Αυτή η συναυλία ξεκίνησε με ένα τέλος. Την κορύφωση μιας ολόκληρης ζωής, όταν ο γκριζομάλλης πια Salvatore (1) αντικρίζει μέσα σε ένα δώρο δακρύζοντας, όλα τα απαγορευμένα φιλιά, τον έρωτα και το πάθος που είχε στερηθεί όταν ήταν μικρός. Τα Διάφανα Κρίνα βγαίνοντας στην σκηνή, διατήρησαν την σιγή, απολαμβάνοντας μαζί μας σαν θεατές, το υπέροχο θέαμα και τη μουσική και καταχειροκροτήθηκαν για αυτήν τους την επιλογή.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να επεκταθώ σε λεπτομέρειες για αυτήν την βραδιά, με την ακατάπαυστη εναλλαγή διάσπαρτων εικόνων από καλλιτέχνες επιτυχημένους αλλά και αμφιλεγόμενους υπό την συνοδεία της μουσικής. Αν και τα Κρίνα διακατέχονταν κάποτε από την υπαρξιακή απορία “άραγε θα θυμάται κάποιος τ’όνομα μας”, δεν δίστασαν να μοιραστούν μαζί μας εικόνες ανθρώπων αναγνωρισμένων και μη, που άφησαν το δικό τους προσωπικό στίγμα.
Μέσα σε ένα πανέμορφα συνδυασμένο οπτικοακουστικό πρόγραμμα, ο Θάνος βρέθηκε να τραγουδάει “μ’ ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα” υπό τη διαστρεβλωμένη ματιά της πραγματικότητας του Alex (2) και την μπαλάντα της φωτιάς κάτω από το βλέμμα της Κατερίνας Γώγου, φορτίζοντας ακόμα περισσότερο τη μουσική. Για μια ακόμη φορά απέδειξαν πόσο άριστοι επαγγελματίες είναι, όχι μόνο γιατί το γουστάρουν, αλλά γιατί πιστεύουν ότι αξίζει το καλύτερο στα αυτιά όσων μαζεύτηκαν πιστά να τους ακούσουν, ξεπερνώντας κάθε τεχνικό πρόβλημα που παρουσιάστηκε στην προσπάθεια τους για το καλύτερο.
Η ένσταση στην προκειμένη συναυλία αφορά το κοινό. Δεν θα επιμείνω στο γεγονός ότι αισθάνθηκα να βρίσκομαι αντιμέτωπος με το τελευταίο εν ενεργεία αξιόλογο σχήμα της ελληνόφωνης rock σκηνής. Αυτό που με προβληματίζει ήταν η εικόνα των υψωμένων χεριών στα οποία τα κάποτε μισοάδεια ποτήρια έχουν χάσει αισθητά τη θέση τους από τα κινητά. Κινητά για ηχογράφηση, κινητά για φωτογραφίες, κινητά για οποιαδήποτε δουλειά μπορεί να φανταστεί ο νους. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε μια συναυλία και να μη την ζεις. Δεν είναι δυνατόν το μυαλό να έχει χάσει πλέον την ιδιότητα να κρατάει τις μνήμες, απορροφώντας με κάθε μοναδικό τρόπο την αίσθηση της ζωντανής εμπειρίας. Δεν μπορεί ο κόσμος να στέκεται πλέον άβουλα, ακίνητος σαν να παρακολουθεί μια προβολή, ένα θέαμα μέσα από μια γυάλα. Μια συναυλία, ένα rock σχήμα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που έστω και ακούσια αποζητά την ανατροφοδότηση και χωρίς αυτήν πεθαίνει.
Κάτι έχει αλλάξει και αυτό δεν είναι τα Διάφανα Κρίνα, που αντίθετα εμμένουν πιστά στην προσπάθεια τους να μας κάνουν να ερχόμαστε σε επαφή με το συναίσθημα, κινδυνεύοντας όπως πάντα να χαρακτηριστούν γραφικά. Αυτή η συναυλία -ή ίσως καλύτερα αυτό το group- αφιερώνεται στα παιδιά της πρώτης γραμμής που γέμισαν με ζεστασιά τον χώρο, χορεύοντας και τραγουδώντας με όλη τους την ψυχή ασταμάτητα. Τη συγνώμη μας στους υπόλοιπους, αν σας κουνήσαμε και δεν βγήκε καλά καμία φωτογραφία, αλλά εμείς την συναυλία την ζήσαμε... και θα τη θυμόμαστε με τον δικό μας τρόπο. Ω καιροί, ω ήθη!
(1) Cinema Paradiso (1989)
(2) Clockwork Orange (1971)
