Ένα πράγμα που έχω συμπεράνει από όλες τις συναυλίες που έχω κατά καιρούς παρακολουθήσει είναι ότι το μουσικό αισθητήριο του κόσμου είναι -στην πλειοψηφία των περιπτώσεων- αλάνθαστο και δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις εύκολα. Xθες ήταν Δευτέρα και πηγαίνοντας να ακούσω τον Henry Brown ή αλλιώς Pucho -ο ίδιος φάνηκε καλά ενημερωμένος για το πόσο "βαρύ" είναι το όνομά του στα ελληνικά!- δεν περίμενα να έχει και πολύ κόσμο, για να είμαι ειλικρινής. Διαψεύσθηκα όμως καθώς το γεμάτο από άτομα όλων των ηλικιών Half Note απόλαυσε το χθεσινό μουσικό σόου.
Ο 66χρονος Αφροαμερικάνος Henry Brown, γεννημένος στο Harlem της Νέας Υόρκης, στην δεκαετία του '60 ήταν από τους πρώτους που κατάφερε να συνδυάσει στοιχεία της λάτιν μουσικής με τζαζ στοιχεία, την σοουλ, την σάλσα και το μάμπο, το ρυθμ εντ μπλουζ δημιουργώντας ένα κράμα από funky-groovy ρυθμούς. Ωστόσο αρχικά δεν έτυχε της αναγνώρισης που άλλοι εξίσου σπουδαίοι λάτιν-τζαζ καλλιτέχνες είχαν κερδίσει όπως οι Mongo Santamaria, Willie Bobo Cal Tjader. Ξεκίνησε να ηχογραφεί δίσκους το 1963 για την Epic και κυρίως για την Prestige και μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του '70 κατάφερε να κάνει πολύ καλό όνομα στους μουσικούς κύκλους της Ν.Υόρκης. Έπειτα για μια 20ετία εξαφανίσθηκε για να επανέλθει στο προσκήνιο στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Καταπληκτικός περκασιονίστας, ο πληθωρικός σε ταλέντο και διάθεση Pucho, ξέρει να δίνει χρώμα και ρυθμό στην μουσική του και κυρίως να την μεταδίδει στο ακροατήριο. Το ίδιο έκανε και χθες το βράδυ για ένα δίωρο που μαζί με την πολύ καλή μπάντα του, τους Latin Soul Brothers έδωσαν κυριολεκτικά ρέστα!
Καταρχήν έπαιξαν πολλά είδη μουσικής και κυρίως το έκαναν καλά: ακούσαμε ήχους και μελωδίες από λάτιν τζαζ, σοουλ, μάμπο, σάλσα, ρυθμ εντ μπλουζ αλλά και με funky εξάρσεις, δημιούργησαν ένα μουσικό σετ ολοκληρωμένο από κάθε άποψη. Ο Pucho με τις τιμπάλες του -σαν μετενσάρκωση του Tito Puente- καθοδηγούσε αριστοτεχνικά την οκταμελή ορχήστρα του: ο δυναμικός Richard Lee Wendel στην τρομπέτα(ανέβηκε και στην μπάρα παίζοντας παθιασμένα με την τρομπέτα του ξέφρενους λάτιν ρυθμούς λες και πρωταγωνιστούσε στα γυρίσματα του Mambo Kings!), ο έμπειρος Eddie Passant στο σαξόφωνο, ο ταλαντούχος Louis Landon στα πλήκτρα, ο δεξιοτέχνης Tyren Cole στο μπάσο, ο χαμογελαστός Tyrone Govan στα ντραμς, ο λατίνος Ernesto Colon στα μπόνγκος και ο κουλ Toms Lopez στα κόνγκας, ενθουσίασαν το κοινό με την διάθεση που έδειξαν να παίξουν καλή μουσική με νεύρο και παλμό όπως αρμόζει άλλωστε στο μουσικό ιδίωμα που υπηρετούν.
Έχω την εντύπωση ότι οι εμφανίσεις του Henry Brown για πρώτη φορά στην Αθήνα θα συζητιούνται για καιρό διότι μας υπενθύμισαν πως υπάρχει και μια άλλη Αμερική πέρα από αυτή που προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε, μια Αμερική της μαύρης μουσικής παράδοσης και των πολύ σπουδαίων μαύρων καλλιτεχνών της που εμένα προσωπικά προτιμώ να συγκρατώ στο μνημονικό μου σαν την μόνη Αμερική και στην οποία έχω αναφερθεί σε άλλη στήλη (βλ.Μουσικογραφίες). Θεωρώ ότι αν και στο μέλλον πιθανώς θα ξαναπεράσει από τα μέρη μας μετά από αυτές τις παραστάσεις του, σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να περιμένει κανείς έως την επόμενη φορά και όσοι δηλώνουν λάτρεις μιας μουσικής συνταγής που ανακατεύει μουσικά υλικά από διάφορες τεχνοτροπίες και παραδόσεις- όπως αυτές που αναφέραμε παραπάνω- τότε μέχρι την Πέμπτη έχει την ευκαιρία να γίνει αυτήκοος μάρτυρας μιας σπουδαίας ορχήστρας και ενός πρωτοπόρου μαέστρου.
