Μετά από κατανάλωση 7200 θερμίδων για να αναπληρώσουμε τις χαμένες χθεσινές μας δυνάμεις, κατεβήκαμε στην πόλη αφενός για να αγοράσουμε μια σκηνή και αφετέρου για να δούμε τι παίζει και τι κινητικότητα επικρατεί. Στο κέντρο υπήρχε στημένο ένα περίπτερο του φεστιβάλ με εξυπηρετικές και γλυκύτατες ισπανίδες που ευτυχώς μιλούσαν σχετικά καλά αγγλικά, οι οποίες σκίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν – κάτι που είναι χαρακτηριστικό των Ισπανών γενικά, η διάθεση τους δηλαδή να βοηθήσουν έναν ξένο ή έναν ταξιδιώτη. Ένας χώρος στην άκρη της πόλης εξυπηρετούσε το κοινό με δρομολόγια λεωφορείων κάθε 15 λεπτά προς κι από τον χώρο του φεστιβάλ. Βέβαια μέχρι να συνεννοηθείς στα ισπανικά μαζί τους τα 5 λεπτά γίνονταν 15 κι έχανες σημαντικό χρόνο για άλλα πράγματα –μετακινήσεις κτλ – και πιστεύω ότι κάποια στιγμή σε αυτή την κατά τα τ’ άλλα συμπαθέστατη χώρα θα έπρεπε να σταματήσουν να ντουμπλάρουν τις ταινίες στο σινεμά και την τηλεόραση και να βάλουν υπότιτλους μπας και μάθουν καμιά κουβέντα της προκοπής στα αγγλικά. 
Δυστυχώς το Lidl δεν είχε σκηνή και η μόνη λύση που είχαμε ήταν να «πεταχτούμε» - έτσι μας έδωσαν να το καταλάβουμε – στη διπλανή πόλη, το Καστεγιόν που απείχε σχεδόν 9 χλμ και να πάμε στα Carrefour, όπου σίγουρα θα βρίσκαμε αυτό που ζητούσαμε. Η διαδρομή αυτή που έλαβε χώρα το μεσημέρι της ίδιας μέρας πιστεύω ότι κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ: είναι η μοναδική διαδρομή στην ιστορία της Παγκόσμιας Οδοποιίας, κατά την οποία μια απόσταση 18 χλμ πραγματοποιήθηκε σε πεντέμισι (5,5) ώρες. Φύγαμε από το Μπενικασιμ στις 2, φτάσαμε στο Καστεγιόν στις 3.15 παρακαλώ. Το Carrefour ήταν όμως στην άλλη άκρη της πόλης κι έπρεπε να πάρουμε ταξί. Στην Ισπανία όμως τα ταξί δεν κυκλοφορούν στους δρόμους. Πρέπει να τα καλέσεις στο τηλέφωνο για να έρθουν. Περιμέναμε 27 λεπτά το ταξί, κάναμε τα ψώνια μας κλασικά σε ένα χώρο όπου κανείς δεν απαντούσε στον χαιρετισμό Hello και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Άλλη μιάμιση ώρα για 9 χλμ διαδρομής, συνολικά 5 ώρες στο δρόμο, ακόμη κι αυτός ο ίδιος ο Τσακ Κέρουακ θα είχε απηυδήσει από το πηγαινέλα.
