Kings of Convenience

Photos: Olga K.

Αργά το απόγευμα της Τρίτης το τηλέφωνο χτυπάει: 'Έλα, Τομ από Ρασπούτιν εδώ. Θέλεις να πας στους Kings of Convenience σήμερα το βράδυ?'. Λίγο νωρίς το θυμήθηκες ήθελα να του πω, αλλά δε βαριέσαι. Νυστάζω που νυστάζω, ας πάω να κοιμηθώ εκεί τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι πως οχι μόνο δεν κοιμήθηκα, αλλά εντυπωσιάστηκα τρομερά απο την ήρεμη δύναμη που αποπνέει το δίδυμο απο το κρύο και μακρινό Μπέργκεν. Ως βασιλιάδες της ευκολίας ήλπιζα να με βοηθήσει λίγο η αύρα τους μπας και βρω καμιά θέση, αλλά που τέτοια τύχη. Για μια ακόμα φορά το πρώτο μισάωρο πέρασε ψάχνωντας απεγνωσμένα πάρκινγκ που να μην κοστίζει μια περιουσία και να είναι και κοντά στο -αρκετά κεντρικό- GAMH. Το ελληνικό δαιμόνιο όμως έκανε και πάλι το θαύμα του και μάλιστα με ανάποδο 'ψαλίδι' εντελώς τυχαία μπροστά σε μπατσικό (δεν το συνιστώ, ειδικά στην νομοταγή Αμερική).

Το Great American Music Hall είναι άλλο ένα παράδειγμα πρώην θεάτρου που εξυπηρετεί πλέον το συναυλιακό κοινό. Πανέμορφη διακόσμηση, με ένα εκπληκτικό μπαλκόνι στο οποίο βρίσκονται οι μοναδικές καρέκλες, πιασμένες φυσικά από τους πειναλέους που έρχονται εδώ για να φάνε πατάτες και burger (δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα αυτή την μανία των Αμερικάνων να συνδυάζουν φαϊ με συναυλία).

Το live ξεκίνησε με την Feist, μια παντελώς άγνωστη και γλυκανάλατη Καναδεζούλα. 'Είμαι από τον Καναδά αλλά μένω στην πολιτισμένη Ευρώπη, χειροκροτήστε', ήταν η πρώτη της ατάκα (ασχολίαστο). Λίγα αστειάκια και μερικές γρατζουνιές στην κιθάρα και εύχεσαι να βγει έστω και ο Jason Donovan στη σκηνή μπας και γλυτώσεις. Ευτυχώς για μας οι Kings of Convenience δεν άργησαν να μας κάνουν τη χάρη. Μοιάζοντας κάτι μεταξύ φοιτητών της ΑΣΚΤ και computer geeks, ο Erik Boe και ο Erlend Glambeck Oye ανέβηκαν νωχελικά στη σκηνή και άρχισαν να μας ταξιδεύουν στον ονειρικό τους κόσμο. Άλλοτε θυμίζοντας τους Simon και Garfunkel (έχοντας έναν από τους πιο όμορφους συνδυασμούς φωνών που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια) και άλλοτε δυο μελαγχολικά ξωτικά απο τη μακρινή Νορβηγία σκυμμένα ευλαβικά πάνω απο τις πολύτιμες κιθάρες τους.

Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα 'Cayman Islands' (απο το τελευταίο και τρομερό 'Riot on an empty street'), 'I don't know what I can save you from' (όπου ο Erlend έκανε και μια μίνι-διάλεξη ενάντια στα ναρκωτικά - στο Σαν Φρανσίσκο βρήκε κι αυτός ο ευλογημένος να το κάνει?), 'Gold in the air of summer' και το setlist έκλεισε με το 'I'd rather dance with you'.

Κορυφαία στιγμή η ερώτηση μιας drama queen που μας είχε πάρει τα αυτιά με τις τσιρίδες της προς τον Erlend για το ποιά είναι η σεξουαλικότητά του, στην οποία απαντάει με απόλυτη ηρεμία: 'το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις στην μουσική βιομηχανία είναι οτι πρέπει να κάνεις το κοινό να αμφισβητεί την σεξουαλικότητά σου' (πάρτα!). Δεν γνωρίζω αν τελικά κατάφερε να του αποσπάσει το μυστικό μετά το πέρας της συναυλίας...