Η νύχτα του Πετεινού
Αν σας πω ότι περίμενα πολλά χρόνια αυτή τη συναυλία θα ακουστεί κλισέ; Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ εδώ και αρκετό καιρό να δω την Nina Hagen live αλλά όλο κάτι συνέβαινε και την έχανα. Μόλις έμαθα ότι παίζει στο DNA Lounge στο Σαν Φρανσίσκο δεν μπορούσα να μην την τιμήσω (και να τσεκάρω ταυτόχρονα και ένα τα λαιβάδικα της πόλης). Ως γνήσια Ελληνάρα έφτασα αργούτσικα αφού είχα φαει κανά μισάωρο ψάχνοντας να βρω πάρκινγκ χωρίς να πρέπει να πληρώσω μια περιουσία (κάτι το αδιανόητο σε αυτή την πόλη), αλλά τουλάχιστον κατάφερα να περάσω την δύσκολη πόρτα παρέα με την αγαπημένη μου μηχανή.
Το κοινό μέσα ήταν ότι πιο ανάμεικτο έχω δει ποτέ. Ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω μπορείς εύκολα να καταλάβεις γιατί στο Σαν Φρανσίσκο γεννήθηκε το κίνημα των χίπις και της αμφισβήτησης των 60s. Εκτός από την απέραντη αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει το μέρος, όλοι είναι λίγο ‘κούκου’ με κάτι ‘εναλλακτικό’: γιόγκι, old school χίπις με μπαντάνες, χαϊμαλιά, Χάρε Κρίσνα, ινδο-βουδιστικά ντυσίματα, γκέι ζευγάρια, υπερμεγέθεις κοπέλες με θεόστενους κορσέδες, όλα μαζί σε ένα άκρως σουρεαλιστικό αλλά -περιέργως- απόλυτα ταιριαστό σύνολο.
Ομολογώ πως δεν είχα στο νου μου να δω το support για αυτό και δεν με πείραξε που άργησα, αλλά -ευτυχώς για εμένα- η συναυλία άργησε να αρχίσει (όπως με ενημέρωσε ο ηχολήπτης, η Nina δεν ήθελε να βγει στη σκηνή πριν τις 11:30) και έτσι πρόλαβα όλο το performance της Jill Tracy. Μια εκπληκτικά θεατρική performer, απόλυτα μαγευτική επί σκηνής, με όπλο μια υπέροχη φωνή και ένα πιάνο. Η Marlene Dietrich συναντάει το gothic καμπαρέ (όσο κουλό κι αν σας ακούγεται). Σαν δουλειά μου θύμισε πολύ το ‘Dream Home Heartache’ των Rozz Williams και Gitane Demone. Αν διαλέξετε να ακούσετε ή να ‘κατεβάσετε’ ένα κομμάτι της, προτιμήστε το ‘Haunted by the thought of you’. 
Στο κενό μεταξύ Jill και Nina οι djs έπαιζαν κάτι αδιανόητες μείξεις Missy Elliot με Joy Division τις οποίες ομολογώ ότι προτιμώ να ξεχάσω.
Και κατά τις 11:30 περίπου βγήκε η Nina Hagen στη σκηνή. Κατακλυσμός! Παρά την ηλικία της (50 ακριβώς παρακαλώ!) η Nina βάζει κάτω τις Britney και Christina μαζί. Με υπερμεγέθεις γόβες-στιλέτο και ένα στενό λεοπάρ-διχτυωτό παντελόνι, η Γερμανίδα ιέρεια του πανκ όρμησε στη σκηνή όπως το λιοντάρι στο θήραμά του (εμάς δηλαδή). Αφού μας ανακοίνωσε πόσο πολύ αγαπάει το Σαν Φρανσίσκο και τους ανθρώπους του, μας είπε καμιά εκατοστή φορές ‘Χρόνια Πολλά’ και πόσο τυχερή είναι που παίζει σε αυτό το μέρος αυτή την μοναδική ημέρα (μιας που είναι η πρώτη μέρα του χρόνου και για το Θιβετιανό και για το Κινέζικο ημερολόγιο) μας αράδιασε και αρκετά Χάρε Κρίσνα για έναν ολόκληρο χρόνο (ζωή να’ χουμε). 
Μέσα από μυριάδες γκριμάτσες και φωνητικές εναλλαγές, η Nina συνδύασε Nirvana με Hendrix στο ίδιο κομμάτι, αυτοανακυρήχθηκε ο θηλυκός Έλβις (ο βασιλιάς μπορεί και να έτριζε εκείνη την στιγμή στον τάφο του), μας έκανε μια μίνι-διάλεξη για το σεβασμό στη μητέρα-φύση και μας έδειξε πόσο γλυκιά και ταυτόχρονα άγρια μπορεί να είναι επί σκηνής. Προς μεγάλη απογοήτευση εκείνων που περίμεναν να ακούσουν τα πιο παλιά πανκ κομμάτια (καλύτερα να είχαν μείνει σπίτι τους) η Nina αυτό τον καιρό εμμένει στα τελευταία της άλμπουμ ’Sweet Lord Concept Album’ και ‘Om Namah Shivay’. Μέσα στο -δίωρο παρακαλώ- set ακούστηκαν επίσης τα ‘Pollution Pirates’, ’Fever’, ‘I’m going to live the life’, ‘Shiva’ και ’New York New York’. Κορυφαία στιγμή η κιθαριστική version του ‘Horse with No Name’ των America και η δική της μοναδική εκδοχή του Αve Maria.
Κάποια στιγμή νομίζω ότι άκουσα (ή παράκουσα) κάτι για ένα reality show που ετοιμάζει στην Αμερική (αυτό μας έλειπε), αλλά βέβαια στη χώρα που ο Bob Dylan διαφημίζει εσώρουχα, ο B.B King τεστ για τον διαβήτη και η Janet Jackson αντιμετωπίζει τα δικαστήρια γιατί κατά την διάρκεια performance της στο Super Bowl ο Justin Timberlake της αφαίρεσε το -μισό- σουτιέν, όλα μπορείς να τα περιμένεις.
Λες;
Σε ευχαριστούμε Nina και Χρόνια Πολλά!
