Ήρωες! Όλοι όσοι αποφάσισαν να κατέβουν τις σκάλες του Αν και να παρακολουθήσουν το live αυτό αλλά πολύ περισσότερο όσοι επέζησαν μέχρι το τέλος. Διότι οι ήχοι της Αποκάλυψης του underground super group των Sunn O))) και η ένταση με την οποία έφταναν όχι μόνο στα αυτιά αλλά και σε ολόκληρο το σώμα ήταν ένα τεστ αντοχής για όλους τους φαν του ακραίου ήχου. Δεν είναι τυχαίο ότι στο τέλος της συναυλίας (;;) ο κόσμος είχε μειωθεί σχεδόν κατά το ήμισυ με παρέες να εγκαταλείπουν εξουθενωμένες, βαριεστημένες ή συχνότερα σοβαρά ενοχλημένες από το απειλητικό ηχητικό τείχος που είχε ορθωθεί στη σκηνή και κάλυπτε το χώρο.
Παρ’όλα αυτά το live ξεκίνησε πολύ πιο στρωτά αν και ένα τέτοιο σχόλιο υπό άλλες συνθήκες θα στοιχειωθετούσε προσβολή για τους Έλληνες Sun Of Nothing, οι οποίοι αποτελούν μια ιδιαίτερα σοβαρή παρουσία στο χώρο του ακραίου ήχου τα τελευταία χρόνια. Παίζοντας κυρίως καινούριες συνθέσεις αλλά και τρια κομμάτια από το δίσκο τους “…And Voices, Words, Faces Complete The Dream” ενθουσίασαν το κοινό με το σάπιο μείγμα τους από sludge, doom, death και grindcore, επιλέγοντας ένα κατά βάση αργόσυρτο ρεπερτόριο, ίσως για να μην ξεφύγουν από το κλίμα της βραδιάς. Οι εφιαλτικές στριγγλιές του μικροκαμωμένου Ηλία Αποστολάκη (που σε ένα κομμάτι συνεργάστηκε φωνητικά με τον Πάνο Αγόρο των Straight Hate, η τσιρίδα του οποίου ήταν ακόμα πιο διαπεραστική) αποτελούν για αυτούς ένα έξτρα όργανο, πλάι στις ζοφερές μεταλλαγμένες doom κιθάρες, το μπάσο που καθοδηγούσε υποχθόνια και τα ευφάνταστα ντραμς. Εκτελεστικά άψογοι και γενικώς cool τύποι, δεν πρέπει να άφησαν κανένα παραπονεμένο, αν και αγνόησαν το κοινό που ζητούσε επίμονα το γνωστότερο τους κομμάτι “Impact” (γεγονός).
Έτσι φθάσαμε στους Sunn O))), το σχήμα που βασίζεται στους δυο κιθαρίστες, τον Greg Anderson (γνωστός από τη θητεία του στους Goatsnake) και τον Stephen O’Malley (που απασχολείται και στους παρόμοιας αισθητικής Khanate μεταξύ άλλων). Μετά από ένα εικοσάλεπτο soundcheck που είχε ήδη επιβαρύνει την ακοή, βγήκαν στη σκηνή ντυμένοι με χρυσοποίκιλτες ρόμπες με κουκούλες, σαν μύστες ενός τελετουργικού αφιερωμένου σε μια εναλλακτική δευτέρα παρουσία του Σκότους, που (κυριολεκτικά) προσκυνούσαν τα 9 ηχεία και τους 7 ή 8 ενισχυτές και προενισχυτές που είχαν προσαρμόσει στην απόλυτη ένταση.
Φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε περί μουσικού ενδιαφέροντος εδώ, καθότι οι νότες που ακούστηκαν καθ’όλη τη διάρκεια ήταν μετρημένες στα δάκτυλα. Μόνο ένα ωστικό κύμα από white noise, μικροφωνισμούς και κιθαριστική μπίχλα που εξέπεμπε στις πολύ χαμηλές συχνότητες. Επί της ουσίας ανυπόφοροι αλλά εντελώς αποτελεσματικοί ως καλλιτέχνες από την άποψη ότι ήταν αδύνατο να ξεφύγεις από το θανατερό κλίμα που δημιουργούσαν. 
Αν και χωρίς τη βοήθεια του Julian Cope (που δεν μπόρεσε να έρθει λόγω του θανάτου του πατέρα του) και του Ούγγρου Attila Csihar των Mayhem που θα προσέδιδαν μια διαφορετική διάσταση στο live, οι Sunn O))) δε χρειάστηκαν παρά μόνο να παίξουν τα ηχητικά απόβλητα του “Hell-O)))-Ween” από το πέμπτο και τελευταίο άλμπουμ τους “White 2” (ίσως παίξαν και άλλα “κομμάτια”, δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά) για να κάνουν πολλούς να τραπούν σε φυγή. Με το απότομο κλείσιμο των ενισχυτών στο τέλος, ένα κύμα ανακούφισης πλημμύρισε το Αν και ήταν δύσκολο εκφράσει κανείς άποψη σχετικά με το τι βίωσε (αν και εύκολα μπορεί κανείς να τους απορρίψει ως ανύπαρκτους, βαρετούς εφετζήδες). Εμπειρία από τις λίγες λοιπόν, ωστόσο το ερώτημα που πλανάται είναι πώς αντέχουν να παίζουν αυτό το είδος μουσικής (ή τέλος πάντων, να εκφράζονται καλλιτεχνικά με αυτό τον τρόπο) καθημερινά. Άρρωστοι άνθρωποι...
