All our hate is a product of a world we created (“Descend The Shades Of Night”). Μπορεί ο Robb Flynn να είναι σε γενικές γραμμές ένας λαϊκιστής-στιχουργός ωστόσο, στο συγκεκριμένο απόσπασμα, αποτυπώνει την ουσία του metal. Το μίσος και η οργή δεν είναι ξεκομμένα από την κοινωνία που μας περιβάλλει. Απλώς κάποιοι παρανοούν τα νοήματα και τότε αρχίζει το δράμα. Αφιερώνοντας τούτο το κομμάτι στον εκλιπόντα Dimebag Darrell, που δολοφονήθηκε βάναυσα από έναν παράφρονα Αμερικάνο εικοσιπεντάρη, οι Machine Head όχι μόνο απότισαν φόρο τιμής στο φίλο που χάθηκε αλλά και έδειξαν ποιός είναι ο μόνος τρόπος να ξορκιστεί το κακό. Με ένα αληθινά κολασμένο live, που όμοιό του λίγοι έχουν ξαναδεί στην Αθήνα.
Αυτή δεν ήταν μόνο όμως μια καλή συναυλία, ήταν και ένα σπουδαίο event, καθώς η συγκεκριμένη περιοδεία έφερε μαζί τρία σχήματα που εκφράζουν τις βασικές τάσεις του σύγχρονου σκληρού ήχου. Οι Γερμανοί Caliban που ξεκίνησαν τις εργασίες του κιθαριστικού συνεδρίου σαφέστατα αδικήθηκαν από την ώρα έναρξης (παρεμπιπτόντως πότε οι Έλληνες διοργανωτές θα μάθουν ότι στο εισιτήριο μιας συναυλίας πρέπει να αναγράφεται η ώρα που ανοίγουν οι πόρτες κι όχι απλά ένα αυθαίρετο νούμερο όπως έγινε πάλι;). Παρ’όλα αυτά φάνηκε ότι υπήρχε λαός που ήθελε να τους δει, πιθανότητα μετά και την καλοκαιρινή τους εμφάνιση σε hardcore φεστιβάλ στο Αν. Θιασώτες του σημερινού metalcore ρεύματος που συνδυάζει τη hardcore επιθετικότητα με μεταλλικούς μελωδικούς προσανατολισμούς, ξεκίνησαν με το “The Beloved And The Hated” από τον τελευταίο τους δίσκο που τους έφερε σε επαφή με το ευρύτερο κοινό και ώσπου να τελειώσουν, είχαν καταφέρει να προκαλέσουν τις πρώτες ρωγμές στο πάτωμα. Χωρίς να είναι ένα σπουδαίο σχήμα, εξάντλησαν τις δυνατότητές τους (και με τη βοήθεια ενός άριστου ήχου που παρέμεινε έτσι σε όλη τη συναυλία) και παρέσυραν το κοινό προτρέποντας το να φτιάξει το επονομαζόμενο wall of death όπου οι μεν την πέφτουν στους δε μπροστά στο mosh pit. Nice…
Οι Αμερικανοί God Forbid από την άλλη, ήταν το πιο metal σχήμα από τα τρία, με τα αδέλφια Coyle στις κιθάρες να ενθουσιάζονται με τις προοπτικές των Maiden-ικών φανφαρο-solo, με τα οποία ασχολήθηκαν καθ΄όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Με υλικό κατά βάση από το φετεινό album τους “Gone Forever” (τα κομμάτια του οποίου ακούστηκαν πολύ καλύτερα από ό,τι στο δίσκο) και με τον ογκώδη μαύρο τραγουδιστή Byron Davis να μας υπενθυμίζει ότι στη μπάντα του δεν ανήκουν ψηφοφόροι του George W.Bush, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν και έδειξαν ότι με μαύρο ντράμερ (Corey Pierce) ακόμα και μια metal μπάντα δεν μπορεί να κάνει λάθος. Το κοινό εν τω μεταξύ ήταν ήδη σε παράκρουση, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά ότι ο παλμός των metal συναυλιών είναι ασυγκράτητος και βιώνει κανείς το buzz είτε χτυπιέται είτε απλά παρακολουθεί καταναλώνοντας άφθονη μπύρα (must).
Όταν πλέον οι Machine Head έκαναν την εμφάνισή τους με το “Imperium”, η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο. Όπως κάθε φιλότιμη αμερικάνικη μπάντα που δεν έχει ξανάρθει στη χώρα μας, προσέφεραν ό,τι έπρεπε: ένα σφιχτοδεμένο σετ με αποσπάσματα από όλους τους δίσκους (“Davidian”, “Old”, “Ten Ton Hammer”, “The Burning Red”, “Bulldozer”, “Days Turn Blue To Gray” και άλλα), εκτελεστική δεινότητα και αυθεντική ενέργεια. Μέσα στα δέκα χρόνια που κυκλοφορούν δίσκους, έχουν τελειοποιήσει το ηχητικό τους στίγμα που αν και metal μέχρι το κόκαλο, είναι προσιτό στους πάντες λόγω της ρυθμικής ορμής του και της άριστης δοσολογίας μελωδικών ρεφρέν και σφαγιαστικών κουπλέ. Αν λοιπόν «το έχεις» (και οι Machine Head το έχουν στο 100%) και σε βοηθάει κι ο ήχος, τότε απλά ξέρεις ότι προετοιμάζεσαι για την απόλυτη συναυλία. Εκεί που τα πράγματα απογειώθηκαν για τα καλά ήταν στο encore, όπου άρχισε να αναφέρεται το όνομα του Dimebag και ξεκίνησε ένα metal karaoke με Metallica (“Creeping Death”), Pantera (“Walk”) και Iron Maiden (“The Trooper”) που αποτέλεσε την απόλυτη ονείρωξη των φαν. Ακόμα κι αν θεωρηθούν δημαγωγοί, οι Machine Head σεβάστηκαν το κοινό τους με τον παλιομοδίτικο τρόπο και όταν πια τέλειωσαν ουρλιάζοντας “fuck it all” στο “Block”, καταλάβαινες ότι οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες που ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν (και για όποιον δεν κατάλαβε, αυτό δεν είναι μομφή αλλά κοπλιμέντο).
Το μόνο πρόβλημα πλέον, τώρα που πέρασε κι αυτή η μπόρα, είναι ότι θα αργήσουμε να ξαναδούμε τέτοιο live σύντομα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να διηγηθούν τις εμπειρίες τους από τη βαλκανική φιλοξενία (είχαν προηγηθεί dates και σε Κροατία, Σερβία, Βουλγαρία και ΠΓΔΜ) και σε άλλα γκρουπ-κολλητούς και να αρχίσουν μας επιτίθενται κατά κύματα.
