Rockwave Festival 2004 - 4η μέρα: Black Rebel Motorcycle Club

Photos: Olga K.

Χθες οι Black Rebel Motorcycle Club απέδειξαν αυτά που μας είχαν αφήσει να υποψιαζόμαστε από τους 2 δίσκους τους, για το τί πρέπει να περιμένουμε στα live τους. Και μας το έδωσαν με το παραπάνω. 3 άτομα επί σκηνής, με έναν κιθαριστικό wall of sound, εμπνευσμένο από την παράδοση που άφησαν πίσω τους ιστορικές μπάντες από τα 80’s, όπως οι Jesus and Mary Chain, μας ξεσήκωσαν με μερικά από τα πιο δυνατά τους τραγούδια και μας προετοίμασαν ψυχολογικά για την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, που επρόκειτο να ακολουθήσει μπροστά στα μάτια και αυτιά μας, από το μεθεπόμενο και τελευταίο της βραδιάς act!

Τα πιο γνωστά hits τους ήταν παρόντα, αρχίζοντας από το Spread Your Love, αν θυμάμαι καλά, και συνεχίζοντας με Shade Of Blue, Whatever Happened To My Rock N’ Roll (Punk Song), Love Burns, We Are All In Love, Stop κ.ά, μας άφησαν με τη γλύκα στο στόμα και στα... πόδια. Οι νεαροί από το San Francisco, που πίνουν νερό στο όνομα του McGee και των συγκροτημάτων που είχε υπογράψει στην Creation, όπως οι My Bloody Valentine και οι Ride (παίζουν στα live τους και το Leave Them All Behind των τελευταίων, όπως διαβάζουμε σε ξένα sites), έδειξαν να κερδίζουν την εκτίμηση ακόμα και όσων δεν τους είχαν σε μεγάλη υπόληψη, ίσως και λόγω της ηχητικής συγγένειάς τους με τους παραπάνω.

Απέδειξαν όμως και σε όσους μας τους εκτιμήσαμε δεόντως για αυτά τα 2 πρώτα τους άλμπουμς, ότι είναι μία από τις πιο σημαντικές rock n’ roll μπάντες στον πλανήτη, ακόμα κι αν έρχονται (ή τους φέρνουν;) για εμφανίσεις -που μυρίζουν αρπαχτές- σαράντα λεπτών, αφήνοντάς μας με μία γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, στο τέλος. Ήταν σίγουρα η δεύτερη καλύτερη μπάντα της βραδιάς για τον γράφοντα και πιστέψτε με είναι καθόλα τιμητικός αυτός ο χαρακτηρισμός, ακόμα κι αν δύο από τους «αντιπάλους» τους ήταν μάλλον απογοητευτικοί (Ill Nino και Mogwai). Για το «νικητή» πάντως θα διαβάσετε το σχετικό review του Μάνου Μπούρα...

Μία λεπτομέρια μάλιστα που μου έκανε εντύπωση ήταν το ότι παρόλη τη ζέστη, ο Robert Turner (μπάσο, φωνή) και ο Peter Hayes (κιθάρα, φωνή) έμειναν πιστοί στα στυλιστικά τους πιστεύω, επιμένοντας να φορούν μαύρα πουκάμισα, ενώ αντίθετα ο (μοναδικός Άγγλος της παρέας, γαρ) Nick Jabo (ντραμς) δεν έδειχνε να αντέχει και μας επέδειξε το λεπτοκαμωμένο γυμνό σώμα του, τελικά. Εμείς "λιώναμε" από κάτω και μυρίζαμε τις μασχάλες μας, για να δούμε αν το καινούριο αποσμητικό που αγοράσαμε κάνει δουλειά, ενώ εκείνοι έμοιαζαν απτόητοι...

Ελπίζουμε να τους ξαναδούμε πάντως το φθινόπωρο, με ένα πολύ μεγαλύτερο σετ αυτή τη φορά. Και το club στο οποίο (λογικά) θα γίνει αυτό, αναμένουμε να αναστατωθεί από τις καψαλισμένες κιθάρες των 2 Σαν Φρανσισκιανών...