Photos: Olga K.
Οι Tuxedomoon ανέβηκαν για δεύτερη φορά μέσα σε 5 μήνες στην μουσική σκηνή του Gagarin 205 και διατήρησαν τον μύθο που τους συνοδεύει εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένα συγκρότημα που επιβίωσε στην μουσική μας συνείδηση διότι απλούστατα κατάφερε να μείνει πιστό σε μια και μόνο αρχή: Να κάνει μουσική με βάση την αισθητική που διέπει τα μέλη του χωρίς να υπάγεται σε ανούσιες και εφήμερες ταξινομήσεις και κατηγορίες. Mετά από 25 περίπου χρόνια μουσικής περιπλάνησης και δημιουργικότητας, μπορούμε δίχως ίχνος υπερβολής να παραδεχτούμε ότι αποτελούν την απόλυτη ενσάρκωση αυτού που λέμε sui generis στον κόσμο της μουσικής. 
Πριν, όμως, την εμφάνιση των Tuxedomoon εμφανίστηκαν οι γερμανοί Endraum, για τους οποίους ομολογώ ότι δεν πρόλαβα να τους ακούσω αρκετή ώρα, αλλά αποκόμισα την εντύπωση στην μισή περίπου ώρα που τους είδα να παίζουν ότι προσπαθούν απεγνωσμένα να κινηθούν μουσικά σε μονοπάτια που τα έχουν χαράξει με μοναδική επιτυχία άλλοι καλλιτέχνες. Σε μένα προσωπικά η μουσική τους δεν είναι παρά μια απλή σύζευξη electro-dark στοιχείων από Wolfsheim και Dead Can Dance που με την συνοδεία των γερμανικών στίχων ίσως να ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον για κάποιους που δεν έχουν άλλα ακούσματα από την πολύ αξιόλογη γερμανική σκηνή.
Η παρέα του Blaine Reininger και του Steve Brown - αφού μαζεύτηκε κυριολεκτικά από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα - μας κατέθεσε το βράδυ της Παρασκευής στο μουσικό χώρο της Λιοσίων 205 μια σειρά από καλούς λόγους να συνεχίσουμε να τους θυμόμαστε για καιρό ακόμα και να παραμένουν πεισματικά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. 
Περί τα τέλη του Ιούλη έβγαλαν νέο άλμπουμ, το "Cabin in the Sky" και με αφορμή αυτό αποφάσισαν να δώσουν 2 συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το κοινό που δήλωσε παρών κάλυπτε ένα φάσμα όλων των ηλικιών: από πιτσιρικάδες που τους είχαν απλά ακουστά και ήθελαν να τους δουν από κοντά για να απαντήσουν στο ερώτημα του τι είναι αυτό το συγκρότημα με το περίεργο όνομα και την ακόμα πιο περίεργη μουσική, έως τριαντάρηδες και σαραντάρηδες οι οποίοι ήξεραν το παρελθόν τους και απλά ήθελαν να τους απολαύσουν - και μάλιστα με την αρχική σύνθεσή τους - γιατί ποιος ξέρει πότε θα εμφανισθούν πάλι όλοι μαζί.
Ανέβηκαν γύρω στις 11.30 στην σκηνή και παρουσίασαν για μια ώρα ένα σετ από τους γνώριμους πειραματικούς και πρωτοποριακούς αλλά πάντα καλά σμιλεμένους ήχους που καθιέρωσαν τους Tuxedomoon ως μια από τις πλέον επιδραστικές μπάντες της avant-garde και μεταπανκ αμερικάνικης σκηνής. Το μουσικό και οπτικό τοπίο που δημιούργησαν σαν να ήταν βγαλμένο από τις noir mood ατμοσφαιρικές ταινίες του Lynch με πρωταγωνιστές το ηλεκτρικό βιολί, την τρομπέτα, το σαξόφωνο, το κλαρινέτο και το μπάσο. Ήταν ομολογουμένως καλύτεροι από την συναυλία που είχαν δώσει στον ίδιο χώρο στις 20 του Μάη και το παίξιμό τους έδεσε σαφώς πιο αρμονικά αυτή την φορά, κάτι που ήταν ευδιάκριτο αλλά και προαπαιτούμενο για τις μυσταγωγικές, σκοτεινές, ατμοσφαιρικές συνθέσεις τους. Απέφυγαν και πάλι επιμελώς, βέβαια, να παίξουν κάποια τραγούδια που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από ένα ευρύτερο κοινό όπως τα "In a Matter of Speaking", "No Tears", αλλά προσωπικά μου έμεινε πολύ καλή εντύπωση από το συνολικό παίξιμό τους.
Μετά από τόσα χρόνια το group έχει αφήσει ως παρακαταθήκη το σημαντικότερο και το ουσιαστικότερο για κάθε καλλιτέχνη, κάτι που δυστυχώς τείνει να εκλείψει στη σύγχρονη μουσική σκηνή: ο ήχος τους να προηγείται της φήμης τους, η μουσική τους ταυτότητα και αισθητική να είναι αναγνωρίσιμη και μοναδική όπως λίγοι καλλιτέχνες έχουν κατορθώσει. Πολύ περισσότεροι το επεδίωξαν αλλά σε τελική ανάλυση πολύ λίγοι από αυτούς το πέτυχαν πραγματικά: οι Tuxedomoon ανήκουν αναμφίβολα στην δεύτερη κατηγορία.