Στο τσακ προλάβαμε την εμφάνιση των Snow Patrol. Ο Gary βγαίνει στη σκηνή νωχελικά και ξεκινάνε με τις πρώτες νότες του Chocolate να γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Ανατριχίλα. Στο Run οι αναπτήρες του κοινού πρέπει να τελείωσαν και επιστρατεύτηκαν σπίρτα για να αποτελειώσουν το τραγούδι ενώ στο Spitting Games οι λιγοστές εκατοντάδες κόσμου είχαν το μυαλό τους στη μικρή φωτιά που είχε πιάσει στα πλάγια της σκηνής (από τους προαναφερθέντες αναπτήρες ίσως…) και που ευτυχώς σβήστηκε έγκαιρα για να ακολουθήσουν μερικά ακόμη διαμαντάκια εντός κι εκτός Final Straw: Wow και Tiny Little Fractures απέσπασαν το μεγαλύτερο χειροκρότημα ενώ το καθηλωτικό κατά τον γράφοντα Gleaming Auction δεν έτυχε της αποδοχής που του άξιζε. Τα Αδέλφια Followill έχουν σειρά κι από τις πρώτες ατάκες που ακούγονται από το στόμα του Nathan καταλαβαίνεις ότι τα παιδιά είναι αμήχανα – για να μην πω κάτι βαρύτερο. Μα είναι δυνατόν ατάκες όπως «There are lotsa pretty girls in the crowd» να περνάνε ακόμη χωρίς να πέσουνε κορνέδες; Κάτι πιο ευφάνταστο ίσως και λιγότερο κλισέ; Ίσως γι’ αυτό οι περισσότεροι να προτίμησαν να αράξουν στην γιγαντοοθόνη που είχε αναρτηθεί έξω από τις τρεις μεγάλες σκηνές και να πιουν την μπύρα τους στο χορτάρι βλέποντας το Southern Garage σφυροκόπημα των Kings Of Leon. Και το Pistol Of Fire που μπορεί οι περισσότεροι να μην το κατάλαβαν απευθυνόταν στα ίδια αυτά όμορφα κοριτσάκια τα οποία λογικά μετά το πέρας της εμφάνισης τους θα συνέρεαν στα καμαρίνια για να εκπληρώσουν τα όνειρα κάθε δυνητικού ροκ σταρ. Α, έπαιξαν κι ένα καινούργιο κομμάτι ονόματι Four Kicks. Όχι τίποτα το φοβερό πάντως…
Πέρασα στα γρήγορα μια βόλτα από την διπλανή σκηνή με την ελπίδα να ακούσω ένα από τα αγαπημένα μου περσινά κομμάτια, το Sleepy California. Οι Her Space Holiday μου έκαναν την χάρη και το έπαιξαν –όχι όσο καλά όσο το περίμενα για να πω και την μαύρη μου αλήθεια– αλλά ίσα ίσα για να με προμηθεύσουν με εκείνο το απαραίτητο ποσοστό οξυγόνου στον εγκέφαλο μου που θα με οδηγούσε στους λατρεμένους μου Air που έπαιζαν παραδίπλα. Κι άσε τους Tindersticks να διαμαρτύρονται. Ας μην τους έβαζαν να παίξουν την ίδια ώρα. Cherry Blossom Girl – αδιαμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα single της χρονιάς που διανύουμε, γιατί δεν το παραδέχεσαι φίλε Μπούρα; – People In The City, Playground Love, Le Voyage De Penelope, Remember, Alpha Beta Gaga και How Does It Makes You Feel για να κλείσουν με το ξεσηκωτικο Sexy Boy, προτού ο Jean Benoit Dunckel ανέβει στο vocoder και με παραλλαγμένη φωνή ρωτήσει το αλαλάζον κι ως επί το πλείστον γαλλόφωνο πλήθος Do You Want To Dance; 
Το Kelly Watch The Stars ποτέ ξανά δεν ακούστηκε πιο όμορφο ενώ το ενκόρ του Talisman παρόλο που θα μπορούσε να βρει θέση σε κάποια άλλη στιγμή του σετ τους, δεν απογοήτευσε κανέναν. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές του τριημέρου.
Λίγο μετά έπεσε σύρμα ότι οι τέσσερις Ash κάνουν go cart στην παρακείμενη πίστα και πλήθος κορασίδων άφησε τον χώρο του φεστιβάλ για να δει από κοντά τον Tim Wheeler και τους συν αυτώ. Άγνωστο παραμένει αν μετά επιδόθηκαν σε ένα από εκείνα τα τρελά μεθύσια τους, σαν αυτό που ηχογράφησαν ως hidden track στο «1977». Οι γηγενείς Cooper με τον είμαι-ο-χαμένος-αδελφός-του-Paul Weller- Alejandro Diaz έπαιξαν στη συνεχεία το αξιόλογο αν κι όχι εξαιρετικό χαρμάνι από την ρετρό ποπ τους, γεμάτο από μερικά μελωδικά ξεσπάσματα όπως το Cerca Del Sol, αλλά γενικά δεν κατάλαβα τι πρεμούρα είχε πιάσει τους συμπατριώτες του, οι οποίοι τον ζητωκραύγαζαν με κάθε ευκαιρία και συχνά τον ανάγκαζαν να ξελαρυγγιάζεται ώστε να ακούγεται. Στους μόνους που άρεσε ήταν οι Teenage Fanclub, όπως δήλωσαν μετά οι ίδιοι. 
