Laura Veirs

Όσοι παραβρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, και ευτυχώς ήταν μέχρι και πολλοί για τα δεδομένα του ονόματος που έπαιζε, ήξεραν ίσως τι ακριβώς να περιμένουν από τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα και το λιτό της σχήμα (Simon Moore πλήκτρα και τρομπόνι και Karl Blau ηλεκτρική κιθάρα και samples).

Η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν η απρόσμενη γλύκα που απέπνεε η λεπτή φιγούρα της Laura. Η μουσική της μας έδινε πολλές ενδείξεις για κάτι τέτοιο, ο χαρακτήρας των τραγουδιών της δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ισχυρός αν δεν αποτελούσε της απευθείας έκφραση μιας ψυχής ευαίσθητης, παιδικής θα ‘λεγες. Και απ’ αυτή την άποψη, δεν μας απογοήτευσε ούτε στο ελάχιστο, ενσαρκώνοντας εμπρός μας μουσικές γεμάτες ομορφιά και ανοιξιάτικη φρεσκάδα. Με πολλές αναφορές στην americana αλλά και στους κλασικούς τροβαδούρους των 60ς και70ς της πατρίδας της, ήταν κάτι διαφορετικό από όλα αυτά και τόσο γνώριμο όσο και εντελώς προσωπικό. Τα τραγούδια που ερμήνευσε προέρχονταν κυρίως από το τελευταίο της άλμπουμ «Carbon Glacier» αλλά είπε και κάποια από το μόλις ηχογραφημένο πέμπτο της δίσκο που θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες. Να πούμε μονάχα ότι ανυπομονούμε να το πάρουμε στα χέρια μας, μας έθισε περίεργα μ’ αυτή την εκ του σύνεγγυς επαφή μαζί της.

Την εμφάνιση της Παρασκευής άνοιξε ο Νίκος Γεωργάκης, ο οποίος με μια ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια και περίσσιο στυλ, τραγούδησε μερικά κομμάτια του που είχαν τις ρίζες τους στα μπλουζ και τις σκοτεινές ιστορίες που διηγούνται. Μας θύμισε τον Johnny Cash και τους Smog, με στίχους απλοϊκούς αλλά εντυπωσιακά καίριους και εύστοχους. Μου ψιθύρισαν ότι είναι ηθοποιός στο επάγγελμα, οπότε σκέφτηκα ότι αν είναι τόσο καλός όσο ήταν εκείνη το βράδυ στη σκηνή του ΜΜΘ, τότε θέλω επειγόντως να δω τις ταινίες που έχει παίξει. Χάρμα οφθαλμών ήταν πάντως η εμφάνισή του, και θα θέλαμε να δούμε τη δουλειά του αποτυπωμένη και σε δίσκο.