Rockwave Festival 2004 - 4η μέρα: Mogwai

Photos: Olga K.

Για ένα γεγονός συμφώνησαν οι περισσότεροι θαμώνες της χθεσινής ημέρας του Rockwave. Αυτό του ότι οι Σκωτσέζοι Mogwai ήταν σε λάθος ιεραρχικό σημείο αφού η τοποθέτηση τους ανάμεσα στους δυναμίτες των BRMC και Pixies μόνο αρνητικά λειτούργησε. Ναι μεν αντικατέστησαν τους Muse που ίσως σωστά είχαν τοποθετηθεί εκεί (ευτυχώς που δεν ήρθαν) αλλά οι διοργανωτές δεν το σκέφτηκαν ιδιαίτερα διεξοδικά. Το αποτέλεσμα ήταν, το 50% του κόσμου να βαριέται, το άλλο 30% να κοιτάει κάποιους τρελαμένους να βουτάνε δεμένοι με σκοινιά και το υπόλοιπο 20% να χτυπιέται αλλά να νιώθει απελπιστικά μόνο του.

Οι Mogwai δυστυχώς έχουν απωλέσει αρκετά από τα στοιχεία που τους έκαναν αγαπητούς στο ελληνικό κοινό. Ο τελευταίος δίσκος (Happy Songs for Happy People) παρ’όλες τις καλές προθέσεις του, δεν ήταν ιδιαίτερα δεμένος και του έλειπαν όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τους πρώτους δίσκους. Η υπέρβαση είχε γίνει μεν στο Rock Action αλλά εκεί είμασταν ακόμα συνεπαρμένοι από την δυναμική του group που ήταν κάτι το original στο γενικότερο συρφετό του post-rock. Η μπάντα για να δείξει θέλει κλειστό χώρο, μικρό κοινό και θεόρατα decibel για να κουφάνει και τον τελευταίο που θα κάθεται στο μπαρ πίσω-πίσω. Στον ανοιχτό χώρο του φεστιβάλ αν και τα leds ήταν στο τέρμα, το κοινό αδυνατούσε να τους παρακολουθήσει.

Ξεκίνησαν με το “Hunted by a freak” και μετά διάλεγαν πότε κάτι από το τελευταίο LP και πότε από το Rock Action. Τους πρώτους δίσκους “Young Team” και “Come on die young” τους σνόμπαραν επιδεικτικά και κατά κάποιο τρόπο τους αποκύρησσαν, άγνωστο γιατί. Η δισκογραφία τους είναι αρκετά γενναιόδωρη οπότε είχαν αρκετές επιλογές για το tracklist, η ουσία όμως παραμένει πώς όπως και στο Ίδρυμα Μ.Ε. που είχαν ξαναπαίξει, διάλεξαν το φρέσκο υλικό που είναι και το πιο άνευρο. Όπως σε όλα τους τα gigs τέλειωσαν με τον εφιαλτικό εικοσάλεπτο δυναμίτη “My Father My King” γεφυρώνοντας το χάσμα της πρώιμης αγριότητας με την τωρινή χαλαρότητα. Δεν μπορείς όμως να τους κρατήσεις κακία. Δώσανε όλο τους το είναι, απλά δεν έτυχαν και των καλύτερων των συνθηκών. Για τους περισσότερους ήταν ένα ανεπαίσθητο διάλειμμα για αυτό που ήταν να ακολουθήσει.