In a manner of speaking
Η πρόσφατη συναυλία των Tuxedomoon στη Θεσσαλονίκη ήταν η αιτία ή η αφορμή για να γράψει ο Αστέρης Αστεριάδης τις παρακάτω σκέψεις...
Συνυπάρχουμε με χιλιάδες ανθρώπους, τόσους τουλάχιστον βλέπει το οπτικό μας πεδίο. Είναι αρκετοί που κάποια στιγμή περνούν και πάλι από δίπλα μας, ή λίγο πιο μακρυά. Τους βλέπουμε όμως και θυμόμαστε. Οι συνήθειες, οι ίδιες κινήσεις, ο ατέρμονος βρόχος στον οποίο βρισκόμαστε λόγω αναγκών ή λόγω ευχαρίστησης. Είναι και άλλοι με τους οποίους μεγαλώνουμε εν αγνοία τους. Ασφαλώς μεγαλώνουν και αυτοί. Μας καλύπτουν με τις ικανότητές τους και μας χαρίζουν στιγμές ευτυχίας. Μας δίνουν την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια σχέση με έναν άλλο άνθρωπο που θα κρατήσει για πάντα. Είναι άλλωστε όλα θέμα χωροχρονικών συγκυριών. Αλλά το θερμό υπόστρωμα υπάρχει. Στιγμές δικές τους βιώνονται από εμάς ως υπέρτατη ευτυχία. Η απλότητά τους μας κάνει να αισθανόμαστε ανίκανοι. Ακολούθως η δική μας αναβλητικότητα και η έλλειψη πίστης στον εαυτό μας, μας ωθεί να τους αποδώσουμε όλες τις αποτυχίες ή τις σκέψεις και τα σχέδια που έμειναν ανολοκλήρωτα. Αλλά και πάλι, αν όλοι οι άνθρωποι είχαν τις ίδιες ικανότητες, δε θα υπήρχε η μοναδικότητα και αυτό που χαρακτηρίζεται ως χάρισμα. Πάντα χρειάζεται αυτός που μιλάει και οι πολλοί που τον ακούν με θαυμασμό. Αν δεν τον άκουγε κανείς θα ήταν παράταιρες οι εξωτερικεύσεις του εαυτού του. Όταν όλοι μιλούν και ακούν συγχρόνως και με την ίδια λαχτάρα, αυτό ονομάζεται παρέα. Η πρώτη όψη παίρνει πολλές ονομασίες. Μια από αυτές είναι «συναυλία».
Εμείς σίγουρα μεγαλώνουμε και γνωρίζουμε τις δικές μας αλλαγές. Αγνοούμε όμως τις αλλαγές των προτύπων μας. Ναι, έχουν δικαίωμα να αλλάζουν, να γίνονται εσωστρεφείς και συχνά αρνητικοί και χλευαστικοί, για να προστατεύσουν τον προσωπικό τους χώρο. Είναι όμως αυτή η θεμελιώδης ανάγκη όλων για επιβίωση. Βασίζεται στα χρήματα. Επομένως η αναξιοπρεπής συνδιαλλαγή που πάντα περιλαμβάνει και μεσολαβητές δημιουργεί απαιτήσεις. Αυτός που δίνει πρέπει και δικαιούται να πάρει. Γιατί είναι ο μακάριος ακροατής με τις μικρές ικανότητες και τα μεγάλα όνειρα.
Υπάρχει και η άλλη ιστορία. Αυτή του κάποτε ισχνού και επιρρεπούς στις καταχρήσεις σατιρικού μουσικού που μου προκάλεσε δέος με την ευφυία του. «Are you married?» - «It depends on who’s asking». Δεν έχτισα την εφηβεία μου πάνω του, αλλά συγκινήθηκα μαζί του. Ο κύριος αυτός κάποια στιγμή της ζωής του κινδύνεψε από τις καταχρήσεις. Βρέθηκε ένας άλλος και τον κράτησε στη ζωή. Αυτά μόνο γνωρίζω, λίγα προσωπικά του ξέρω. Τους Tuxedomoon τους έζησα μέσα από τη μουσική τους ακαταστασία και το ανεπιτήδευτο χάος που όμως ήταν τόσο μελωδικό και έξυπνα δομημένο - ή αδόμητο.
Το Σάββατο βράδυ, ήταν στιγμές που ζεστάθηκε ο παγερός χώρος της Υδρογείου. Μα ήταν λίγες. Και εδώ αρχίζει η ωμότητα εκ μέρους μου. Ανάμεσα στις λούπες τους και μετά από αυτές. Η γόνιμη περίοδος τους ήταν τη δεκαετία 78-87. Ακόμα και όταν με πρωτοσυγκίνησαν το 1993, αποτελούσαν ιστορία. Και τώρα, έντεκα χρόνια μετά τι; Και τελικά, αυτές οι τόσο λίγες όμορφες στιγμές, η άισθηση του ανολοκλήρωτου, η εικόνα του μουσικού που πλήττει και αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό με αμηχανία, με οδήγησαν στη μέγιστα κυνική σκέψη κατά τη διάρκεια της συναυλίας: «Αν είχε πεθάνει πριν λίγα χρόνια, δε θα βρισκόμασταν τώρα εδώ».
