Εκ των πραγμάτων, ένα συγκρότημα που βασίζει όλη του την καρίερα σε υλικό τρίτων, έχει ένα απελευθερωτικό αβαντάζ έναντι όλων των άλλων. Πρώτον δεν ντρέπεται για τη μουσική του, δεύτερον, έχει την ελευθερία να εγκαθιδρύσει το γούστο του και τρίτον παίζει τα τραγούδια που πραγματικά γουστάρει. Παράλληλα όμως έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα. Κανείς δεν μπορεί να τους πάρει σοβαρά. Όχι στο εκτελεστικό μέρος, αλλά στο δημιουργικό και καλλιτεχνικό αντίστοιχο. Όσο γρήγορα δηλαδή παγιδεύεται κάποιος στο γοητευτικό και νοσταλγικό τους σύμπαν, άλλο τόσο γρήγορα το ξεχνά. Η συναυλία που έγινε την Παρασκευή στο Gagarin 205 παρουσίαζε ένα τέτοιο ακριβώς φαινόμενο.
Σε δύο εβδομάδες με δυσκολία θα θυμόμαστε αυτή τη συναυλία. Με μέτριο ήχο και υποτονική ατμόσφαιρα, τα πέντε άτομα της μπάντας για μίαμιση ώρα παρουσίασαν live τα αγαπημένα τους τραγούδια με εμφανή κόπωση και αδημονία να πάνε σπίτι τους. Μας το έθεσαν και ως επιχείρημα ότι ήταν η τελευταία τους συναυλία από το tour τους πριν επιστρέψουν στην Αμερική αλλά αυτό δεν μας λέει τίποτα. Δεκαετίες τώρα ξέρουμε ότι η Αθήνα και κυρίως η Θεσσαλονίκη είναι οι τελευταίοι σταθμοί στις περιοδείες των συγκροτημάτων. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να υποστούμε και τη βαριεστημάρα.
Ελάχιστοι φαντάζομαι θα βρήκαν τη συναυλία εξαιρετική. Οι περισσότεροι φύγαμε με ένα ανικανοποιήτο αίσθημα ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που βρήκαν το live κακό. Υπάρχει βέβαια και η υποψία ότι αυτό που τονίσαμε στην πρώτη παράγραφο (η έλλειψη του προσωπικού δηλαδή μουσικού στίγματος) να έχει κουράσει την μπάντα και σε συνδυασμό με τη μαρτυρία μίας φίλης μας που τους είχε δει αλλές δύο φορές στο εξωτερικό, ότι δηλαδή τα όρια των Cobras είναι δεδομένα και είναι αυτά που εμφανίστηκαν στο Gagarin, τότε αντιλαμβανόμαστε το μοιραίο του πράγματος. Καλοί, ωραίοι, εντυπωσιακή η παρουσία της Rachel, αλλά ως εκεί. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Και είναι κρίμα να βλέπεις ένα support σαν τους Stereo Shortcuts να χτυπιούνται σαν χταπόδια στη σκηνή και το main act να «κοιτά το ρολόι» για να τελειώνει.
Ποιός ξέρει; Ίσως μετά τους Franz Ferdinand και το συγκεκριμένο live που έπαιξαν, o πύχης να έχει ανέβει σε θεόρατα ύψη.