Οι πρώτες νότες του The Only One I Know με τράβηξαν σαν μαγνήτη από το πρόχειρο κεμπαπτζίδικο που είχε στηθεί στο χώρο και που μοίραζε αρίστης ποιότητας βρώμικο αρνίσιο κρεατάκι. Νωρίτερα είχα παρακολουθήσει την συνέντευξη τύπου των Charlatans όπου και φανερώθηκε με τον πλέον εύγλωττο τρόπο το πραγματικό πρόσωπο των απανταχού μουσικών δημοσιογράφων: άτομα που βρίσκονταν στον χώρο μόνο και μόνο για να βγάλουν φωτογραφίες, χωρίς καμία διάθεση να κάνουν ερωτήσεις, αλλά μόνο για να λένε μετά στην γκόμενα τους / φίλους τους «Ήμουν κι εγώ εκεί!». Η συνέντευξη υποτίθεται ότι θα διαρκούσε περί την μισή ώρα αλλά ο Tim και οι υπόλοιποι τρεις της μπάντας αποχώρησαν μετά από 6 -με το ρολόι!- λεπτά και δυο συγκλονιστικές ερωτήσεις που τους απευθύνθηκαν και που το περιεχόμενο τους πραγματικά προάγει την δημοσιογραφία: «Πως νιώθετε που παίζετε στην Ισπανία;» και «Τι διάφορες έχει το νέο σας άλμπουμ από τα προηγούμενα;». Φαντάζομαι ότι αν ήμουν εγώ μέλος ενός συγκροτήματος και δεν μου καιγόταν καρφί για το τι εντύπωση θα έδινα, θα απαντούσα στην πρώτη ερώτηση «Σκατά, με έπιασε διάρροια από το γλυφό νερό που έχετε» και στην δεύτερη «Τα προηγούμενα μας άλμπουμ ηχογραφήθηκαν κάτω από την επήρεια κοκαΐνης, ενώ το τελευταίο μετά από OD αψινθίου». Για να γυρίσουμε στο live, οι Charlatans αφιέρωσαν το setlist τους στο νέο τους άλμπουμ Up At The Lake, από το οποίο το φερώνυμο κομμάτι είναι το απόλυτο καλοκαιρινό ροκάκι, αλλά τα υπόλοιπα χάνουν ελαφρά ερμηνευμένα ζωντανά. Στο Too High το κοινό πήγαινε παραδώθε σαν τα κύματα του Hawaii 5-0,το Sproston Green γνώρισε αποθεωτικής ερμηνείας από τα ισπανικά νιάτα, το One To Another μια αποθεωτική ερμηνεία από μένα και καμία δεκαριά άλλους, στο Love Is The Key περιμέναμε να σκάσουν μύτη τα πνευστά της Motown και το Feel The Pleasure εκπλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο το νόημα του τίτλου του. 
