Το γεγονός ότι βλέπουμε τον Adrian Hates στην Αθήνα πιο συχνά κι από τη γιαγιά μας (που λέει και μια φίλη) μάλλον έπαιξε το ρόλο του στην περιορισμένη προσέλευση του κοινού το Σάββατο βράδυ στο Gagarin, παρά το ότι η προπώληση είχε κυμανθεί σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Το ολοκαίνουργιο album των Diary Of Dreams, Nigredo πιθανόν να ήταν άλλη μια αιτία για την οποία θα περιμέναμε περισσότερο κόσμο όμως φαίνεται πως η τρίτη επίσκεψη του Hates μέσα σ’ ενάμισι χρόνο στα μέρη μας, δεν συγκίνησε τόσους πολλούς όσο οι δυο προηγούμενες.
Πάμε όμως από τη αρχή. Τη βραδιά άνοιξαν οι Έλληνες Forkys στην πρώτη τους εμφάνιση ενώπιον ενός ευρύτερου αριθμητικά κοινού, παρουσιάζοντας για μισή περίπου ώρα τους industrial ήχους τους και μια σειρά από projections στην οθόνη του club. Η σκηνική τους παρουσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνευρη (πράγμα λογικό στη δεδομένη χρονική στιγμή), τα προηχογραφημένα είχαν τον κύριο (και μάλλον μοναδικό) λόγο ενώ τα φωνητικά της συμπαθέστατης Dominique έρχονταν σε δεύτερο πλάνο. Η μουσική κατεύθυνση που ακολουθούν δεν μπορώ να πω ότι με συγκινεί όμως τα καλά νέα για την μπάντα έρχονται σύντομα μιας και αναμένεται η κυκλοφορία του παρθενικού τους δίσκου σε λίγο καιρό.
Το πρόγραμμα ανέλαβαν να συνεχίσουν οι Γερμανοί In Strict Confidence, παλιές καραβάνες στο χώρο του ηλεκτρονικού industrial, φέροντας επί σκηνής πενταμελές σχήμα (με κιθάρα, drums και πλήκτρα), αν υπολογίσουμε και την Nadine Stelzer η οποία εμφανιζόταν περιοδικά για να συνεισφέρει στα γυναικεία φωνητικά. Μάλιστα είχε γραμμένο, στην δεξιά παλάμη της, σκονάκι με το ‘ευχαριστώ’ στα ελληνικά!
Οι φιλότιμες προσπάθειες του Dennis Ostermann δεν κατάφεραν να ξυπνήσουν ένα κοινό πιο κρύο κι απ’ το θάνατο το Σάββατο βράδυ. Υποθέτω πως χειρότερη αντιμετώπιση δεν πρέπει να έχει δει στη ζωή του: τα ‘are you with me?’, ‘are you alive?’ είναι ενδεικτικά της νέκρας που επικρατούσε μέσα στο Gagarin. 
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, η σκηνή του encore με τη μπάντα να έχει φύγει backstage, τον κόσμο να αδιαφορεί πλήρως και να συζητάει, τον Ostermann να έχει πάρει το μικρόφωνο μαζί του και να λέει κάπου από το υπερπέραν ‘we can’t hear you’ και τελικά να επανεμφανίζονται χωρίς ουσιαστική προτροπή του κοινού, φάνταζε δυστυχώς γελοία. Κάποτε αυτό το παραμύθι με τα encore πρέπει να σταματήσει, ειδικά με τις support μπάντες. Θέλεις κύριε να παίξεις μια ωρίτσα; Βγες και παίξε σερί όλο σου το πρόγραμμα να τελειώνουμε. Γιατί δηλαδή να το παρουσιάσεις ότι το κοινό σου τρελαίνεται και σε ξαναφωνάζει πίσω; Αφού τόσο έχεις προγραμματίσει να παίξεις γιατί μας κοροϊδεύεις και πρέπει να μπούμε στο τριπάκι σώνει και καλά να σε χειροκροτήσουμε για να ξαναβγείς; Θα βγεις και το ξέρουμε. Είναι πια σαφές ότι ο όρος encore έχει χάσει την πραγματική έννοια και την αξία του. Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτή είναι μια σκέψη την οποία κάνω χρόνια και απλά οι In Strict Confidence αποτέλεσαν μόνο την αφορμή για το παραπάνω σχόλιο. Τα παιδιά προσπάθησαν, πέρασαν χωρίς να ακουμπήσουν κι αυτό είναι όλο. 
Μέσα σ’ όλα, η τύχη φαίνεται να μου παίζει παράξενα παιχνίδια αυτό το Σαββατοκύριακο: την Παρασκευή μια ψυχασθενής (;) με κατηγόρησε για πορτοφολά (!) σε γνωστό dark club και το Σάββατο πρέπει να έπεσα δίπλα στους δυο μοναδικούς εν Ελλάδι fans των In Strict Confidence. Να ‘ναι καλά τα παλικάρια, είχαν και δυνατές φωνές. Έπεται και η Κυριακή...
Και πάμε στους Diary Of Dreams. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμέναμε, δηλαδή επαγγελματισμός πάνω στη σκηνή, εμπειρία που βγαίνει αβίαστα στη σκηνική τους παρουσία, πολύ καλή απόδοση των τραγουδιών που είχαν επιλέξει να παρουσιάσουν και που προέρχονταν κυρίως από τις δυο τελευταίες τους δισκογραφικές δουλειές και ιδιαιτέρως από το ολόφρεσκο Nigredo.
Κανενός είδους σταριλίκι από τον συμπαθέστατο Adrian Hates και πολύ θετικό το γεγονός των πολλών ζωντανών τμημάτων από τα κομμάτια τους, με τον drummer – όρθιο- σε κέφια, καθώς και τον mohican κιθαρίστα να κάνει τα δικά του. Ο κόσμος έδειξε λίγο να ζωντανεύει αλλά μην φανταστείτε και τρομερά πράγματα. 
Το πιο αστείο όμως συνέβη προς το τέλος και μετά το Butterfly Dance όταν η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί. Λέει λοιπόν ο Hates, πριν ξεκινήσει το κομμάτι, ‘this is our last song’, τελειώνει το τραγουδάκι, βγάζει την κιθάρα ο μοϊκανός, φεύγει χαιρετώντας ο Adrian, ακολουθεί ο drummer και ξαφνικά ακούγονται οι πρώτες νότες του Panik! Ούτε παραγγελία να ήταν το κομμάτι, κάνουν μεταβολή πανικόβλητοι όλοι και ξαναπαίρνουν τις θέσεις τους. Όλες οι υποψίες έπεσαν πάνω στον κημπορντίστα που μάλλον κοιμόνταν όρθιος και πάτησε το κουμπάκι σαν να μην έτρεχε τίποτα. ‘Εντάξει, θα πούμε άλλο ένα’ είπε ο Hates και το ψιλοέσωσε.
