Rockwave Festival 2004 - 4η ημέρα: Raining Pleasure

Photos: Olga K.

Σίγουρα οι αδικημένοι της βραδιάς ήταν οι Raining Pleasure… 6 τραγούδια, σε περίπου 25 λεπτά, μπροστά σε όχι παραπάνω από 1000 άτομα, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο.

Έχοντας και οι ίδιοι την αίσθηση του πού και πότε εμφανίζονταν, επέλεξαν μερικά από τα πιο δυναμικά τους τραγούδια, από τις τελευταίες δύο δουλειές τους. Μοναδική εξαίρεση το ανανεωμένο Is That Yoo?, από το δεύτερο άλμπουμ τους, Nostalgia (δοκιμάστε να το πείτε ελληνιστί: δεν θυμίζει όνομα ταβέρνας;). Και κατάφεραν να μας κουνήσουν στο σύνολο του σετ τους και να μας φτιάξουν τη διάθεση, ακόμα και αν ο δυνατός ήλιος επέμενε να μας φτάσει στα όρια της ηλίασης.

Το στοίχημα που –λογικά- έπρεπε να έχουν βάλει το κέρδισαν και ο λιγοστός κόσμος δεν τους ξενέρωσε. Αντίθετα, οι πολύ καλές αποδόσεις των τραγουδιών τους μας έφεραν μία ευφορία, που γρήγορα ξεπεράστηκε για αρκετούς από εμάς, με το που ξεκίνησε το επόμενο σετ. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία... Είναι η μεγάλη αμαρτία των ελληνικών αγγλόφωνων μπαντών.

Το περίεργο με αυτό το συγκρότημα είναι ότι πλέον υπάρχουν πολύ μεγάλες απαιτήσεις από τους περισσότερους «παλιούς» fans τους, κάτι που από τη μία είναι υπερβολικό μεν, αλλά από την άλλη όμως και απόλυτα λογικό... Και αυτή η «πίεση» δείχνει να λειτουργεί πλέον υπέρ των Raining Pleasure. Τους έχει δώσει μία αίσθηση μεγαλύτερου επαγγελματισμού, βοηθώντας τους να βελτιωθούν σε λεπτομέριες, που κάνουν τη διαφορά πάνω στη σκηνή. Έχουν σίγουρα ακόμα αρκετή δουλειά να κάνουν, όπως π.χ να προσαρμόσουν τον ήχο τους σε πιο «σκληρές» ηχητικές συνθήκες, όπως οι χθεσινές και να καταφέρουν να ελαχιστοποιήσουν τα όποια απρόοπτα μπορεί να συμβούν ή να ελαχιστοποιήσουν τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια τους.

Η όλη κουβέντα γίνεται για τις 2-3 στιγμές που ξαφνιαστήκαμε από κάποια ηχητικά μπερδέματα (για τα οποία μπορεί να μην έφταιγαν οι ίδιοι, αλλά μας θύμισαν ανάλογες αναποδιές που τους έχουν συμβεί σε άλλες συναυλίες τους), ενώ πρέπει να παραδεχτούμε πως μέσα στα 2 τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιήσει αρκετά βήματα βελτίωσης της σκηνικής τους παρουσίας, ενώ τραγούδια σαν το Ride a-loop, με τις funky κιθάρες του δείχνουν τη διαρκή διάθεσή τους να πειραματιστούν με το ίδιο τους το υλικό (θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2U, από το πρώτο τους άλμπουμ, πόσο αλλαγμένο ήταν στις τελευταίες τους συναυλίες).

Η ουσία είναι πως η εμφάνιση των Raining Pleasure ήταν πολύ καλή, αλλά λίγη... Και για εμάς, αλλά και για αυτούς. Ειδικά όταν τους ανακοινώνεται επί σκηνής ότι θα παίξουν 1 λιγότερο τραγούδι. Και αντί για το Capricorn ή το Dancing Queen, όπως θα περίμενε κανείς να ακούσουμε, προτίμησαν να μας παίξουν την πιο ροκ στιγμή του Forwards and Backwards, το καταιγιστικό A Ring. Και μας ταρακούνησαν γερά!

Ραντεβού το Σεπτέμβρη ή νωρίτερα, σε ένα πιο φιλόξενο για αυτούς χώρο και διοργάνωση, λοιπόν...