Photos: Νίκος Παλαιολόγος
Την τελευταία φορά που είχα γράψει στο Avopolis ένα review συναυλίας των Porcupine Tree, είχαν πέσει δυο-τρεις από εσάς να με φάνε, γιατί είχα «τολμήσει» να γράψω ότι η συναυλία ήταν βαρετή κι άνευρη. Το ζήτημα τότε, όπως και τώρα, είναι ότι από έναν μουσικό του βεληνεκούς του Steven Wilson δεν καταδέχεσαι να ακούσεις χλιαρές αποδόσεις τραγουδιών. Ευτυχώς, το Σάββατο η κατάσταση ήταν βελτιωμένη αισθητά. Καταρχάς ο ήχος ήταν τόσο εκκωφαντικός, που σε κάποια ξεσπάσματα της μπάντας, σχεδόν «μάτωνε» τα αυτιά. Ο Steven, κλασικά με μαύρα γυαλιά και ξυπόλητος επί σκηνής, φάνηκε ελαφρά απογοητευμένος, τόσο από την προσέλευση του κόσμου (λες η συναυλιακή χρονιά για την Αθήνα να τελείωσε μόλις ο Alex είπε «Kalinihta Ellada!»;), όσο κι από τις απαιτήσεις του για ζωντανές αποδόσεις τραγουδιών των Porcupine Tree (να πω και του στραβού το δίκιο, κι εγώ για να ακούσω ένα Nine Cats κι ένα Radioactive Toy είχα αποφασίσει να πάω…). 
Τα τραγούδια από το ντεμπούτο άλμπουμ των Blackfield αποδόθηκαν σχεδόν τέλεια, αλλά δυστυχώς είναι τέτοιες οι μουσικές τους δομές, που επέτρεπαν στον περισσότερο κόσμο να συνομιλεί κατά την διάρκεια της συναυλίας, καθιστώντας τα περισσότερο ένα μουσικό «χαλί», παρά ως το κύριο συστατικό της βραδιάς. Επίσης παρατήρησα το εξής: οι πιο φανατικοί φίλοι της μπάντας, αυτοί που ήξεραν όλους τους στίχους απ’ έξω και χοροπηδούσαν με κάθε ξέσπασμα του συγκροτήματος, είχαν αποτραβηχτεί κοντά στα μπαρ και σχετικά πίσω. Λες ο Wilson να μην είχε πλύνει αυτή τη φορά τα πόδια του; 
Μετά κοπών και βάσανων, είπε το Waiting (το Signify μάλλον εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο Tree άλμπουμ στην χώρα μας…) και τελείωσε την συναυλία με ένα κάτι-σαν-ξεχασμένο-b-side, το όνομα του οποίου αγνοώ, καθότι περιμένω ποτέ θα βγάλουν μια κασετίνα με τα singles τους, για να τα αποκτήσω όλα μαζί. 
Ο Aviv Geffen, ο συνοδοιπόρος του με τους Blackfield, είναι σαφώς ένας άψογος τραγουδιστής – δεν είναι τυχαίο ότι στην χώρα του απολαμβάνει τιμές ανάλογες με αυτές που απολαμβάνει εδώ ο Μιχάλης Χατζηγιαννης, εξού και είχε κουβαληθεί από το Ισραήλ κοτζάμ τηλεοπτικό συνεργείο για να τον απαθανατίσει.
Το γεγονός και μόνο ότι πρόκειται για τον τελευταίο άνθρωπο που έσφιξε το χέρι του Γιτζάκ Ραμπιν, πριν την δολοφονία του τελευταίου στις 4 Νοεμβρίου του 1995, αποτελεί από μόνο του raison d’etre για να θεωρείται ο σημαντικότερος σύγχρονος τραγουδιστής της χώρας.
Μια, λόγω (συναυλιακού) καιρού, συνθηκών και διάθεσης του κόσμου, μέτρια συναυλία, ίσως γι’ αυτό και η πλειοψηφία του κοινού προτίμησε το χαλαρό πίτσι-πίτσι και τη σύσφιξη των διαπροσωπικών σχέσεων και αφιέρωσε εαυτούς ελάχιστα στα επί σκηνής τεκταινόμενα. 
Οι Fuzzy Nerds, που άνοιξαν την συναυλία ξεκίνησαν άνευρα, αλλά ειδικά το δεύτερο και το τρίτο τραγούδι τους, μπορεί και να ήταν τα highlight όλης της βραδιάς.
Στιβαρές δομές, ποπ μελωδίες και κιθαριστικά ξεσπάσματα, αντάξια της φήμης που τους ακολουθούσε.
Παιδιά, σας έχω χάσει τα τελευταία χρόνια. Που βρίσκεστε; (το PR που σας έλεγα…).