Θα ήταν η τέταρτη φορά που θα έβλεπα τους Pet Shop Boys και σίγουρα σήμερα ήταν η δεύτερη καλύτερη που καταγράφτηκε στη μνήμη μου –η συναυλία του Ιουνίου 2000 στο Λυκαβηττό δεν ξεπερνιέται ο,τι κι αν μου πείτε. Στην αρχή είχα ψυλλιαστεί ότι έπαιζαν playback γιατί τα χείλη του Neil κουνιόντουσαν ανεξάρτητα από τη μουσική, εκτός αν υπήρχε κάποιο delay στον ήχο ή κάτι άλλο που οι πενιχρές μου τεχνικές γνώσεις δεν μου επιτρέπουν να το κατανοήσω. Η κατάσταση συγχρονισμού χειλών Neil-μουσικής εκ των υστέρων ευτυχώς βελτιώθηκε και το σετ τους ήταν κάτι παραπάνω από υπέροχο, ένα αληθινό best of: άρχισαν με το Rent, συνέχισαν με το Flamboyant στο οποίο ο Tennant εμφανίστηκε σαν μέλος των Spiders From Mars με ψηλοτάκουνες μπότες και μακρύ παλτό, Where The Streets μαζί με το καλύτερο τραγουδάκι που έγραψε ποτέ ο Andy Williams, West End Girls, Domino Dancing, ένα ανατριχιαστικό Go West, η καλύτερη, σύμφωνα με τις ισπανικές αντιδράσεις, στιγμή τους με το Always On My Mind, το Being Boring που για 729η φορά κατάφερε να με κάνει να βάλω τα κλάματα για να κλείσουν με ένα It’s A Sin βγαλμένο από τις Τρελές Περιπέτειες Των New Order Στην Ibiza. 
Το να βιώσεις την εμπειρία της θέασης των Kraftwerk ζωντανά –έστω και κατά τα 2/4 της αρχικής τους σύνθεσης – δεν είναι ο,τι πιο φυσιολογικό για ευαίσθητους χαρακτήρες σαν εμένα, που εύκολα μένουν με το στόμα ανοιχτό μέχρι κάποιος να με βγάλει από την νιρβάνα στην οποία έχω περιπέσει. Kraftwerk, you know; Οι τέσσερις μουσικοί από το Ντίσελντορφ που αποτελούν την δεύτερη πιο επιδραστική μπάντα του Εικοστού Αιώνα. Οι Hutter και Scheider έκαναν επί σκηνής αυτό που κάνουν εδώ και 35 χρόνια: πολέμησαν αυτό που μισούν περισσότερο από οτιδήποτε στην ζωή τους, δηλαδή την τεχνολογία, μέσω της ίδιας της τεχνολογίας. Αμίλητοι, ανέκφραστοι, αλλά σίγουρα ούτε άχρωμοι, ούτε άγευστοι, ούτε άοσμοι. Γεύσεις είχαμε πολλές και μυρωδιές ακόμη περισσότερες: είχαμε την επίθεση στην σύγχρονη ιατρική με το –επίκαιρο λόγω Κεντέρη και Θάνου- Vitamin, την κυριαρχία των ρομπότ του Man Machine που συνοδεύτηκε από τα ρωσικά κονστρουκτιβιστικά σχέδια στην γιγαντοοθόνη πίσω τους, σκηνές από παλιότερα Tour De France που τις έντυσαν με το ομώνυμο τραγούδι και ασφαλώς ένα από τα πιο συγκλονιστικά πιανιστικά ριφάκια όλων των εποχών: το Radioactivity ίσως να ήταν η πιο δυνατή «κλωτσιά» που έφαγα κατά την διάρκεια του τριημέρου - κι ένας εκ των βασικών λόγων της προσέλευσης μου στο φεστιβάλ. 
Οι ήχοι του γερμανικού αυτοκινητόδρομου και η πόρτα που κλείνει στην εισαγωγή του Autobahn –ελπίζω να- θύμισε σε όλους ποιοι ευθύνονται για οτιδήποτε ηλεκτρονικό ακούμε σήμερα, το The Model έγινε δεκτό με ενθουσιασμό ακόμη και από τους πιο αδαείς που αναρωτιόνταν «Τι, δικό τους είναι αυτό το κομμάτι;» (!) και το Trans Europe Express και Computer World οδήγησαν στο κλείσιμο του We Are The Robots, κατά το οποίο τα τέσσερα dummies βγήκαν στην σκηνή. Ώρα 4.15 τα ξημερώματα και ο αγαπημένος σας ανταποκριτής είχε μεταβληθεί κι ο ίδιος με ένα showroom dummy από την κούραση της ορθοστασίας.
