Οι Έλληνες Ground Control ήταν επιβλητικοί. Συνηθήσαμε να κοιτάμε τις λεπτομέρειες, εφόσον η μουσική μας αρέσει. Πολύ καλή σκηνική παρουσία, επιτηδευμένη ενδυματολογία. Πληθώρα φωνητικών επιλογών με παραμορφώσεις, κραυγές, ψιθυρίσματα από όλη τη μπάντα. Παρουσίασαν ένα σαραντάλεπτο δεμένο και πολύ δυνατό πρόγραμμα αποτελούμενο από δικά τους ξενόγλωσσα τραγούδια. Και μια διασκευή, ονόματι Shoot-Speed-Kill-Light. Χωρίς περαιτέρω συστάσεις και λίγο απογυμνωμένα, αλλά αυτό είναι το νόημα της διασκευής. Οι Primal Scream ούτως ή άλλως δεν αντιγράφονται. Nu metal, post punk, λούπες, συνδυασμένα αρκετά ικανοποιητικά. Ίσως έπρεπε να τους ρωτήσω πρώτα σχετικά με το ποιο είδος (ή είδη) ακριβώς εκπροσωπούν αλλά αυτό συνέλαβα και αυτό αναφέρω. Ο μικρός χώρος του Ξυλουργείου του Μύλου προσφέρεται για επικοινωνία αλλά δεν πρόλαβα να μιλήσω μαζί τους γιατί γρήγορα «ξέσπασε» το φαινόμενο των Unisex.
Σουηδοί είναι, αυτό το ξέραμε, πόσο νέοι είναι -και φαίνονται- όμως το αγνοούσαμε. Και ιδού η μεγάλη έκπληξη. Δεν ήταν η ηλικία από μόνη της. Ήταν η παρουσία, το ντύσιμο, η κινησιολογία και η μουσική που εξέθετε περισσότερο το πολύ μα πάρα πολύ νεαρό της ηλικίας. Υπάρχει ακόμα glam rock τριάντα χρόνια παλιό, λειτουργώντας σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στο καθαρά μουσικό. Κονκάρδες πάνω στο σακάκι, μακριά μαλλιά επιμελημένα σχεδόν περμανάντ, συνεχόμενες προσποιήσεις και πόζες με την κιθάρα, ημίγυμνος drummer. Όλα χωρίς ίχνος αυτοσυγκράτησης. Ακόμα και σε λεκτικό επίπεδο επιστρέψαμε στην εποχή των λουλουδιών. «Σας αγαπάμε» ξανά και ξανά, εσάς και την πόλη σας και τη βραδιά και τα τραγούδια μας και όλο το σύμπαν. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν κακό γιατί υπήρχαν έντονες δόσεις αυθεντικότητας και ειλικρίνιας που έγιναν πιστευτές. Και ενθουσίαζαν όλο και περισσότερο και το δίπολο συγκρότημα – κοινό λειτούργησε τέλεια. Οι Unisex εκαναν πάρτι για όλους και κυρίως για τους εαυτούς τους. Και μετά από μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά αποχώρησαν. Αλλά όπως συνηθίζεται στο Ξυλουργείο, η ίδια η μπάντα επιστρέφει για να μαζέψει τα υπάρχοντά της μετά το τέλος. Τότε οι Unisex δέχτηκαν εκδηλώσεις λατρείας. Αυτόγραφα για κορίτσια και λόγια από αγόρια: «το βράδι που μας προσφέρατε ήταν αξέχαστο». Άκουσον άκουσον...
Ίσως δεν είναι σπουδαίοι για τα δεδομένα της σύγχρονης μουσικής -που έχει γίνει τόσο περίπλοκη-, εφόσον κάνουν τόσο έντονα βήματα πίσω. Αλλά το σύνολο ήταν τόσο παράξενο που γινόταν τελικά γοητευτικό. Και είναι τόσο νέοι. Οπότε εδώ έρχεται η αντίφαση και η μιζέρια και η φράση: γιατί όχι κι εμείς ως Έλληνες; Ας τα βρούμε μεταξύ μας.
Το Ξυλουργείο μετά τους Unisex λειτούργησε ως bar με το dj set του Danny Griffiths. Δεν περιμένεις ούτε πολλά ούτε λίγα από έναν μουσικό που δεν ασχολείται μόνο με την παραγωγή και τη μίξη αλλά παίζει αυτά που του αρέσουν χωρίς να τα συνδέει και χωρίς να ενδιαφέρεται να κρατήσει τον κόσμο σε συνεχή παροξυσμό ή άκρα αντίθετα σε καταστολή. Όπότε κανένα σχόλιο, με ειλικρίνια και συμπάθεια γι’ αυτόν και τους Archive.
Παράξενη βραδιά η βραδιά του Σαββάτου...
