Έχοντας παρακολουθήσει τα πρώτα βήματα και την εξέλιξη των Astyplaz, ήταν ιδιαίτερη η χαρά για τις προσεγμένες τους επιλογές, αλλά και την κυκλοφορία ενός πραγματικά καλοδουλεμένου album. Με τόσο καλές “συστάσεις” λοιπόν, δεν ήταν απλή περιέργεια, αλλά χαρά να βρεθούμε στην πρώτη ολοκληρωτικά “δική” τους βραδιά, όπου οι οικοδεσπότες είχαν αρκετό υλικό πλέον για να κρατήσουν το ενδιαφέρον, θεωρώντας εκ των προτέρων δεδομένο, ότι δε θα απουσίαζε κανένα κομμάτι του δίσκου.
Η βραδιά ξεκίνησε αρκετά καθυστερημένα, αναμένοντας το An να αποκτήσει μια σχετική θαλπωρή, πράγμα ούτως ή άλλως δύσκολο σε ένα χειμωνιάτικο βραδινό της Πέμπτης. Οι τριάδα των Astralon που έκαναν την εμφάνιση τους λίγο μετά τις έντεκα, ζέστανε με σταθερά βήματα το πρόγραμμα, με ικανοποιητικά beat και δείγματα γραφής παρεμφερή των Depeche, εκ των οποίων και η συμπαθητική διασκευή του Enjoy the Silence που ακούσαμε στο τέλος του προγράμματος τους. Αφήνοντας στην άκρη τα γυναικεία φωνητικά του τρίτου -αν δεν απατώμαι- κομματιού, χωρίς την αντίστοιχη ύπαρξη κάποιας θηλυκής παρουσίας επί της σκηνής, ξένισαν αρκετά τα φωνητικά στο τέλος του Enjoy the Silence, όταν πλέον ο τραγουδιστής είχε φύγει πια από την σκηνή. Αναφέρουμε το γεγονός, γιατί καλό θα ήταν σε κάποια πράγματα να δίνεται η απαραίτητη προσοχή, ώστε να μην εξανεμίζεται το κύρος μιας δουλειάς, γεμίζοντας το μυαλό με ερωτηματικά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην ηλεκτρονική μουσική κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό, ένα καλό live κρίνεται κυρίως από το hype που θα μεταδώσει το group ή ο καλλιτέχνης στο κοινό, παρόλα αυτά κάποιες λεπτομέρειες είναι ικανές να αλλάξουν (προς το καλύτερο ή το χειρότερο) την εκτίμηση του κοινού.
Η φωνή της Dion έσκασε σαν φούσκα όλες αυτές τις σκέψεις, μην αφήνοντας ούτε στιγμή περιθώρια αμφισβήτησης για την μοναδικότητα της, αλλά και τις πραγματικά απεριόριστες δυνατότητες της. Κανέναν εξάλλου δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο η ξεχωριστή παρουσία της, που δε σταμάτησε ούτε στιγμή να κινείται, παραδομένη και η ίδια στον ρυθμό των συνθέσεων τους. Δεν έλειψε φυσικά κανένα κομμάτι του “Name your slippers”. Πως θα μπορούσε άλλωστε, ενώ επιπλέον όλα έμοιαζαν ελαφρά ρετουσαρισμένα με μια πιο δυναμική και uplifting διάθεση, ίσως φυσικά να μας παρέσυρε λίγο και το κλίμα γύρω, με τη Διώνη να πρωτοστατεί στο χορό και την ιδιαίτερη μου - από την πρώτη στιγμή - αδυναμία, το Lionne να έχει συνεπάρει το μυαλό και το σώμα. Λίγο μετά το τέλος ακολούθησε και ένα μίνι θεατρικό σκετς, όπου ομολογώ ότι δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, ενώ κάπου εκεί έσβησαν και τα κεράκια - ηλικίες δεν λέμε - με την συγκυρία των γενεθλίων της perfomer, που της ευχόμαστε από καρδιάς να τα εκατοστίσει μαζί μας στην Ελλάδα, για να έχουμε την ευκαιρία να την βλέπουμε συχνά.
Μια ακόμα όμορφη βραδιά είχε φτάσει στο τέλος της, με δυο πραγματικά αξιόλογα και ελπιδοφόρα σχήματα της ελληνικής electro/ηλεκτρονικής μουσικής, η οποία ομολογουμένως, είχε την τιμητική της φέτος με πολύ καλές κυκλοφορίες που ακούσαμε, καθώς και κάποιες ακόμα οι οποίες έπονται και αναμένουμε να κάνουν την εμφάνιση τους.
