληνες κιθαρίστες. Δυστυχώς, οι περισσότεροι είχαν ήδη φύγει. Και σε αυτή την περίπτωση, ο ήχος ήταν τόσο κακός, ώστε για μια ακόμη φορά να αδικηθούν οι μουσικοί. Παρόλα αυτά, δόθηκε στους λίγους εναπομείναντες η ευκαιρία να ακούσουν και μια άλλη εκδοχή του Network.

Όπως και να έχει, πάντως, η πρωτοβουλία του Bios και της Clipart αξίζει συγχαρητηρίων και αφήνει την υπόσχεση για καινούργιες εναλλακτικές προτάσεις στο μέλλον. Σ’ αυτό το διήμερο δόθηκε η δυνατότητα να δούμε τρανταχτά ονόματα με εξαιρετικά χαμηλό εισιτήριο, αλλά και να έρθει το ευρύτερο κοινό σε επαφή με τον καλά κρυμμένο θησαυρό του αυτοσχεδιασμού. Αναμένουμε, λοιπόν, τα επόμενα projects…