Ίσως ήρθε πλέον ο καιρός να επανεξεταστεί η διάρκεια και ο αριθμός των εμφανιζομένων συγκροτημάτων στα εγχώρια dark festivals. Είναι αντικειμενικά και πρακτικά πολύ δύσκολο για κάποιον, είτε αυτός είναι θεατής είτε συντάκτης, να βρίσκεται όρθιος επί τουλάχιστον έξι ώρες μέσα σ’ ένα συναυλιακό χώρο προσπαθώντας να παρακολουθήσει όλα τα σχήματα που εμφανίζονται. Και όπως φαντάζεστε, αυτό καταδικάζει αυτομάτως τα συγκροτήματα που βρίσκονται χαμηλά στο line up (και τα οποία συνήθως είναι ελληνικά σχήματα που πασχίζουν για την αναγνώριση) να παίζουν μπροστά σ’ ένα άδειο venue.
Στις περιπτώσεις αυτές δυο τινά συμβαίνουν: ο συντάκτης αναγκαστικά καλύπτει τα μεγαλύτερα ονόματα και δυστυχώς αγνοεί (φυσικά όχι σκοπίμως) τα πρώτα groups, όπως το ίδιο κάνει και ο θεατής. Άρα η πρόσκληση των μικρών σχημάτων από τους promoters αποδεικνύεται τελικά δώρον άδωρον διότι ούτε προβολής από τα (όποια) μέσα τυγχάνουν ούτε έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με σεβαστό αριθμό κοινού. Και εάν μεν για το πρώτο σκέλος του προβλήματος υπάρχει λύση, με την παρουσία δυο συντακτών (πείτε μου όμως εσείς, πόσα μέσα γνωρίζετε με πέραν του ενός συντάκτη ειδικευμένου στα του σκοτεινού ιδιώματος), δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο και με τους θεατές.
Δυο λύσεις υπάρχουν: α) είτε μειώνεται ο αριθμός των εμφανιζομένων (εφικτή) είτε β) βρίσκεις χώρο με παραπάνω της μιας σκηνής ώστε ο θεατής να επιλέγει και να μην αναγκάζεται να υποστεί σχήματα που δεν τον ενδιαφέρουν και να τιμήσει πιθανώς και τα μικρότερα ονόματα με την προσοχή του. Στην β’ περίπτωση γελάμε ή κλαίμε.
Όπως λοιπόν φαντάζεστε, οι αντοχές μου δεν επέτρεψαν να παρακολουθήσω τους Astralon που έβγαιναν στις 7.30 (!), κάτι το οποίο πολύ θα ήθελα να έχω κάνει. Το ίδιο ίσχυσε και για τους Astyplaz, τους οποίους όμως –ευτυχώς- έχει τύχει να δω δεκάδες φορές. Μου έμεινε όμως η απορία για το νέο εικαστικό κομμάτι του show τους.
Το πρώτο συγκρότημα με το οποία ήρθα ξανά σε επαφή, ήταν οι παλιοί γνώριμοι -από το περσινό τους live- Melotron. Κεφάτοι, χορευτικοί, το πάλεψαν και κατάφεραν σε κάποιες στιγμές (ιδιαίτερα στα χιτάκια τους Gib Mir Alles και Folge Mir Ins Licht) να ξεκουνήσουν το όχι πολυπληθές κοινό. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του set των Melotron παρατηρήθηκε και η μεγαλύτερη συγκέντρωση κόσμου καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Αυτό όμως που ακολούθησε δεν το είχα φανταστεί ούτε στο χειρότερο εφιάλτη μου. Μια λέξη μπορεί να περιγράψει την παρουσία των Kirlian Camera: θλιβερή... Εντάξει, μπορεί να θεωρούνται οι πατεράδες της ιταλικής ηλεκτρονικής μουσικής αλλά αυτό που είδαμε πάνω στη σκηνή, ελάχιστο από το ενδιαφέρον μας προκάλεσε.
Πολλοί μπορεί να τους θεωρούν μέγιστους καλλιτέχνες και τη μουσική τους αριστουργηματική, σ’ εμένα όμως τουλάχιστον προκαλούν βαθιά χασμουρητά με τον αργόσυρτο (περισσότερο κι απ΄ το θάνατο κάποιες στιγμές) ήχο τους. Η δε σκηνική τους παρουσία άγγιζε τα δυσδιάκριτο όριο ανάμεσα στο γελοίο και το αστείο: φορώντας κουκούλες α λά Ζαπατίστας και ευρισκόμενοι σε μια κατάσταση μόνιμης ακινησίας, κόντευαν να σε υπνωτίσουν. Ο γηραλέος Angelo Bergamini έδειχνε να βρίσκεται σ’ έναν άλλο κόσμο, μη έχοντας μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα και περιφερόμενος από καιρόν εις καιρού σαν να βρισκόταν στο studio για πρόβα, πιάνοντας ψιθυριστά την κουβέντα με τους υπόλοιπους στη σκηνή προσπαθώντας να λύσει τα προβλήματα που προέκυπταν, πότε με την κιθάρα και άλλοτε κάνοντας βολτίτσες ως τον ηχολήπτη για να συνεννοηθεί μαζί του. Ο κόσμος τους υπέστη αδιαμαρτύρητα και για τιμωρία σαν ανταπόδοση, η μπάντα ξαναβγήκε για encore χωρίς ούτε έστω κι ένα μέλος του ακροατηρίου να τους φωνάξει. Πάλι καλά που υπήρχε το καυτό σορτσάκι της Elena Fossi...
Και φτάνουμε στους μεγάλους DAF και τη σχιζοφρενική προσωπικότητα του Gabi Delgado. Ο τύπος είναι φανερό ότι το έχει χαμένο εδώ και χρόνια ενώ η απίστευτη ενέργεια με την οποία παρουσιάστηκε πάνω στη σκηνή, έκανε τεράστια αντίθεση με την κηδεία των Ιταλών. Έτρεχε πάνω κάτω σαν παλαβός, μιλούσε συνεχώς ανάμεσα στα κομμάτια γερμανικά (ανάθεμά με κι αν κατάλαβα έστω και μια λέξη) και ποτιζόταν από την αρχή μέχρι το τέλος με μπουκάλια νερό! Συμπαθέστατος και καταπληκτικός σαν performer, σφυροκόπησε το κοινό ανελέητα.
Δυστυχώς όμως τόσο οι DAF, παρά την μεγάλη ιστορία τους και τη σημασία τους για την παγκόσμια ηλεκτρονική σκηνή, όσο και οι Kirlian Camera, αποδείχτηκε και στην πράξη ότι δεν αποτελούν δυνατά εμπορικά χαρτιά και αδιάσειστη απόδειξη ήταν η περιορισμένη παρουσία του κόσμου με εξαίρεση την παράσταση των σαφώς πιο εύπεπτων και χαρούμενων Melotron.
