Το βροχερό απόγευμα του Φεβρουαρίου με βρίσκει με τον Α. να αδειάζουμε για άλλη μια φορά το Amoeba. Μετα από μία γρήγορη μπύρα βαδίζουμε προς το Warfield, όπου οι πόρτες έχουν ανοίξει εδώ και μισή ώρα αλλά ο κόσμος δεν φαίνεται να έχει αρχίσει να μαζεύεται ακόμα. Η συναυλία των Interpol είναι sold-out εδώ και μήνες, όπως και αυτή χθες, όπως και αυτή που έλαβε χώρα το Δεκέμβρη, όπως και αυτή τον Οκτώβρη...
Μέσα τo Warfield είναι μισοάδειο και έτσι βρισκόμαστε αρκετά μπροστά, περιτρυγιρισμένοι από εικοσάρηδες. Τα φώτα χαμηλώνουν και στη σκηνή ανεβαίνουν οι support Blonde Redhead με τους δίδυμους Amedeo και Simone Pace στην κιθάρα και στα drums αντίστοιχα, και τη γιαπωνέζα Kazu Makino με super “ελαφρύ” φόρεμα στο μπάσσο (και αργότερα στα πλήκτρα). Οι Blonde Redhead θα παίξουν 6-7 κομάτια – κυρίως από το τελευταίο τους "Misery Is a Butterfly" – μέσα σε αιθέρια φωνητικά και μελωδίες, και θα φύγουν χωρίς να πουν λέξη. Τα πράγματα έχουν αρχίσει πια να γίνονται πιο στριμωχτά και μία ματιά στον κόσμο πίσω και στο -γεμάτο πια- πάνω διάζωμα επιβεβαιώνει ότι η ώρα τον Interpol δεν είναι μακριά. 
Γύρω στις 9:30 την εμφάνιση τους κάνουν οι τέσσερις φιγούρες των Dan Kessler, Sam Fogarino, Paul Banks και Carlos Denger (καθώς και ενός ακόμη στα keyboards). Με την πρώτη νότα των πλήκτρων όλοι αναγνωρίζουν το "Next Exit" και ο Paul τραγουδά "We ain't going to the town,... we're going to the city" και μας καθηλώνει στην άλλη όχθη της Αμερικής. Ακολουθεί το "Evil" σε διάθεση ημι-ερωτική και το "Say Hello to the Angels" από τον πρώτο δίσκο "Turn on the Bright Lights". Ο ήχος είναι καθαρός και η μπάντα ακούγεται πολύ δεμένη και σίγουρη. Την παράσταση κλέβει ο Carlos D με τις ευρηματικές μπασσογραμμές του, το στυλάτο ντύσιμο (κοντή γραβάτα και θήκη για πιστόλι στο θώρακα) και την κίνησή του στη σκηνή (ο μόνος που άλλαζε θέσεις). Το κοινό απαιτεί "Stella!" αλλά το αποκορύφωμα της συναυλίας έρχεται με ένα ακόμα τραγούδι αφιερωμένο στη δικιά τους Νέα Υόρκη ("NYC") και με το hit "Slow Hands" που ξεσηκώνει τον κόσμο. Η μπάντα τελειώνει με το δυνατό "Roland" και μας χαιρετάει χωρίς να μας έχει χορτάσει αφού έχει παίξει μόνο μία ώρα και κάτι μέχρι τώρα, ενώ φεύγοντας ο Sam προσέχει το πανώ από χαρτόνι που κρατά η κοπέλα στην πρώτη σειρά.
Όσο οι φωνές για το come-back δεν κοπάζουν, οι τεχνικοί τσεκάρουν τα όργανα επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά την κοροϊδία του encore. Τελικά οι Interpol μας αποζημιώνουν με το "Specialist" που με κάνει να χοροπηδάω, και ακολουθούν τα "Obstacle 1" και "PDA". Οι πέντε μας χαιρετούν ξανά, και τα φώτα που ανάβουν το κάνουν αυτή τη φορά οριστικό, ενώ ο Α. γκρινιάζει που δεν άκουσε το "Leif Erikson". Οι μπαγκέτες του Sam είναι το δώρο-τρόπαιο της κοπέλας με το πανό, και εμείς βγαίνουμε ευχαριστημένοι αλλά και λίγο απογοητευμένοι γιατί από αυτή τη μπάντα περιμέναμε περισσότερη ενέργεια, πάθος, διάρκεια – ειδικά σε αυτόν τον τόσο όμορφο και “ζεστό” χώρο.
Γενικά τα τραγούδια ήταν ένα καλό μίγμα από το τελευταίο "Antics" και τα παλιότερα EPs και "Turn on the Bright Lights", που όμως δεν ήταν αρκετά για να ικανοποιήσουν τις (ομολογουμένως μεγάλες) προσδοκίες μας. Ίσως τον τελευταίο καιρό η δημοσιότητα και οι άπειρες συναυλίες να έχουν κουράσει τη μπάντα, που σίγουρα έχει πολλά να πει.
Το setlist αναλυτικά:
Next Exit
Evil
Say Hello to the Angels
Public Pervert
C'mere
Not Even Jail
Hands Away
NYC
Slow Hands
Narc
Take You on a Cruise
Roland
Specialist
Obstacle 1
PDA
Το ανέλπιστο της βραδιάς συμβαίνει σε bar-τρύπα απέναντι από το Warfiled, κανα δίωρο μετά το τέλος της συναυλίας. Ξαφνικά προσέχω μία ψηλή ασιάτισα, που δεν είναι άλλη από την Kazu των Blonde Redhead, ενώ στρίβοντας το βλέμμα μου αναγνωρίζω τον Dan από τους Interpol. Δευτερόλεπτα αργότερα μπαίνει στο bar και ο Carlos D ακολουθούμενος από μια στρατιά ξετρελαμένες μικρούλες που τον περίμεναν έξω από το Warfield για να τον πάρουν στο κατόπι...
[Γιώργο τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Rock star φυσικά!]
