Photos: Γιάννης Χοστελίδης
Είναι λάθος και άδικο να χρειάζεται να γραφούν λόγια μετά από ένα τέτοιο γεγονός, ειδικά αν πρόκειται για τις αμέσως επόμενες στιγμές. Αλοίμονο αν αναλαμβάνουμε τον παρασιτικό ρόλο του «δημοσιογράφου» και δεν εμμένουμε σε αυτόν του θεατή - ακροατή που λατρεύει τον καλλιτέχνη, τον θεατή που έμεινε άφωνος και προτιμάει να μείνει με τις αναμνήσεις και με ανταλλαγές απόψεων με λίγους καλούς φίλους.
Ο Nick Cave έδωσε ισχυρά κίνητρα σε όσους συμβιβάζονται (συμβιβαζόμαστε) με την αναγκαία καθημερινότητα. Θέλει τεράστιες προσπάθειες και θυσίες για να κάνεις αυτό που αγαπάς και να ζεις από αυτό. Αυτό που μας συγκλόνισε χθες βράδι, δεν είναι τίποτα άλλο από δουλειά για αυτόν, πλέον, στα 47 του χρόνια. Μακάρι να γνώριζε όμως ότι η δική του καθημερινότητα επηρέασε τόσο πολύ συνειδήσεις και αναμνήσεις.
Η αλήθεια είναι πως τον είχαμε λησμονήσει τα τελευταία χρόνια και όχι αδικαιολόγητα. Οι τρεις δίσκοι μετά το Murder Ballads και οι καινούργιες ανησυχίες του, πέρα και έξω από την παράνοια, το πάθος και την οργή έδειχναν ότι δυστυχώς αυτό που θέλαμε από αυτόν είχε φύγει για πάντα. Το πολύ καλό Abattoir Blues-Lyre Of Orpheus και η ανακοίνωση των συναυλιών δημιούργησε κάποιες προσδοκίες, έχοντας μάλιστα και τη θεώρηση πως ίσως αυτή είναι η τελευταία φορά που τον βλέπουμε ζωντανά.
Ως Θεσσαλονικείς είμαστε τυχεροί που η πόλη μας είναι συχνά ο τελευταίος σταθμός της ευρωπαϊκής περιοδείας των συγκροτημάτων -όσων λίγων έρχονται τα τελευταία χρόνια εδώ-, ή ακόμα και της καριέρας αυτών. Γίναμε πριν λίγα χρόνια μάρτυρες της τελευταίας συναυλίας των Jesus & Mary Chain και Add N To X και ομολογουμένως αισθανθήκαμε προνομιούχοι. Και χθες, η γνώση της τελευταίας συναυλίας, δημιούργησε ελπίδες.
Και ναι... χθες το βράδι για δυο ώρες το ένα σοκ αντικαθιστούσε το προηγούμενο. Και τα χαμόγελα ευτυχίας - αμηχανίας ήταν χιλιάδες μετά το τέλος. Και τα κίνητρα, οι αναμνήσεις, οι ενθυμήσεις... Είναι αλήθεια, ο Cave και οι Bad Seeds έχουν γράψει τα Red Right Hand, Deanna, The Weeping Song, God Is In The House, Do You Love Me, Stagger Lee, The Ship Song, The Mercy Seat και τα παρουσίασαν χθες με συγκλονιστικό τρόπο στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, έχοντας δώσει στο πρώτο μέρος πλήρες νόημα στα καινούργια τους Abattoir Blues, Let The Bells Ring, Supernaturally, Get Ready For Love, There She Goes My Beautiful World κ.τ.λ.
Λίγα μόνο ας ειπωθούν ακόμα... για τις κινήσεις, την ενεργητικότητα, την υπέροχη συνοχή και επικοινωνία της μπάντας, τη φωνή του Cave (…), το αυθεντικό ξέσπασμα αμηχανίας και γέλιου του ιδίου όταν κάποιος από το κοινό του αφαίρεσε την αυτοσυγκέντρωση στην απόλυτη σιγή του God Is In The House ζητώντας το Do You Love Me, τα καταπληκτικά πίσω φωνητικά, το ταλέντο, τα χαμόγελα και και και...
Σήμερα είναι η ονομαστική του εορτή. Χθες όλοι του ευχηθήκαμε χρόνια πολλά.
Ας είναι καλά αυτός και οι Bad Seeds.
Υ.Γ.: Θα ήθελα να γράψω και για τα support των Silver Ray και Sigmatropic, αλλά... Οι πρώτοι παρουσίασαν ένα όμορφο κιθαριστικό μισάωρο που στιγμές θύμιζε Mogwai, οι δεύτεροι όμως διακατέχονταν από ισχυρό σύνδρομο κατωτερότητας και αυταπαξιώθηκαν, δυστυχώς για την ελληνική «ροκ» σκηνή.
Υ.Γ.2: Και πάλι άφωνος...
