Ήταν κατά τις 9 παρά κάτι όταν η Deborah Davis ανέβηκε πάνω στη σκηνή μας χαιρέτησε και μας μίλησε για λίγο στα ελληνικά προτού ξεκινήσει την εμφάνισή της.
Κάποιοι σκέφτηκαν ότι ίσως να έχει παντρευτεί κάποιο τυχερό Έλληνα ο οποίος με το πατροπαράδοτο και αθάνατο καμάκι(!) να την μάγεψε. Όμως η αλήθεια είναι ότι η πριν από μερικά χρόνια είχε ένα συγκρότημα, τους Page One και είχε κάνει μόνιμες εμφανίσεις όπου και έγινε αρκετά γνωστή στο κοινό της Αθήνας.
Είναι Τεξανή, πολύ όμορφη και διαθέτει μια ωραία φωνή, στοιχεία που εμένα τουλάχιστον δεν αφήνουν καθόλου αδιάφορο.Κάτοικος Νέας Υόρκης τα τελευταία χρόνια και καλεσμένη του Half Note μέχρι τις 2 του Δεκέμβρη, η Deborah διαθέτει και μια χαρισματική σκηνική παρουσία.
Επενδύει όχι μόνο στην μαύρη φωνή της αλλά και στην άνεσή της πάνω στη σκηνή και στο γεγονός ότι ανοίγει διάλογο με το κοινό αν χρειαστεί δημιουργώντας έτσι μια σχεδόν θεατρική παράσταση που σε ενθουσιάζει.
Βιώνει τα τραγούδια που ερμηνεύει όπως μόνος ένας μαύρος καλλιτέχνης θα μπορούσε, κομμάτια blues, soul, jazz που μιλούν για τον έρωτα, τον πόνο και το πάθος, βουτηγμένα μέσα στην μακρόχρονη μαύρη μουσική παράδοση του αμερικάνικου Νότου. Άλλωστε αυτό που πετυχαίνει είναι να σε κάνει έστω και φευγαλέα να νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε ένα κλαμπάκι κάπου στην Νέα Ορλεάνη μια ανοιξιάτικη βραδιά του Μάη.
Πέρα από ικανότατη ερμηνεύτρια πληροφορήθηκα αποσβωλομένος ότι είναι ηθοποιός, χορεύτρια αλλά και αθλήτρια (!) αλλά και ότι επιμελείται η ίδια τους δίσκους της στην δικιά της δισκογραφική εταιρεία. Στις εμφανίσεις της την συνοδεύουν οι Essiet Essiet στο μπάσο, η Alvin Atkinson Jr στα ντραμς και ο Emmanuel Saridakis (ή επί το ελληνικότερο Μανολιός Σαριδάκης) στο πιάνο.
Να μας ξανάρθεις γλυκιά Deborah.
